سردبیر خبرگزاری ایسکانیوز طی یادداشتی در روزنامه فرهیختگان نوشت: حضور دانشگاه آزاد اسلامی در سوریه، یک نماد است و البته می‌تواند مبدایی برای سرریز روحیه خودباوری‌ای باشد که دیروز و امروز در عرصه نظامی، ضامن امنیت ایران و ملت‌های منطقه بوده است و در عرصه‌های دیگر به‌ویژه حوزه‌های علمی، هر روز قله‌های رفیعی را فتح می‌کند.
به گزارش ایسکانیوز، با آغاز بحران در سوریه، شناخت سوریه برای بسیاری از کارشناسان، مسئولان و حتی عموم مردم ایران آغاز شد. پیش از این، سوریه برای عموم مردم مقصد زیارتی بود و برای مسئولان سیاسی و امنیتی، یک شریک راهبردی که درهای مسائل داخلی‌اش را روی ایرانی‌ها بسته بود؛ کشوری با چهار نهاد امنیتی که در کنار ارتش و البته حزب بعث، به‌هیچ‌عنوان روی خوشی نسبت به ارائه اطلاعات و همکاری در مسائل داخلی سوریه را حتی تا مدت‌ها پس از آغاز بحران، نشان نمی‌داد. این‌گونه بود که مشکل ساختاری موجب این مساله شد.
به گفته سردار شهیدهمدانی، رهبر انقلاب در آن برهه فرمودند: «سوریه مثل مریضی می‌ماند که خودش نمی‌داند مریض است، باید به او بگویید که مریض است. دکتر نمی‌رود، شما باید ببریدش. دکتر که برود می‌گوید دارو نمی‌خواهم، دارو باید بنویسید برایش. نمی‌رود دارو را بگیرد باید برایش دارو بگیرید، دارو را نمی‌خورد باید دارو را به خوردش بدهید و به آن نظارت هم داشته باشد.»
زمانی ورق در سوریه برگشت و دمشق نسبتا سقوط‌کرده، نجات یافت که همه ساختارهای سوریه شکست خورد و نسخه ایرانی جایگزین آن شد. شهیدهمدانی می‌گوید: «در سال اول یک‌بار به دمشق حمله کردند و به کاخ هم رسیدند. در آن دوران همه فرار کردند، حتی روس‌ها. فقط ما آنجا ماندیم. آنها باورشان شد که ما تا آخرین لحظه در کنارشان هستیم. این حمایت صادقانه بود و این باعث شد به ما اعتماد کنند و امروز محبوب‌ترین ملت نزد سوری‌ها، ایرانی‌ها هستند.»
از این رو ظرفیت‌های فراوانی که ایرانی‌ها به ملت سوریه بخشیدند، تنها به خودباوری در عرصه سخت منحصر نمی‌شود. گام اول حفظ موجودیت سوریه است که دمیدن روحیه مقاومت و ازخودگذشتگی، شکست‌های پی‌درپی را به پیروزی‌های بی‌امان تبدیل کرد به‌گونه‌ای که دولت‌های مستکبر را چنان آزرده است که پرده‌ها را کنار زده و خود وارد عمل شده‌اند. آن‌گونه که در دفاع مقدس ما رقم خورد. آن روحیه خودباوری و ایثار پس از جنگ، در حوزه‌های مختلفی سرریز شد.
در حوزه علمی، ایران به جایگاه ممتازی نائل آمده است. در سال 1390 موسسه انگلیسی رویال‌سوسایتی اعلام کرد جمهوری اسلامی ایران رتبه اول تولید علم در جهان از سال 1996 تا 2008 را به خود اختصاص داده است. اگر گزارش‌ها را نادیده بگیریم، نمی‌توانیم به صنایع موشکی، نانو، هسته‌ای، سلول‌های بنیادین و... بی‌توجه باشیم.
حضور دانشگاه آزاد اسلامی در سوریه، یک نماد است و البته می‌تواند مبدایی برای سرریز روحیه خودباوری‌ای باشد که دیروز و امروز در عرصه نظامی، ضامن امنیت ایران و ملت‌های منطقه بوده است و در عرصه‌های دیگر به‌ویژه حوزه‌های علمی، هر روز قله‌های رفیعی را فتح می‌کند. از سوی دیگر جواب دندا‌ن‌شکنی برای آن دوستان غافل یا منافقان پشت‌پرده‌ای است که سیاست خارجی ایران را به‌دنبال سلطه‌جویی منطقه‌ای می‌دانند؛ دوستانی که فراموش کرده‌اند روزگاری خود دستاوردهای علمی ایران را برای کشورهای منطقه هدیه می‌بردند.
بدون‌شک دانشگاه مبدا تحولات است و به‌واقع چه دولتی در جهان حاضر است این‌گونه زکات دانش خود را بدهد؟ حضور علمی ایران در سوریه (که حالا دیگر مانند سال 1389 برای ما ناشناخته نیست) یک ضرورت است، کشوری که ساختارهای مریضش در مقابله با ویروس تروریسم ناکام ماند، باید درمان شود. اگرچه توطئه‌های بین‌المللی این‌گونه سوریه را ویران کرد اما ساختارهای معیوب آن نیز زمینه‌ساز شد. حال دانشگاه می‌تواند مبدا تحولات و البته درمانگر و نجات‌بخش آینده سوریه باشد. بدون درمان این ساختارها، منطقه همواره مستعد بحران است و جمهوری اسلامی ایران ثابت کرده به‌دنبال ارتقای ملت‌های منطقه است. اگر روزگاری برای دفاع سلاح در اختیار می‌گذارد، برای سازندگی دستاوردهای علمی خود را تقدیم می‌کند.
شهیدهمدانی با اشاره به صحبت آقا درخصوص سوریه می‌گوید: «این شد نسخه ما که باید بمانیم»
برای نجات همه ملت‌های مستضعف باید بمانیم.
