سید حسن سجادی: ایجاد حس اعتماد کاذب بین آحاد جامعه از هر قشر و صنفی سر منشا بسیاری از سوء استفاده ها و موجب بروز فساد است. اصولا مروجان این نوع اعتماد بیجا نه خدمت، بلکه ناخواسته به مردم خیانت می کنند. شاید وقت آن رسیده باشد تا با حقیقت مواجه شویم و مردم را نیز با حقیقت مواجه سازیم. به مردم بگوییم هیچ صنف و قشری مقدس نیست. در مواجهه با هر فردی از هر قشر و صنف ملاک خوبی و بدی، انجام وظایف در چهارچوب قوانین و رعایت اخلاق انسانی و حرفه ای است. بهتر نیست تا به جای آنکه مردم را به سوی اعتمادی کورکورانه که به هیچ وجه متضمن مصونیت در مقابل آسیب های احتمالی نیست، و تنها چشم مردم را در تشخیص راه از چاه می بندد و فرصتی ناب برای متخلفین و کلاهبرداران و شیادان فراهم می سازد قوانین را خوب به مردم آموزش دهیم وحقوقشان را خوب به آنان تفهیم کنیم تا آن را به درستی هم در مسایل مادی و هم مسایل معنوی طلب کنند. به عنوان مثال در حوزه بهداشت و درمان برای دو طرف (هم مراجعه کننده و هم پزشک) مشخص باشد که هر طرف تا چه حد وظیفه دارد و نحوه انجام امور به چه صورتی باید باشد تا هیچ یک از طرفین حقوق طرف مقابل را ضایع نکند؟ چرا از مردم می خواهیم اعتمادی غیر منطقی را به طرف مقابل داشته باشند در حالی که در طول زندگی آسیب های بسیاری را که نتیجه این نوع اعتماد است تجربه نموده اند؟
چرا از حقیقت فرار می کنیم تا چه زمان به جای پذیرش وجود کاستی ها و نواقص به دنبال سرپوش گذاشتن روی خطاها هستیم و این اشکالات را در پس مقدس جلوه دادن افراد مخفی می کنیم؟ چرا در هیچ کدام از کشورهای پیشرفته که بر خلاف ما نه معلمان و نه پزشکان و نه مهندسان و نه پلیس و نه قضات و ... از آسمان نیامده اند و اهل همین زمین آلوده اند بسیاری از امور از جمله همین درمان و رعایت حقوق بیماران بسیار بهتر از کشور آسمانی ما انجام می شود؟!
آیا به این فکر کرده ایم چرا مردم به حرف های ما اعتماد چندانی ندارند؟ چرا آنچه را تایید می کنیم مردم کذب می دانند و آنچه را تکذیب می کنیم تایید شده می پندارند؟ این مطلب را نیز تکذیب نکنیم، چرا که مردم این را نیز خوب می دانند. آیا ممکن است دلیل این مسایل آن باشده که به جای طرح حقایق هرچند تلخ، در گوش مردم مدام از آسمانی بودن همه مسئولین و مقدس بودن همه اقشار و صنوف و به سامان بودن همه امور می خوانیم اما واقعیتی که مردم در جامعه با آن مواجه اند اگر نگوییم در تضاد با گفته های ما است، فاصله بسیار با آن دارد. شاید این گفته های خودمان ویرانگر اعتماد مردم به ما باشد شاید اگر حقایق را هرچند تلخ و اشتباهات را هرچند فاحش در مقابل دیدگان مردم بازگو کنیم و بپذیریم که خطا داریم و اعتراف کنیم که در صنف ما و حوزه مسئولیتمان هستند افرادی که از عدم آگاهی مردم سوء استفاده می کنند و اگر بتوانند در جهت تامین منافع خود از هیچ تخلفی روی گردان نیستند علاوه بر آنکه موجبات هوشیاری مردم را فراهم ساخته ایم تا در دام سوء استفاده کنندگان گرفتار نشوند و نقشی پیشگیرانه از بروز آسیب ها داشته ایم، شاید بتوانیم آب رفته را به جوی بازگردانیم و این فضای بی اعتمادی را که ماخود به بهانه ایجاد اعتماد فراهم ساختیم متحول سازیم. آن چیز که یافت می نشود آنم آرزوست!
ما را چه شده است که اگر کورسویی ولو در قالب طنز بر مشکلات جاری و مبتلا به جامعه به منظور تنویر افکار عمومی و انتقادی نرم روشن می شود به بهانه توهین به افراد و اصناف با تمام ظرفیت قصد بر خاموشی آن می کنیم! ایجاد اعتماد بین آحاد جامعه با انکار حقایق و سرپوش گذاری و خوش خیالی و تشویق مردم به ساده انگاری حاصل نمی شود. اعتماد میوه درخت صداقت است. آنکه بذر دروغ می پراکند درستی و راستی به بار نمی آورد. اگر اعتماد در جامعه کنونی ما کالایی کمیاب است محصول روش های نادرست تولید اعتماد توسط ماست. ببینیم آنچه کردیم چه حاصل داد! باز همان نکنیم که جز این نخواهد شد.
