به گزارش تابناک به نقل از ایسنا، به نوشته روزنامه گاردین، خانم اسوتلانا تیخانوفسکایا که در راس آنها قرار دارد، نامزدی است که به تدریج اعتمادش به خود برای به چالش کشیدن لوکاشنکو افزایش یافت. او هفته گذشته سخنرانی‌هایی تلویزیونی برای کارزار انتخاباتی‌اش داشت و هزاران تن در مینسک و در شهرها و شهرک‌های کوچکتر مخاطب سخنان او قرار گرفتند.
تیخانوفسکایا که همسرش از وبلاگ‌نویسان سرشناس است و اجازه حضور در انتخابات را نیافت و به دست مقام‌ها زندانی شد، در ابتدا به نیابت از همسرش وارد رقابت شد اما کم‌کم به نامزد سیاسی تبدیل شد و با ارتباط مستقیم با رای‌دهندگان مشکلی ندارد.
ماریا کولسنیکووا، مدیر کمپین ریاست جمهوری ویکتور باباریکو، از دیگر سیاستمداران اپوزیسیون بلاروس که او هم از شرکت در انتخابات منع شده و به دست دولت زندانی است و اتحادش را با تیخانوفسکایا اعلام کرده است، گفت: رشد او عظیم بوده است. او زنی شجاع و جسور است. او بار بزرگی را بر دوش گرفته است.
اعتراضات در حمایت از نامزدهای اپوزیسیون بلاروس، بزرگترین چالش سال‌های اخیر برای لوکاشنکو هستند، آن هم در بحبوحه خشمی که از مدیریت پاندمی کرونا و تبعات اقتصادی آن و نقض‌های حقوق بشری وجود دارد. او علاوه بر زندانی کردن رقبای اصلی‌اش در انتخابات، صدها تن را در کمپین سرکوب مخالفان بازداشت کرده است.
تیخانوفسکایا بعد از دریافت تهدیدهایی، فرزندانش را از بلاروس خارج کرد. او در سخنانی تلویزیونی گفت: بله در ابتدا ترسیدم. می‌دانم این دولت برای حفظ جایگاهش تا کجا می‌تواند پیش برود. اما من دیگر نمی‌ترسم.
در این کمپین انتخاباتی جوشان، ورونیکا تسپکالو، کارمند سابق مایکروسافت و مدیر کمپین همسرش والری تسپکالو که از این رقابت بیرون زد و به همراه فرزندانش از بلاروس خارج شد، در کنار تیخانوفسکایا و کولسنیکووا قرار دارد.
این سه زن بلاروسی در اطلاعیه‌ای شگفت‌انگیز اعلام کردند، کمپین‌های خودشان را متحد می‌کنند و قصد دارند تا حوزه‌های ثروتمندتر در میان رای‌دهندگان شهری را با مخالفان لوکاشنکو در حومه شهر مرتبط کنند.
لوکاشنکو از ۲۰ ژوئیه ۱۹۹۴ تاکنون رئیس جمهوری بلاروس است. در زمان دولت او، بلاروس به عنوان کشوری که خارج از چارچوب‌های بین‌المللی عمل می‌کند و قوانین حقوق بشر در آن نقض می‌شود، شناخته شد.
بلاروس بعد از لوکاشنکو شاهد انتخاباتی که از دید ناظران بین‌المللی عادلانه باشد، نبوده است. او به عنوان «آخرین دیکتاتور اروپا» شناخته می‌شود. در سال‌های اخیر لوکاشنکو در تلاش برای نزدیکی به غرب، روابط خود با روسیه را کاهش داده است.
