تابناک: در روزهایی که عامه مردم با گلایه مندی از برخی تصمیمات و اقدامات «مقامات»، گذر ایام می کنند، قاب ماندگاری از یک «مسئول» در خیابان های تهران نقش بست و این ندای آسمانی دوباره در گوش ها زمزمه شد که «وَلا تَحسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلوا في سَبيلِ اللَّهِ أَمواتًا ۚ بَل أَحياءٌ عِندَ رَبِّهِم يُرزَقونَ» (ای پیامبر! هرگز گمان مبر کسانی که در راه خدا کشته شدند، مردگانند! بلکه آنان زنده‌اند، و نزد پروردگارشان روزی داده می‌شوند.» روز گذشته سردار شهید مدافع حرم «صیاد خدایی» در یکی از کوچه های منتهی به خیابان مجاهدین اسلام در شرق تهران، هدف جنایت تروریستی قرار گرفت.
از روز گذشته، نامی بر زبان‌ها جاری شده که تاکنون هیچ حرف و نشانی از آن نه شنیده و نه گفته شده بود و به همه اهالی این مرز و بوم یادآور شد که اعتبار و استواری این دیار به برکت وجود «صیاد خدایی»های گمنامی بوده که فقط به هنگام پر کشیدن آنان از روی زمین و آسمانی شدن شان، همگان بر حضور چنین دردانه‌هایی آگاه می‌شوند.
در این روزها گلایه ها بسیار و دردمندی ها فراوان است و اگر پای درد دل هر فردی از هر قشری از این جامعه متکثر و متنوع ایرانی بنشینیم، گلایه های خرد و کلانی هستند که در صف انتظار شنیده شدن به ردیف نشسته اند؛ اما گاهی قاب هایی نقش می بندند که برای لحظاتی همه را از آن فضا جدا کرده و به تامل وامی دارد؛ روز گذشته در تهران چنین قابی نقش بست.
دیروز همه دیدند و شنیدند که «دشمن» و «دشمنی» بدخواهان این مرز و بوم پایانی نداشته و ندارد. دیروز همه دیدند و شنیدند که خانواده و بستگان نزدیک شهید صیاد خدایی، اولین حاضران بر پیکر غرق در خون او بودند. دیروز همه دیدند و شنیدند که یک «مسئول» در حالی که «منصب» و وظایف مهمی داشته، از همه تکلف های «مقام» گونه به دور بود و به فیض شهادت رسید. دیروز همه دیدند و شنیدند که یک «مسئول» در محلی زندگی و با خودرویی رفت و آمد می کرد که برای عموم مردم قابل پذیرش تر و محترمانه تر بود.
شاید همان گونه که «دشمنی»ها با این دیار پایانی نداشته باشد و جاه طلبی و دست و پا زدن برای به چنگ آوردن یک «پست و مقام» هم بی پایان باشد، قطعا وجود و حضور «مسئولانی» به مانند صیاد خدایی ها هم در کنار مردم و قلب آنان بی پایان خواهد بود و شاید اگر این شهید زنده بود و از او درباره سمت و مسئولیتش پرسش می شد، به مانند رزمنده دلیر فیلم سینمایی دوئل، ساخته احمدرضا درویش پاسخ می داد که اینجا «مقام» نداره، اما «مسئول» منم.
