هم‌اکنون «آنا هزاره» فعال اجتماعی هند، به نماد ضد فساد در هند تبدیل شده و پایداری و ثباتش در راه مبارزه با فساد از طریق اعتصاب غذا برای تصویب قوانین جدی در هند برای مبارزه با فساد، برای هندی‌ها یادآور رهبر فقیدشان «مهاتما گاندی» است، اما در همین حال، روش مبارزه وی با فساد، میتواند برای ایرانیان نیز نشان‌دهنده راه جدیدی در این زمینه باشد.
به گزارش «تابناک»، در ایران مبارزه با فساد، همواره از چند جهت سیاسی بوده است:
الف) از سوی افراد سیاسی مطرح شده (مثلا از سوی کاندیداهای مجلس)؛
ب) در مناسبت‌های سیاسی مطرح شده (مثلا در ایام انتخابات)؛
پ) با اهداف سیاسی مطرح شده (مثلا از میدان خارج کردن رقیب)؛
ت) رویکرد به آن سیاسی بوده است (مثلا تقصیر همه فسادها به گردن سیاسیون یا حکومت‌هاست)؛
ث) همه راهکار‌ها سیاسی بوده است (تغییر نماینده، دولت، یا ...)؛
ج) همه مبارزات با فساد در هیاهوی سیاسی گم یا فراموش شده (مثلا پس از پیروزی کاندیدایی که شعار مبارزه با فساد سر داده است)؛
و هیچ گاه این مبارزه، رنگ و بوی مبارزه با قوانین فساد آور یا تلاش برای تصویب قوانین ضد فساد ندارد و همواره این مصادیق و افراد هستند که در مبارزه با فساد نقش اصلی را دارند و هیچ گاه این افراد به دام نمی افتند، چون نه مردم و نه رسانه‌ها به میزانی مدرک و سند ندارند که بتوانند در یک دادگاه ارایه دهند و از طرفی، افراد مظنون هم آنقدر قدرت دارند که مدارک را از بین ببرند؛ بنابراین، هیچ گاه این مبارزه به جایی نمی رسد. در هیاهوی تبلیغات و جامعه سیاست زده ایران، چنین مبارزه‌ای، تنها خوراک گروه‌ها و جناح‌های سیاسی شده و در این میان، هدف اصلی گم می‌شود.
مبارزه با فساد در این همواره جنبه ای سیاسی و حکومتی دارد و شهروندان به ندرت خود را مسئول می دانند که علیه قوانین فساد آور موجود دست به حرکت ـ امربمعروف و نهی از منکر ـ بزنند، اگر چه شاید وجود مشکلاتی در این زمینه باعث انفعال جامعه ایرانی در این زمینه شده است.
در واقع مهمترین شخصیت‌های مبارزه با فساد، خود مسئولان و شخصیت‌های سیاسی هستند که خود قدرت دارند و اتفاقا ایراد به خودشان وارد است که با وجودی که قدرت دارند، نمی‌دانند سرچشمه فساد کجاست و یا نمی‌خواهند و یا نمی‌توانند قوانین ضد فساد وارد کنند. نکته جالب اینکه مسئولان همواره از نام افرادی می‌گویند که هزاران میلیارد تومان از بین‌المال را به یغما برده‌اند؛ افرادی که نام آنان هیچگاه فاش نمی‌شود، ولی شگفت آن که مسئولان هیچ گاه از خود نمی‌پرسند که قوانین مصوب آنان و قوانینی که آنان اجرا می‌کنند، چه اشکالی دارد که این همه پرونده فساد درست می شود؛ پرونده‌هایی که در بزنگاه انتخابات، تنها حربه ای برای انجام تبلیغات و جلب آرای عمومی است.
گفتنی است، تلاش «آنا هزاره» به خوبی این نکته را یادآوری میکند که فساد تا عرصه بروز و ظهور نداشته باشد، هیچ گاه پدید نمی‌آید، فساد به ویژه فساد مالی در دستگاه‌های دولتی و حکومتی یا به دلیل وجود قوانین فساد آور است و یا به دلیل وجود عوامل و افراد فسادآور که در هر دو مورد پرداختن صرف به مصادیق مشکلی را حل نخواهد کرد.
آیا می‌شود روزی در ایران شهروندان به مجلس و دولت فشار بیاورند تا قوانین ضد فساد آور در کشور تصویب و اجرا کنند؟
ذکر این لازم است که «آنا هزاره»، فعال اجتماعی است که در مبارزه با فساد و معضل فرهنگ رشوه در هند، شیوه اعتصاب غذا و اعتراض صلح‌آمیز ماهاتما گاندی، رهبر فقید هند را برگزیده است. اعتراض اصلی وی به فساد در هند و تصویب لایحه نظارت عمومی پیشنهادی دولت مانموهان سینگ است که بنا بر آن، نخست وزیر و قضات عالی رتبه را از بازرسی و تحقیق و پیگرد دقیق در امان نگه داشته شده‌اند.
حال آن که میلیون‌ها نفر از طبقه متوسط هند حامی آنّا هزاره 74 ساله هستند. پس از آزادی از زندان آقای هزاره در میدان راملیلای دهلی نو وارد اعتصاب شده است. وی پنج کیلو وزن کم کرده است و توصیه پزشکان مبنی بر تزریق سرم را رد میکند. رهبران احزاب از آقای هزاره خواسته‌اند تا به اعتصاب غذای خود پایان دهد.
پس از تحریر بنا بر آخرین آخبار رسیده، «آنا هزاره» در هند اعلام کرده است که از صبح یکشنبه، اعتصاب غذای خود را خواهد شکست و پس از دوازده روز غذا خواهد خورد.
مقاله جالبی بود تنها امید به اینکه آنا هزاره ای در ایران ظهور پیدا کند کافی نیست فکر کنم با توجه به تواناییهایمان بهتر است عمل کنیم میکروب در جای آلوده رشد میکند پس بهتر است همه ما از خودمان شروع کنیم 