سینماگران ایران در آستانه سال جدید عیدی قابل‌توجهی
گرفتند و تا سقف نیم میلیارد تومان از پرداخت مالیات معاف شدند تا سینمای
ایران، یک گام دیگر از عدالت اجتماعی دورتر شود و رانت موقعیت همچنان در
ایران تأثیر عمیق خود را به نمایش بگذارد.
به گزارش «تابناک»، در آستانه سال نو هجری شمسی، اطلاعیه‌ای خطاب به سینماگران منتشر شد که تأکید داشت سینماگرانی که احتمال می‌دهند در سال ۹۵ گردش مالی بیش از ۵۰۰ میلیون تومان داشته باشند می‌رساند، فقط تا آخر اسفند ماه ۹۴ فرصت دارند تا از طریق سایت سازمان امور مالیاتی، نسبت به سفارش دفا‌تر روزنامه و ارائه پرینت آن به اداره پست منطقه، اقدام کنند.
بر اساس این اطلاعیه، سینماگرانی که روند معمول مورد اشاره را بپیمایند، در صورتی که درآمدشان بیش از نیم میلیارد تومان نباشد، به عنوان فعالیت فرهنگی از پرداخت هر گونه مالیاتی معاف می‌شوند و همه درآمد آن به خودشان اختصاص خواهد یافت؛ رویکردی که ظاهراً در راستای حمایت از فرهنگ و سینمای ایران صورت پذیرفته و در نگاه اول، اقدام ارزشمندی محسوب می‌شود، ولی با اندکی تأمل، این اقدام قابل دفاع نیست.
در کشوری که کارمندان پیش از دریافت حقوقشان، با کسر مالیات مواجه می‌شوند، مشخص نیست چرا باید یک بازیگر یا کارگردان، برای دستمزدهای کلانی که به نیم میلیارد تومان رسیده، یک ریال مالیات پرداخت نکند؟ آیا بازیگری که چنین درآمد کلانی داشته، نیاز به حمایت مالی از طریق معافیت مالیاتی دارد و آیا اساساً حمایت از آن طیف از سینماگران ـ که چنین درآمد سالیانه کلانی دارند ـ به سینمای ایران کمک می‌کند؟!
اگر این معافیت مالی منحصر به سرمایه گذاران سینمای ایران ـ به واسطه سوددهی پایین سینما در کشورمان ـ شود، اقدام قابل دفاعی است و می‌توان این حرکت را در راستای حمایت از تولید در سینمای ایران قلمداد کرد؛ اما وقتی معافیت از مالیات شامل گروهی از بازیگران و کارگردان‌ها می‌شود که سالیانه صد‌ها میلیون تومان درآمد دارند، این اقدام چندان پذیرفته نیست و به نوعی برخورد تبعیض آمیز میان شهروندان ایران تلقی می‌شود.
در واقع بر خلاف سرمایه‌گذاران و تهیه‌کنندگان سینما، دیگر قشرها و به ویژه کارگردان‌ها و بازیگران کشورمان درآمد قابل توجهی دارند و دست کم آن گروه از بازیگران و کارگردان‌ها که درآمدشان در سال به چند صد میلیون تومان می‌رسد، نیازمند حمایت از طریق معافیت مالیاتی نیستند!
انتظار می‌رود این معافیت‌ها شامل سرمایه گذاران سینما، ناشران و کتاب‌فروشی‌ها، نشریات و سایر حوزه‌های ضعیف فرهنگ کشورمان شود و اگر برای سایر حوزه‌ها نیز معافیت مالیاتی لحاظ می‌شود، سقفی منطقی داشته باشد.
به نظر می‌رسد، مسئولان سازمان مالیاتی نباید در این زمینه استثنایی قائل شوند و همان گونه که در سایر کشور‌ها به ویژه آمریکا و اروپا، مالیات قابل توجهی از سینماگران گرفته می‌شود، در ایران نیز به نسبتی معقول، این مالیات اخذ شود.
