در مورد بیماری راش پوستی چه می دانید؟

به گزارش «تابناک»، در ابتدا این بیماری با تحریک و قرمز شدن پوست خودنمایی می کند و با گذشت مدتی به کهیر، تاول، خشکی، ترک خوردن، ورم و حالت پوسته پوسته شدن تبدیل می شود.

به طور معمول ابتلا به راش با درد و خارش همراه است که این روند باعث التهاب پوست می شود و در این حالت به راش پوستی اصطلاح «درماتیت» اطلاق می شود که نشان دهنده التهاب درم (یکی از لایه های پوستی) است.

عوامل ایجاد بیماری راش پوستی

عوامل مختلفی باعث بروز راش در فرد می شود. یکی از این عوامل استفاده از مواد شیمیایی است که امروزه به وفور به کار گرفته می شوند.

 پوست انسان روزانه با هزاران ماده مختلف سر و کار دارد از جمله مواد شیمیایی، داروهای موضعی، سموم گیاهی، پودرهای رختشویی، مواد پاک کننده ، صابون ها و انواع دیگری از این قبیل. در این حالت هر فرد استفاده کننده ای ممکن است به یکی از این مواد حساسیت داشته باشد و در صورتی که پوست چنین فردی با ماده مورد نظر تماس پیدا کند خیلی سریع با خارش پوست خود مواجه می شود.

گاهی نیز برخی از افراد با مواد اسیدی یا بازی که محرک پوست هستند تماس پیدا می کنند و راش در آن ها با تحریکی خفیف تا دردی شدید ادامه پیدا می کند. اما افرادی که به طور ارثی این بیماری در آن ها ظاهر می شود، دارای گونه هایی خشک، لکه های قرمز رنگ روی پوست، پوسته های روی بازو، پاها، تنه و پوست سر هستند. این نوع راش در این افراد در تابستان بهبود پیدا می کند اما در زمستان به علت سردی و خشکی هوا بسیار بدتر می شود که در این حالت پوست ملتهب و با خارش زیادی همراه است و به سادگی درمان پذیر نیست.

در برخی موارد راش پوستی به علت عوامل قارچی باعث تحریک مناطقی از پوست که فعالیت غدد سبابه بیشتر به چشم می خورد همانند نواحی رویش مو، پیشانی، ابرو ریش و سبیل و قسمت های داخل گوش گوش و اطراف بینی. در این حالت درماتیت، پوسته هایی‌ به رنگ زرد، قرمز و چرب در محل دیده می شود که با قرمزی خارش و سوزش پوست همراه است. این عارضه در باقی عمر در فرد باقی خواهد ماند. همچنین گاهی مصرف بعضی از داروها باعث ایجاد راش می شوند. بنابراین لازم است قبل از مصرف هر دارویی یا با مصرف آن ها و بروز برخی از علائم راش به پزشک مراجعه شود.

ضرورت مراجعه به پزشک با تشدید علائم

در صورتی که فردی به راش مبتلا شود و علائم خطرناکی از جمله تنگی نفس، ورم صورت و خشکی گلو همراه باشد بایستی با اورژانس تماس بگیرد. گاهی راش هایی که صورتی رنگ هستند شرایط حادتری دارند. به طور کلی راش های خیلی خفیف با مصرف داروهایی چون هیدوکورتیزون، بی حس کننده های موضعی قابل درمان هستند.

چه زمانی باید نگران یک راش باشید؟

به طور کلی می توان گفت در شرایط زیر باید نگران بیماری راش بود:

راش‌هایی که همراه با تب بالا هستند.

راش‌هایی که دردناک هستند.

راش‌های که به سرعت پخش می‌شوند.

راش‌هایی که نوزادان را درگیر می‌کنند.

راش‌هایی که با سرگیجه یا غش همراه هستند.

راش‌هایی که با تورم لب‌ها و گلو، و/یا اشکال در تنفس همراه هستند.

راش‌هایی که بلافاصله پس از مصرف یک دارو یا خوردن یک ماده غذایی جدید شکل می‌گیرند.

به خاطر داشته باشید این موارد همواره با مشکلات جدی مرتبط نیستند، اما دریافت کمک پزشکی همواره انتخابی منطقی و عاقلانه محسوب می‌شود.

همچنین از جمله دارو‌هایی که می‌توانند به شکل گیری راش منجر شوند می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

آلوپرونیول

آمیتیوزون

آموکسی سیلین

آمپی سیلین

باربیتورات‌ها (دارو‌های تشنج مانند فنوباربیتال)

کاربامازپین

کوتریموکسازول یا تری متوپریم سولفامتوکسازول

هیدانتوئین (دارو‌های تشنج از جمله دیلانتین یا فنی توئین)

لاموتریژین (داروی تشنج یا روانی که به نام لامیکتال نیز شناخته می‌شود)

نویراپین (دارویی مورد استفاده برای عفونت اچ‌آی‌وی)

پیروکسیکام (دارویی ضد التهاب)

سولفادیازین (دارویی مورد استفاده برای مشکلات التهابی روده)

سولفادوکسین (دارویی مورد استفاده برای پیشگیری از مالاریا)

سولفاسالازین (دارویی ضد التهاب)

دارو‌های رایج دیگری مانند ایبوپروفن نیز وجود دارند که می‌توانند به ندرت موجب یک واکنش استیونز-جانسون شوند، پس به این مساله توجه داشته باشید که راش به همراه تاول‌های دهانی یک نگرانی جدی محسوب می‌شود.