به گزارش تابناک به نقل از دیپلماسی ایرانی، سید حامد حسینی، در یادداشتی نوشت: می‌توان گفت که از زمان انقلاب اسلامی در سال ۱۹۷۹، روابط ایران و عربستان سعودی، عمدتا همراه با ادوار پرتناوبی از تنش و مناقشه بوده است. در طی چند دهه گذشته، درجات مختلف خصومت، رقابت‌های فرقه‌گرایانه، منافع متضاد ژئوپلیتیکی و عدم اعتماد مطلق، به افزایش تنش‌ها بین این دو قدرت تاثیرگذار منطقه‌ای منجر شده است. این اصطکاک، در جریان بحران ژانویه ۲۰۱۶ که با اعدام شیخ نمر باقر النمر یکی از رهبران برجسته جامعه شیعی عربستان و خشونت متعاقب آن در اماکن دیپلماتیک عربستان در ایران تشدید شد.
در نتیجه روابط دیپلماتیک تهران و ریاض در همان سال قطع شد. در طول شش سال گذشته، روابط ایران و عربستان سعودی به عنوان دو بازیگر کلیدی جهان اسلام در سال‌های اخیر تیره بوده است. هر دو کشور منافع متضادی را در موضوعات ویژه منطقه و با ایدئولوژی خاصی در سیاست خارجی دنبال می‌کنند. انبوهی از مسائل - از حمایت تهران از برخی بازیگران غیردولتی در کشورهای عربی گرفته تا برنامه موشک‌های بالستیک آن و همچنین حمایت عربستان از کارزار فشار حداکثری واشنگتن – به ادامه روابط تنش‌آفرین طرفین منتهی شده است.
در برهه کنونی به نظر می‌رسد که منطقه آماده می‌شود تا محمد بن سلمان، ولیعهد سعودی جانشین پدرش به عنوان پادشاه گستره عربستان شود. از دیدگاه ایران، مشخص نیست که رابطه تهران با ریاض پس از تکمیل جانشینی تا چه اندازه ممکن است تغییر کند. با این حال، بین تحلیلگران و پژوهشگران بحث‌هایی وجود دارد که آیا حضور بن سلمان بر تاج و تخت می‌تواند به تلاش‌ها برای پیشبرد بیشتر روند فعلی در مسیر تنش‌زدایی کمک کند یا اینکه مانع از ادامه این مسیر می‌شود.
روابط در مسیر عادی‌سازی
به باور تحلیلگران، دو قدرت اصلی حوزه خلیج فارس در حال آماده شدن برای احیای روابط پس از گفتگوی دوجانبه ۹ ماهه به میزبانی عراق، اردن و پاکستان هستند. امیدها برای از سرگیری روابط رسمی با ورود چند شخصیت ایرانی به عربستان در ژانویه ۲۰۲۲ تقویت شده است. این افراد که نمایندگان ایران در مقر سازمان همکاری اسلامی در شهر جده هستند، اولین نمایندگان تهران هستند که مقامات سعودی از زمان بحران ۲۰۱۶ پذیرای حضور آنها شده‌اند.
جمهوری اسلامی اهداف خود را در روند عادی‌سازی دارد و قدر مسلم به ارزیابی استراتژیک جدیدی از تهدیدات و فرصت‌های پیش رو رسیده است. تجدید روابط با عربستان سعودی می‌تواند به تهران کمک کند تا جنگ اقتصادی واشنگتن و سایر اشکال فشار را تخفیف دهد. از سوی دیگر احیای روابط دوجانبه می‌تواند با محدود کردن دامنه برخورد یا اصطکاک در بسیاری از نقاط از جمله در یمن، سوریه، لبنان و عراق به تهران کمک کند. اگرچه این سطح روابط در برهه فعلی پایین است و در تقویت روابط دوجانبه موثر نیست، اما همچنان می‌تواند به عنوان یک کانال پیشرو عمل کند و این قابلیت را دارد تا نوعی مارپیچ غیرمستقیم رویارویی در منطقه متوقف کند. در واقع، برقراری مجدد روابط بین تهران و ریاض ممکن است به کاهش نگرش‌های تقابلی علیه یکدیگر کمک کند و زمینه را برای پیشرفت دیپلماتیک بیشتر فراهم کند.
اما نباید بسیار خوش‌بین بود؛ با وجود این نشانه‌های امیدوارکننده، بعید است که برقراری مجدد روابط دیپلماتیک تغییر بزرگی در نظم ژئوپلیتیک خاورمیانه ایجاد کند. آنچه روی میز است عادی‌سازی روابط ایران و عربستان است که چیزی نزدیک به یک تعامل همه‌جانبه نیست. حتی در صورت موفقیت‌آمیز بودن مذاکرات ایران و عربستان و احیای روابط دیپلماتیک، بهترین سناریو این است که دو طرف رقابت را جایگزین خصومت کنند. به عبارت دیگر، هیچ همسویی بین این دو در پایان این روند اتفاق نخواهد افتاد، صرفاً به این دلیل که ریشه‌های عمیق ژئوپلیتیکی، فرقه‌ای و تاریخی رقابت راه به جایی نخواهد برد.
