موسسه صلح ایالات متحده در گزارشی به بررسی وضع جامعه مدنی افغانستان و روند آنچه اجرای صلح در آن کشور خوانده شده پرداخت.
به گزارش اشراف، چکیده این مطلب را در زیر می خوانید:
یک روش قانونی و قابل اجرا درباره صلح در افغانستان باید جامعه مدنی افغان و تمایلاتشان را نیز در برگیرد. مذاکرات صلح افغان اغلب نمایندگان جامعه مدنی را نادیده گرفته و روی موضوع محدودی درباره نگرانی‌های گروه‌های نظامی متمرکز می‌شود. تلاش برای توافق فوری و ثابت می‌تواند منجر به پایه گذاری صلحی طولانی شود؛ صلحی که برای جامعه بین‌المللی گران‌تر تمام شده و مرگ و خساراتی را در پی خواهد داشت.
نیمی از توافقات درباره صلح با شکست مواجه می‌شوند. یکی از دلایل شکست این است که تعداد بسیار محدودی از مردم از آن حمایت می‌کنند. ایجاد یک توافق ملی نیازمند شرکت و حمایت جامعه مدنی است.
افغانستان نیازمند روند صلحی است که گسترده و عمیق باشد، دارای مکانیزم‌های سازمان یافته برای بررسی مشارکت بوده و از نوعی تصمیم گیری برخوردار باشد که صاحب نظرانی از طبقات بالا، متوسط و معمولی جامعه در آن نقش داشته باشند.
با توجه به بررسی روند صلح‌های موفق، چهار مدل گسترده برای شرکت مردم در روند صلح مناسب برای افغانستان وجود دارد: شرکت مستقیم در روند صلح‌های داخلی، گردهمایی ملی جامعه مدنی، ارائه در جلسه مذاکره مرکزی و یک رفراندوم عمومی به منظور رای دادن در توافق نهایی.
جامعه بین‌المللی، دولت افغان و جامعه مدنی افغان هر یک می‌توانند اقداماتی انجام دهند تا به یک روند صلح دقیق، موفق و قابل اجرا دست یابند.
گفتنی است این خلاصه بر اساس پژوهشی است که طی پنج سفر به کابل، افغانستان و یک سفر به پاکستان بین سال‌های 2009 و 2011 صورت گرفته است. خلاصه صلح به یافته‌های اصلی این پژوهش - که در گزارش ویژه آتی موسسه صلح ایالات متحده بطور مفصل بیان می‌شوند- اشاره می‌کند. توصیه‌ها و نتیجه گیری‌های نویسنده شخصی است.
