بسیاری از زباله‌هایی که چهره طبیعت دور و اطرافمان را آلوده کرده‌اند، پلاستیک‌هایی هستند که برای حمل نیازهای روزانه‌ای که می‌خریم، از فروشندگان دریافت می‌کنیم و سرنوشت همه آن‌ها زباله شدن است؛ زباله‌هایی که شاید نشود به کل حذفشان کرد، اما می‌شود از حجمشان کاست.
به گزارش «تابناک»، زباله‌های پلاستیکی، یکی از بزرگترین معضلات زیست محیطی جهان امروز را به وجود آورده است. این ساخته دست بشر، به علت قابلیت‌ها فراوان، به شکل‌های گوناگون مورد استفاده قرار می‌گیرد. دامنه کاربرد این محصول به حدی در زندگی امروزی گسترده شده که می‌توان انواع آن را در وسایل و ابزارهای پیش پا افتاده و روزمره گرفته تا وسایل فوق پیشرفته و استراتژیک به راحتی دید، تا جایی که شاید زندگی بدون آن ممکن به نظر نرسد.
این در حالی است که به گواه آمار و ارقام، یکی از پر‌کاربرد‌ترین انواع پلاستیکی که نقش فراوانی در زندگی ما دارد، کیسه‌های پلاستیکی است. این کیسه‌ها به علت مصرف روزانه و عمومی‌شان، تقریبا یک بار مصرف استفاده شده و به سرعت تبدیل به زباله‌هایی می‌شوند که گاه غیرقابل بازیافت بوده و مشکلات بسیاری برای محیط زیست پدید آورده‌اند.
کشور ما نیز از جمله کشورهایی است که به مدد بهره‌مندی از نعمت خدادادی نفت، سالانه مقادیر زیادی لوازم پلاستیکی تولید می‌کند، تا جایی که ایران یکی از عمده تولید کنندگان مواد پلاستیکی به شمار رفته و به دنبال آن سهم چشمگیری در تولید این نوع زباله در جهان دارد.
بر اساس آمارهای جهانی، روزانه ۵/۳ میلیون تن زباله در سراسر دنیا تولید می شود که سهم ایران در این میان به 56 هزار تن در روز می‌رسد. این در حالی است که میزان پلاستیک های تولید شده در کشورمان، سالانه بیش از ۱۷۷ هزار تن تخمین زده می‌شود که این رقم، چیزی حدود ۵۰۰ تن در هر روز خواهد بود؛ کوهی از پلاستیک که عده‌ای را بر آن داشته با راه اندازی کمپینی به مقابله با آن برآیند.
برای درک بهتر ماجرا باید بدانیم که آمارها حکایت از آن دارند که از یک سو، هر فرد تهرانی به طور متوسط روزانه سه کیسه پلاستیکی به محیط زیست می افزاید و از سوی دیگر، سهم کشورمان در بازیافت زباله به حدی ناچیز است که حتی وجود بزرگترین کارخانه بازیافت کشور در تهران نیز نتوانسته مانع از دفن روزانه چیزی حدود ده تن زباله در حومه کلان شهر نخست کشورمان شود.
اکنون اگر به این مؤلفه‌ها، سمی بودن برخی مواد تشکیل دهنده پلاستیک ها را بیفزاییم و زیان ناشی از رهاسازی آن در طبیعت، چه برای گیاهان، خاک و منابع زیر زمینی آب و چه برای حیات وحش را هم در ملاحظاتمان در نظر بگیریم، احتمالا زمانی که برای خرید به مغازه خواهیم رفت، ترجیح خواهیم داد، سهممان از تولید زباله پلاستیکی را کاهش دهیم؛ هدفی که کمپین «نه! من پلاستیک نمی‌خواهم» بر مبنای آن شکل گرفته و سعی دارد به همه بگوید «درست است که گرفتن کیسه پلاستیکی برای خرید حق شماست، اما از شما می‌خواهیم به خاطر طبیعت از این حق خود کوتاه بیایید»؛ جمله ای قابل تأمل که نه تنها ارزش اندیشیدن دارد، که جادارد در ترویج آن کوشا باشیم.
بدیش اینه که اینها بلد نیستن تبلیغ کیسه‌های قابل تجزیه رو بکنن. الان چند تا از فروشگاه‌های بزرگ زنجیره‌ای اینکار رو کردن و لازم به کمپین و نه گفتن نیست.