گزارش میدانی تابناک؛ تفاوت تنهایی در خانه سالمندان لاکچری و معمولی!

اولین آسایشگاه که بازدید کردم، خانه سالمندان واقع در میدان هفت تیر تهران بود. جالب‌ترین نکته‌ای که نظر مرا جلب کرد، پرستارانی مسن بودند که از سالمندان نگهداری می کردند. اتاق‌ها هیچ چیز نداشتند، جز تخت و ملحفه‌های سفید. احساس می‌کردم وارد اتاق‌های یک مسافرخانه‌ در مناطق پایین شهری قدیمی شده‌ام؛ خبری از تلویزیون، یخچال یا هر وسیله سرگرم‌کننده‌ای نبود. صرفاً اتاق‌های سه تا پنج تخته برای سالمندان سالم و اتاق‌های دو تخته برای سالمندان بدحال وجود داشت. هرچه دنبال اتاق یک تخته گشتم، فقط یک اتاق بود آن هم برای یک خانم پیر که نیاز به مراقبت ویژه داشت.

از برنامه‌های پزشکی و تفریحی پرسیدم که گفتند پزشک عمومی، کارشناس پرستاری، فیزیوتراپیست، کاردرمانگر، روانشناس، کارشناس تغذیه و مددکار اجتماعی دارند. انجام ورزش‌های گروهی نیز بخشی از فعالیت‌های آسایشگاه است. به نظرم آسایشگاه‌ها باید از نیروهای جوان‌تر استفاده کنند و فضای محوطه باید بزرگ‌تر، بازتر و سبزتر باشد. چیزی که من دیدم، حیاطی کوچک با دو تاک خشکیده انگور بود.

دومین مکانی که بازدید کردم، مرکز سالمندان واقع در میدان توحید بود که خدمات نسبتا بهتری ارائه می‌داد، مانند خدمات پزشکی، درمانی و تغذیه. اما متاسفانه، این مرکز نیز با کمبود فضای باز و سبز و همچنین پرسنل جوان مواجه بود. مثلاً این مرکز دارای یک ساختمان سه طبقه بدون آسانسور بود و مانند آسایشگاه قبلی، حیاط کوچکی داشت. این شرایط به هیچ عنوان استاندارد برای سکونت سالمندان نیست، زیرا خانه سالمندان باید به شکل خانه‌های همکف با باغ و حیاط بزرگ و سرسبز طراحی شده باشد.