نوری مالکی در سال‌های پس از اشغال عراق توسط آمریکا مشهور شد. او نماینده حزب دعوت اسلامی بود. او در زمان حکومت صدام حسین در تبعید خود خواسته بود.
نوری مالکی در سال ۲۰۰۶ نخست‌وزیر عراق شد، آن هم زمانی که عراق درگیر خشونت‌های شدیدی میان نیروهای آمریکایی با مخالفان شیعه و سنی بود.
خشونت‌های فرقه‌ای پس از حمله عناصر تکفیری به حرم امامان شیعیان در سامرا در سال ۲۰۰۶ افزایش یافت.
در سال ۲۰۰۶ ابو مصعب الزرقاوی، رهبر القاعده عراق به هلاکت رسید و شیعیان این کشور از این خبر استقبال کردند. القاعده عراق مرتب جوامع شیعی عراق را هدف قرار می‌داد.
در سال ۲۰۰۸، نوری مالکی دستور برخورد ارتش با شبه‌نظامیان طرفدار مقتدی صدر را صادر کرد. این اقدام و پیروزی بر شبه‌نظامیان باعث تقویت اجتماعی آقای مالکی در عراق شد.
افزایش تعداد نیروهای آمریکایی و ایجاد گروه‌های نظامی با حمایت آمریکا کمک کرد تا شورش‌های مرتبط با سنی‌ها عمدتاً کاهش یابد.
در سال ۲۰۰۸ آمریکا اعلام کرد که به تدریج کنترل امور امنیتی را به عراق واگذار خواهد کرد. در کنفرانس مطبوعاتی، نوری مالکی تلاش کرد تا مانع از اصابت کفش پرتاب شده توسط یک خبرنگار عراقی به سوی جورج بوش شود.
آقای مالکی پس از انتخابات سال ۲۰۱۰ از سوی مخالفانش در دولت تحت فشار قرار گرفت. پس از پیشروی‌های تروریستهای تکفیری در شمال عراق، فشار‌ها بر او برای کناره‌گیری شدت گرفت.
