51 درصد مرد، 49 درصد زن؛ این ترکیب جمعیتی ایران است و با این ترکیب تقریبا نصف به نصف، طبیعی این است که اهدای خون زنان و مردان نیز در مقایسه با هم وضعی متعادل داشته باشد. اما آمارها از یک درهم ریختگی حکایت دارد، آماری که از مراجع رسمی اعلام شده و اهدای خون در ایران را بیشتر عملی مردانه نشان می‌دهد.
به گزارش جام جم، دیروز اولین روز از هفته انتقال خون بود و بهانه‌ای خوب برای جمع شدن مسئولان و خبرنگاران کنار هم. روز گذشته حرف بر سر سهم نامتعادل زنان و مردان در اهدای خون بود و هدف از بحث‌ها، بر سر مهر آوردن زنان.
شهیندخت مولاوردی، معاون رییس‌جمهور در امور زنان از سهم 4.5 درصدی بانوان کشور از اهدای خون حرف زد که سبقت چشمگیر مردان در این عرصه را نشان می‌داد.
فاطمه نادعلی، مدیرکل انتقال خون استان تهران نیز به بیش از 314 هزار اهدایی اشاره کرد که در سال 92 اتفاق افتاد، ولی سهم زنان در آن اندکی کمتر از 13 هزار بود.
بابک یکتاپرست، مدیرکل برنامه‌ریزی جذب و آموزش اهداکننده سازمان انتقال خون هم با همین موضع وارد موضوع شد، اما آماری غافلگیرکننده‌تر ارائه داد، این که در سال گذشته 18 میلیون زن ایرانی واجد شرایط اهدای خون بوده‌اند ولی فقط 50 هزار نفر پای کار آمده‌اند.
اولین واکنشی که نسبت به این عدد و رقم‌ها ابراز می‌شود به احتمال زیاد دست روی ناتوانی جسمی زنان می‌گذارد، همان بحث کم‌خونی و فقرآهن؛ البته بخشی از این واکنش درست است چون تعداد قابل توجهی از زنان ایرانی گرفتار کم‌خونی هستند، گرچه وقتی آمارهای رسمی از آمادگی جسمی 18 میلیون زن در سال گذشته حکایت دارد به این معناست که دست‌کم بیش از یک‌سوم زنان ایرانی مشکلی از این بابت ندارند.
اما این که چه چیزی مانع زنان برای اهدای خون می‌شود، همان چیزی است که این سه مقام مسئول دیروز به خاطرش گرد هم آمده بودند یعنی موانع فرهنگی، باورهای غلط و لزوم تغییر نگرش زنان نسبت به اهدای خون.
این حقیقت جامعه ماست که در آن زنان خود را از نظر جسمی ناتوان می‌پندارند و اسمش را می‌گذارند ضعف جان، نا توان و بنیه اما این بیشتر یک تصور است تا واقعیت، هرچند این مساله منکر ناتوانی گروهی از زنان نیست.
مدیر انتقال خون استان تهران نیز روز گذشته سعی داشت همین مفهوم را منتقل کند که زنان قبل از پیشداوری نسبت به توانایی‌شان برای اهدای خون، به پایگاه‌ها مراجعه کنند و بعد از آزمایش مشخص شود که مشکل کم‌خونی دارند یا نه.
نیاز به خون در کشور یک نیاز دائم است، هر فردی نیز ممکن است در جایگاه نیازمند قرار بگیرد، حتی خود ما، نزدیکانمان و عزیزترین آدم‌های زندگی ما.
پس باید به موضوع اهدای خون فارغ از هر قضاوتی نگاه کرد، در این حوزه بحث بر سر مرگ و زندگی است و طبیعی است که زنان نمی‌توانند نسبت به آن بی‌اعتنا باشند. پس این باور غلط، این باور زن بودن و ناتوان بودن باید از ذهن‌ها پاک شود.
