به گزارش ایسنا، ورزش کردن می‌تواند نقش مهمی در کاهش وزن داشته باشد، اما به نظر می‌رسد که وزن در برخی افراد راحت‌تر از دیگران کاهش می‌یابد.
به نقل از اس‌ای، یک مطالعه جدید که تفاوت‌های ظریف در دسته‌ای از مولکول‌های دخیل در متابولیسم را برجسته می‌کند، می‌تواند به توضیح دلیل این امر کمک کند.
مولکول مورد نظر پروتئینی به نام PGC-۱⍺ است که در تجزیه کربوهیدرات‌ها و چربی‌ها نقش دارد. در حالی که این مولکول پیش از این با ورزش و وزن مرتبط دانسته شده بود، اما مکانیسم‌ها و فرآیندهایی که این مولکول در آن نقش دارند، مشخص نبودند.
اکنون در این پژوهش جدید، گروهی از متخصصان از سراسر ژاپن کشف کردند که انواع مختلفی از PGC-۱⍺ در این امر دخیل هستند و در واقع این گونه‌های PGC-۱αb و PGC-۱αc هستند که واقعاً می‌توانند در ورزش و کاهش وزن تفاوت ایجاد کنند.
کازوهیرو نومورا، دانشمند زیست‌پزشکی دانشگاه کوبه و تیمش دریافتند که اگر بدن موش‌ها بیان گونه‌های PGC-۱αb و PGC-۱αc را در پاسخ به ورزش افزایش دهد، به بقیه بدن سیگنال می‌دهند تا انرژی خروجی را افزایش دهند.
این تیم آزمایش‌هایی را روی موش‌ها و ۱۰ انسان که همگی مرد بودند، به ترتیب روی تردمیل و دوچرخه‌های ثابت ورزشی انجام داد و سپس نمونه‌های کوچکی از بافت بدن آنها گرفت تا متوجه شود که در مورد متابولیسم عضلانی، چربی سوزی و مصرف اکسیژن چه اتفاقی می‌افتد.
به طور مشخص برای آزمایش تولید PGC-۱α، برخی از موش‌ها بدون پروتئین‌های PGC-۱αb و PGC-۱αc پرورش داده شدند. موش‌هایی که پروتئین مورد نظر را نداشتند، در نهایت چاق شدند و انسولین زیادی در خونشان داشتند.
در آزمایش انسانی نیز مردانی که در دسته عدم تحمل انسولین طبقه‌بندی می‌شدند(وضعیتی که سطح PGC-۱α را کاهش می‌دهد) در گروه آزمایش قرار گرفتند. پژوهشگران دریافتند که سطوح PGC-۱αb و PGC-۱αc هر دو با ورزش افزایش می‌یابند که به نوبه خود منجر به کارآمدتر شدن متابولیسم بدن می‌شود.
این یافته‌ها نشان می‌دهد که توانایی ما برای تولید PGC-۱αb و PGC-۱αc به نحوی با کاهش وزن ما مرتبط است، کشفی که دانشمندان بر اساس مطالعات قبلی انتظار آن را داشتند.
اوگاوا واتارو متخصص غدد از دانشگاه کوبه در ژاپن می‌گوید: فرضیه‌ای مبنی بر اینکه ژن‌های ماهیچه‌های اسکلتی استعداد ابتلا به چاقی را تعیین می‌کنند، درست بود.
مانند هر کشف جدیدی، پیامدهای این یافته‌ها هنوز کاملاً مشخص نیست و نیاز به مطالعه و تحقیقات آینده در این فرآیندها در گروه‌های بزرگتر و متنوع‌تر از مردم دارد.
با این حال، این یافته‌ها سرنخ دیگری به ما می‌دهند که چرا نسبت ورزش به کاهش وزن برای همه یکسان نیست.
بدون شک عوامل متعددی در این امر دخیل هستند، اما اگر بتوان فعالیت PGC-۱αb و PGC-۱αc را مدیریت کرد، این امکان وجود دارد که انواع جدیدی از درمان‌های کاهش وزن ظاهر شوند.
اوگاوا می‌گوید: اگر بتوان ماده‌ای پیدا کرد که نسخه‌های PGC-۱αb و PGC-۱αc را افزایش دهند، این می‌تواند منجر به تولید داروهایی شود که مصرف انرژی را در حین ورزش یا حتی بدون ورزش افزایش دهند.
وی افزود: چنین داروهایی به طور بالقوه می‌توانند چاقی را مستقل از رژیم‌ها و محدودیت‌های غذایی درمان کنند.
این پژوهش در مجله Molecular Metabolism منتشر شده است.
