دستمزد عجیب و غریب یک پزشک برای معاینه بیماران

پس از گذشت دو سال از اجرا شدن طرح تحول سلامت، از گوشه و کنار استان‌های کشور خبرهایی از اوضاع نابسامان بهداشتی و درمانی مردم به گوش می‌رسد و مردم مناطق محروم و حاشیه نشین شهرهای بزرگ از مشکلات بخش بهداشت و سلامت خود گله می‌کنند.

به گزارش فارس، سخن گفتن از آدم های ساده شاید دشوار باشد اما همین آدم‌ها دلگرمی عده‌ای برای زندگی هستند، فرقی نمی‌کند از چه قشری باشی یا چه حرفه ای داشته باشی؛ همین که ساده‌زیستی و بوی مهربانی می‌دهی همه دوستت دارند. باید از جنس همان‌ها باشی که بدی هیچ کس را باور ندارند. همان‌ها که برای همه لبخند می‌زنند، همیشه و برای همه هستند.

آدمهای ساده بوی ناب انسانیت می‌دهند و همین که بتوانی دست مهربانی به سوی دیگران دراز کنی حالت خوب می‌شود. اینجا شهرک امام خمینی(ره) شهرستان اسلام‌شهر یکی از محله‌های استان تهران است، محله‌ای که مردم آن میزبان یکی از همین آدم‌های ساده هستند. پزشکی که به دور از هرگونه ریا دل به کمک کردن به افراد بی‌بضاعت داده و برای بازگرداندن سلامتی به بیماران تمام تلاش خود را به کار گرفته است.

حبیب جعفر نژاد پزشکی است که چندی قبل خبر ویزیت‌های رایگانش در شبکه‌های اجتماعی و رسانه ها پیچید، خبری که حکایت از سر زدن وی به مردم محله‌های محروم و درمان رایگان آن‌ها می‌داد، خبرنگار بهداشت و درمان خبرگزاری فارس، برای گفت‌وگو با این پزشک مهربان و اطلاع از وضعیت درمانی مردم این منطقه راهی شهرک امام خمینی (ره) شهرستان اسلام‌شهر شد، که در ادامه شرح ماجرا را می خوانید.

شاید هنگامی که اسم مطب به گوش ما می‌رسد، فضایی از یک اتاق شیک و مرتب همراه با تجهیزات پزشکی در ذهن تداعی شود، اما مطب دکتر جعفر نژاد در گوشه‌ای از مسجد محله واقع شده است، مسجدی که کنار درب ورودی آن بنر اطلاع رسانی جهت ویزیت رایگان نصب شده و مطب آقای دکتر هم در اتاقی بسیار ساده در گوشه‌ای از این مسجد قرار دارد، مردم بسیاری برای مراجعه و ویزیت رایگان پشت درب مسجد منتظر هستند، حتی ساعتی از شلوغی و غلغله مسجد کاسته نمی‌شود. جعفرنژاد بیست سال است که درمان مردم مناطق محروم را شروع کرد و زمانی که هنوز طرح‌های درمانی رایگان اجرا نشده بود او به فکر کمک و درمان مردم این مناطق افتاد.

زنی کودک بیمارش را در آغوش گرفته و چشم انتظار ملاقات پزشک مهربان است و دیگری بر سر دریافت سریع‌تر نوبت با منشی چانه می‌زند. یکی از مهربانی ها و اخلاق خوب دکتر محله می‌گوید و دیگری از بهبود بیماری‌اش. زنی می‌گوید: خدا خیرش بدهد وقتی برای درمان به دکتر جعفرنژاد مراجعه کردم و من را معاینه کرد به جای دریافت هزینه از من خواست دو فاتحه برای آمرزش پدر و مادرش بفرستم. من همیشه و هر لحظه دعاگوی دکتر هستم.

من در رشته پزشکی تحصیل کردم و وظیفه خودم می‌دانم که به مردم خدمت کنم و معتقدم با انجام این کار زکات شغل خود را می‌دهم. پزشکان ما باید بدانند که با ظاهر شیک و ماشین مدل بالا پزشک نمی‌شوند بلکه باید در کنار مردم باشند و درد مردم را بفهمند تا بتوانند برای کمک به دیگران قدمی بردارند. کار بنده کار خیر نیست بلکه وظیفه است و شاید برخی از پزشکان درمان رایگان را جزو وظایف خود ندانند و هر کسی دیدگاه خود را دارد.

پس از گذشت دو سال از اجرا شدن طرح تحول سلامت، همواره مسئولین وزارت بهداشت با خوشحالی خبرهایی مبنی بر کاهش مشکلات بهداشتی و درمانی مردم می‌دهند، این خبرها و شادی ها در حالی است که از گوشه و کنار استان های کشور خبرهایی از اوضاع نابسامان بهداشتی و درمانی مردم به گوش می‌رسد و مردم مناطق محروم و حاشیه نشین شهرهای بزرگ از مشکلات بخش بهداشت و سلامت خود گله می‌کنند.

ناراحتی در چهره‌اش موج می‌زند، از اوضاع نابسامان درمانی شهرک گله دارد و ادامه می‌دهد: متاسفانه چهار سال است که بیمارستان شهرک در حال ساخت است و هنوز تکمیل نشده است، بعد از سفر رییس جمهور به اسلام‌شهر امید در دلمان زنده شد و منتظر بودیم هرچه زودتر کار ساخت بیمارستان تمام شود اما اکنون که چندین ماه از زمان سفر ایشان می‌گذرد ساخت بیمارستان هیچ پیشرفتی نداشته است.

وحید، یکی دیگر از ساکنان محله از اوضاع نامناسب مرکز بهداشت شهرک سخن به میان می‌آورد، به همراه وی به سمت خانه بهداشت محله راهی می‌شویم، مکانی کوچک در زیرزمین یک مرکز خرید! از خدمات خانه بهداشت ناراضی است می‌گوید: خدمات ارایه شده در خانه بهداشت مناسب نیست و با اینکه شهرک، بیمارستان و درمانگاه ندارد خانه بهداشت فقط از یک پزشک عمومی برخوردار است و اگر شب هنگام یکی از اعضای خانواده بیمار شود به دلیل تاریک بودن مسیر و دور بودن اولین درمانگاه نمی‌توانم به آسانی او را به مراکز اطراف برسانم.

شب آرام آرام از راه می‌رسد و در حاشیه شهر از خانه‌هایی عبور می‌کنم که هر کدامشان به امید روشنایی و بهبود شرایط زندگی‌شان چراغ سقف بالای سرشان را خاموش می‌کنند و همه به امید اینکه شاید روزی شرایط بهداشتی و درمانی‌شان بهبود یابد و مجبور نباشند برای مداوای کودک‌هایشان منتظر آمدن پزشک مهربان باشند، سر به بالین می‌گذارند...