به گزارش تابناک، طبق ادعای ستاره شناسان، خورشید حدود ۵ میلیارد سال دیگر به یک «غول سرخ» بدل خواهد شد و عطارد، زهره، زمین و احتمالاً مریخ را می‌بلعد و نابود می‌کند. خوب حالا فکر کنیم این فرضیه درست است و با کمی تخیل فرض کنیم که به چنین فرآیندی نزدیک می‌شویم؛ منطقی این است که باید راه فراری از این کهکشان درحال نابودی بیابیم، اما آیا اصلا قادریم چنین کاری بکنیم؟
فرآیند مرگ ستارگان امری است که ستاره شناسان آن را به اثبات رسانده اند و خورشید ما نیز چنین سرنوشتی خواهد داشت. حداقل منظومه شمسی ما، دارای حیات هوشمند است و انسان‌ها منطقا به چنین چیز‌هایی فکر می‌کنند. حتی می‌توانیم تصور کنیم که پیش از ما نیز موجودات فرا زمینی نیز با چنین مسائلی مواجه شده و راهی برای فرار از کهکشان خود پیدا کرده اند، اما این‌ها همه در حد تخیل است. اکنون بیاییم از این تخیلات دور شویم و کمی عینی‌تر صحبت کنیم.
فرض کنید بشر با یک تهدید جدی در منظومه شمسی مواجه شود که می‌تواند تمام حیات زمین را نابود سازد، و تنها راه نیز مهاجرت به یک کهکشان دیگر باشد. نزدیکترین منظومه شمسی همسایه به ما، منظومه آلفا قنطورس است. حالا فرض کنید بتوانیم خانه سیاره‌ای را در آلفا قنطورس شناسایی کنیم، اگر می‌توانستیم با سرعت نور سفر کنیم هنوز چهار سال طول می‌کشد تا به آنجا برسیم. حالا این هم را در نظر داشته باشید که با تکنولوژی امروزی، پنج سال طول می‌کشد تا یک مدارگرد به سیاره مشتری در همین منظومه شمسی خودمان برسد.
صحبت‌های زیادی در مورد نسلی از کشتی‌های ستاره‌ای وجود دارد، که گفته می‌شود انسان‌ها می‌توانند برای نسل‌ها در مسیر رسیدن به یک سیاره قابل سکونت دور، در آن زندگی کنند. این کشتی‌ها در واقع نوعی شهر‌های متحرک فضایی هستند که نمونه‌های آن‌ها را در بسیاری از فیلم‌ها دیده ایم و ایده آن‌ها نیز این است که چنین کشتی‌های نیاز به رسیدن به سرعت نور ندارند. به عبارت دیگر، انسان‌ها برای نسل‌ها و حتی هزاران سال می‌توانند در این شهر‌ها زندگی کنند تا اینکه بالاخره به یک سکونتگاه مناسب برسند. فکر کردن در مورد چنین ایده‌ای جذاب است، اما این ایده نیز در حال حاضر تنها یک خیال پردازی شیرین است. اما آیا راه دیگری وجود دارد که بتوانیم به روشی ساده‌تر و سریع‌تر کهکشان خود را ترک کرده و به سلامت به کهکشانی دیگر برسیم؟
ایرینا رومانوفسایا، استاد فیزیک و نجوم در دانشگاه هیوسون، در یک مقاله تحقیقاتی جدید در مجله International Journal of Astrobiology می‌گوید که برای چنین کاری نیاز به کشتی‌های فضایی نیست و در عوض می‌توان از سیارات شناور آزاد استفاده کرد که به عنوان سیارات سرکش نیز شناخته می‌شوند. وی می‌نویسد: «من معتقدم که تمدن‌های فرازمینی ممکن است از سیارات شناور آزاد به عنوان حمل و نقل بین ستاره ای، کاوش و استعمار منظومه‌های سیاره‌ای استفاده کنند.» این دانشمند تأکید می‌کند که سیاره‌های سرکش در تمام کهکشان‌ها وجود دارند و تا زمانی که به دام مدار یک ستاره نیفتند، به حرکت خود ادامه می‌دهند. برخی از این سیاره‌ها حتی برخی از عناصر اولیه حیات همچون آب و دمای مناسب را دارا هستند.
مسئله دیگر، چگونگی بهره گیری از این سیارات سرکش است که رومانوفسکایا چهار سناریو برای آن مشخص کرده است. سناریو‌هایی مانند رصد کردن نزدیکترین سیاره‌های سرکش که از کهکشان ما عبور می‌کنند، کشاندن سیاره‌های سرکش به نزدیکی منظومه ما، استفاده از یک شی ثالث برای رسیدن به سیاره سرکش و در نهایت استفاده از فرآیند پرتاب سیارات سرکش از کهکشان‌های خود است. در سال ۲۰۲۱، تیمی از محققان از کشف بین ۷۰ تا ۱۷۰ سیاره سرکش، هر کدام به اندازه مشتری، در یک منطقه از کهکشان راه شیری خبر دادند؛ و در سال ۲۰۲۰، یک مطالعه دیگر نیز نشان داد که ممکن است ۵۰ میلیارد از آن‌ها در کهکشان ما وجود داشته باشد؛ بنابراین با چنین حجمی از سیاره‌های سرکش در کهکشان ما، هر یک از این سناریوها به طور بالقوه می‌تواند برای چنین سفر‌هایی مورد استفاده قرار گیرد.
در تمام این سناریوها، سیاره سرکش، خانه دائمی نیست. این سیاره‌ها را فقط می‌توان به عنوان یک وسیله حمل و نقل در نظر گرفت چراکه محیط مساعدی برای اقامت دائمی ما نیستند. برای مثال، هیچ عنصری برای استخراج وجود ندارد، و هیچ انرژی خورشیدی رایگانی در کار نیست. هیچ فصل و شب و روزی وجود ندارد و هیچ گیاه، حیوان و حتی باکتری در آن پیدا نمی‌شود. با این همه بسیاری از کارشناسان معتقدند که رومانوفسکایا متوجه تمدن ما نیست، بلکه بیشتر به استفاده احتمالی از این سناریوها از سوی موجودات بیگانه اشاره دارد.
شاید تمدن دیگری پیشرفته‌تر از ما قبلاً با تهدید وجودی ستاره در حال مرگ خود مواجه شده باشد. شاید آن‌ها تلاشی هرکول وار برای گرفتن یک سیاره سرکش و مهندسی آن مطابق با نیاز‌های خود انجام دادند. شاید سوار این سیاره شده و به مکان قابل سکونت و پایدارتر دیگری رفته باشند، اما ما هنوز نیاز ضروری به این کار پیدا نکرده ایم. شاید همین وقت کافی در اختیار ما قرار دهد که به چنین سطحی از فناوری برسیم که سفر‌های بین ستاره‌ای را با یا بدون سیاره‌های سرکش محقق کنیم.
منبع: universetoday
ترجمه: مصطفی جرفی-فرارو
