سیزدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری در ۲۸ خرداد برگزار خواهد شد و تا آن روز باید شاهد انواع و اقسام اخباری باشیم که از سوی کاندیدا‌ها برای جلب نظر و رای عموم مردم منتشر میشود. به مانند رسم و رسوم همه انتخابات پیشین، آنچه در این دوران گفته و شنیده میشود، چیزی بیش از وعده و وعید و حمله‌ها و ژست‌های منتقدانه نیست، اما گاهی پیش می‌آید که برخی کاندیدا‌ها بر خلاف رویه به ارائه برنامه یا شعار‌های کاربردی و قابل تحقق می‌پردازند.
اینکه بیشتر کاندیدا‌ها در همه انواع انتخابات ترجیح می‌دهند به جای بیان دقیق مشکلات و ارائه برنامه‌هایی برای رفع آن‌ها به افشاگری و حملات تند زبانی بپردازند که البته علت‌های زیادی هم دارد، شاید جامعه مخاطبی باشد که چنین اقداماتی را بیشتر و راحت‌تر می‌پسندد و تمایلی به مطالعه و بررسی سوابق و برنامه‌ها ندارند یا یکی از دلایل دیگر آن میتواند این باشد که اکثر سیاستمداران ایرانی به این نتیجه رسیده اند که اگر نسخه حریف را با افشاگری نپیچانند این حریفان هستند که نسخه او را خواهند پیچید.
همچنین یکی دیگر از اقدامات شایع ـ که در اکثر انتخابات به ویژه در انتخابات ریاست جمهوری دیده میشود ـ این است که رای دهندگان به جای توجه به برنامه و راهکار‌ها به خاطر گفتن «نه به یک جناح» رای به جناح مقابل می‌دهند که همین امر میتواند مسبب برخی از آثار و آفات مخرب در دوران پس از انتخابات باشد و بیشتر دنبال رای سلبی هستند تا رای ایجابی.
اما به هر حال و فارغ از این اقدامات و سخنان واقعی یا نمایشی این عموم مردم هستند که باید درباره این گونه اقدامات قضاوت کنند و لذا به بهانه همین موضوع قصد داریم چند بحث و سوال مهم را مطرح کرده و پذیرای نظریات ارزشمند مخاطبان محترم باشیم.
به نظر شمادوران رقابت انتخاباتی باید موسم افشاگری باشد یا ارائه برنامه و راهکار؟چرا بیشتر سیاستمداران ایرانی خود را منتقد وضع زمان حاکم بر برگزاری انتخابات می‌دانند؛ اما راهکار صریحی نمی دهند؟چرا سیاستمداران ایرانی روی این موضوع حساب میکنند که می‌توانند با برخی از اقدامات نظرات جامعه مخاطب خود را در لحظات آخر تغییر دهند؟چرا رویه رای دهی رای دهندگان بیشتر بر مبنای «نه به جناح مقابل» به جای طرفداری از جناح مورد علاقه خود است؟ 
هر دو 
تمام این نامزدها در ۴۲ سال گذشته دارای مسولیت بودند 
