سایت عصر ایران در مطلبی نوشت:
حمله هماهنگ و از قبل سازماندهی شده به مهدی کروبی در نمایشگاه مطبوعات که از سوی عده ای منتسب به جریانی خاص هدایت و انجام شد ؛ حکایت قدیمی مرحوم آیت الله حائری (موسس حوزه علمیه قم )و آن شخص مخبر است که برای ایشان ، خبر دزدی یک روحانی را آورده بود .
مرحوم آیت الله حائری در واکنش به خبر دزدی آن روحانی فرموده بود : " نگویید یک روحانی دزدی کرده است، بگویید دزدی در لباس روحانی در آمده است و سرقت کرده است. "
حال مثل حمله عده ای خبرنگار نما و فعالان به اصطلاح رسانه ای به مهدی کروبی نیز مشمول این حکایت تاریخی است و ظاهرا در برخی رسانه های یک جریان خاص عده ای چاقو کش و چماق به دست به لباس خبرنگار و فعال رسانه ای در آمده اند تا در مواقعی که لازم باشد نقاب از چهره براندازند و قلم بر زمین بگذارند و سلاح اصلی شان را به دست گیرند.
تصاویر منتشره از حمله این افراد به مهدی کروبی در جریان بازدید از نمایشگاه مطبوعات آن قدر آشکار و غیر قابل کتمان است که کسی نمی تواند با فرافکنی موضوع از زیر بار این حمله وحشیانه در محیطی فرهنگی شانه خالی کند و تاسف بار تر اینکه جامعه مطبوعاتی و رسانه ای امروز ما ، باید حضور این چماق به دستان سابق و خبرنگاران امروز را در کنار خود تحمل کند!
زمانی که " مسعود ده نمکی " فیلم سازی را شروع کرد و وارد عرصه فرهنگ شد عده زیادی ابراز خوشحالی کردند که بالاخره زمانی فرارسیده است که برخی افراد با ابزارهای ارعاب و تهدید فیزیکی وداع کرده و پای در عرصه گفتگو و فرهنگ بگذارند ؛ اما با حادثه دیروز باید بار دیگر نگران این شد که ظاهرا برخی " سُر خورده ها به حوزه فرهنگ " نتوانسته و یا نمی توانند فرهنگی بمانند و هر از گاهی قلم را زمین گذاشته و یاد چاقو و چماق سابقشان می افتند!
ظاهرا این دوستان به اصطلاح مطبوعاتی بر مبنای این شعر معروف مولانا که می گوید :
هر کسی کو دور ماند از اصل خویش باز جوید روز گار وصل خویش
نمی توانند برای همیشه لباس " فرهنگ " بر تن و ابزار " قلم " در دست داشته باشند و هر از گاهی " فیلشان یاد هندوستان کرده " و دستی به آلات قتاله مالوف و سابقشان می کشند تا خون بنده خدایی را بر زمین بریزند! کما این که دیروز به قصد کشت ، به کروبی حمله کردند به طوری که محافظان کروبی که از نیروهای رسمی نظامی کشورند ، ناگزیر شدند برای حفظ جان او تیر هوایی شلیک کنند و مهاجمان را به عقب برانند.
ای کاش این افراد به پاس حرمت قلم یک شغل را داشته باشند؛ یا برای همیشه با چاقو و چماق وداع کنند و یا اینکه به کار قبلی شان باز گردند ؛ چرا که نمی توان در آن واحد هم " شعبان بی مخ " بود و هم " صور اسرافیل و دهخدا و ... ."
همان گونه که سیاست عرصه جولان دادن نظامیان نیست ( چرا که در آن واحد نمی توان در دستی اسلحه داشت و با دستی دیگر فعالیت حزبی کرد ) به طریق اولی عرصه رسانه و فرهنگ نیز جایگاه جولان دادن قمه کش ها و قداره بندانی که به لباس خبرنگار درآمده اند نیست . چرا که کسانی که می خواهند این دو شغل را همزمان داشته باشند از عهده انجام هیچ یک از ایندو به نحو مطلوب بر نمی آیند .
مثل این افراد مثل شعر معروف " یک دست جام باده و یک دست زلف یار " نیست ، بلکه عملکرد منافقانه این عده مثل این شعر معروف است که می گوید :
به مارماهی مانی نه این تمام و نه آن منافقی چه کنی مار باش یا ماهی
