فردا 25 شوال مصادف است با سالروز شهادت رييس مذهب جعفري و امام ششم شیعیان، امام صادق (ع) .
سايت تبيان به همين مناسبت در مطلبي با عنوان " شيعيان! هنگام حزن صادق است" نوشته است:
جان عالــــم فـــــدای قبــری که................غیر خورشید سایه‌بانش نیست
نه ضــریحی نه سقف آینــــه‌ای..................بر سرش، غیر آسمانش نیست
بقیع بار دگر محزون است و عالم نیز برای صادق آل محمد (صل‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) به سوگ نشسته است. نامش جعفر است و لقبش صادق، که به صدقش ملائک گواه بودند. حضرت امام جعفر صادق (ع) از برترین بندگان خدا و نمونه بارز زهد و پارسایی به شمار می‌آمدند. گذر روزگار برای ایشان از سه حال خارج نبود؛ یا روزه داشتند، یا نماز می‌خواندند و یا ذکر می‌گفتند.
از فضل و دانش این امام همام و از شاگردان بی‌شمار ایشان نیز بسیار گفته‌اند و همچنان نیز همگان از کمالات این خورشید درخشان امامت و ولایت بهره می‌برند. در اینجا هم یك نکته اخلاقی کوتاه را از زندگي امام صادق (ع) با یکدیگر مرور می‌کنیم.
مرحوم قطب‌الدین راوندی روایت کرده است:
روزی از امام جعفر صادق علیه‌السلام سۆال کردند "روزگار خود را چگونه سپری می‌فرمایید؟"
حضرت در جواب فرموند: "عمر خویش را بر چهار پایه و رکن اساسی سپری می‌نمایم:
می‌دانم آنچه روزی برای من مقدّر شده است، به من خواهد رسید و نصیب دیگری نمی‌گردد.
می‌دانم دارای وظائف و مسئولیت‌هایی هستم، که غیر از خودم کسی توان انجام آن‌ها را ندارد.
می‌دانم مرا مرگ درمی‌یابد و ناگهان بدون خبر قبلی مرا می‌رباید؛ پس باید هر لحظه آماده مرگ باشم.
و می‌دانم خدای متعال بر تمام امور و حالات من آگاه و شاهد است و باید مواظب اعمال و حرکات خود باشم. ( 1- مستدرک الوسائل، ج 12، ص 172، ح 15)
آقا شفاعت ما را بکنم و توفیق ده که در عمل عمر خویش را بر چهار پایه ذکر شده سپری کنیم تا یقینمان فرا رسد.