دارایی هایی که شکل فیزیکی دارند، دارایی مشهود گفته می‌شوند. دارایی های مشهود شامل دارایی های ثابت نظیر ماشین‌آلات، ساختمان‌ها و زمین و دارایی های جاری همچون فهرست موجودی کالا می‌شود. نقطه مقابل دارایی مشهود، دارایی نامشهود است. دارایی های غیر فیزیکی، مثل حق ثبت اختراعات، علامات تجاری، کپی‌رایت، سرقفلی و شهرت برند، همه مثال‌هایی از دارایی های نامشهود هستند.
برای مقاصد حسابداری مشخص، انواع مختلف دارایی ها با رفتارهای ویژه‌ای روبرو می‌شوند. مثلاً شرکت ها به‌جای اینکه کل هزینه های خرید یک دارایی را به سالی که در آن سال، دارایی خریداری‌شده اختصاص دهند، از پروسه‌ای به نام استهلاک برای تخصیص بخش‌هایی از هزینه های دارایی های مشهود با عمر مفید پیش‌بینی‌شده یک سال یا بیشتر به هر سال از عمر مفید استفاده می‌کنند.
فرضاً یک دارایی امسال به قیمت ۱۰۰ میلیون تومان خریداری می‌شود و خریدار پیش‌بینی می‌کند این دارایی ۵ سال عمر کند و در پایان پنج سال دارایی را به قیمت ۲۰ میلیون تومان بفروشد. در این صورت شرکت در صورت های مالی خود در سال اول دارایی را به قیمت ۱۰۰ میلیون تومان ثبت کرده و هر سال در دفاتر و صورت های مالی خود به اندازه ۲۰ میلیون تومان از ارزش دارایی کم کرده و به صورت هزینه استهلاک ثبت می‌کند. با این کار هزینه ناشی از به‌کارگیری این دارایی به صورت مساوی در ۵ سال شناسایی و در حساب ها منعکس می‌شود.
معادل انگلیسی دارایی مشهود عبارت است از:
Tangible Asset
تهیه‌شده در: مدیر مالی
