سال هاست بارش ناچیز باران و گرمای شدید هوا در مناطق جنوبی کشور، هموطنان جنوبی را در تأمین آب شرب با مشکل رو به رو کرده است؛ مردمانی که گویا تقدیر آنها این است که در کنار سواحل نیلگون خلیج فارس و در میان بی توجهی مسئولان بی آب بمانند. مثل اهالی بوشهر و مناطق همجوار که در هر شبانه روز، تنها شش ساعت آب شرب دارند و مشکلات آبی امان آنها را بریده است.
به گزارش «تابناک»؛ چند سالی است، مردم استان بوشهر در فصل تابستان و در گرمای شدید هوا با مشکل تهیه آب شرب رو به رو هستند و آب آشامیدنی آنها جیره بندی تأمین می شود. این مشکل در حالی برای اهالی استان بوشهر به عنوان یکی استان های ساحلی کشور هر ساله اتفاق می افتد که در هیچ کجای جهان نمی توان شهر و استانی را یافت که به رغم هم مرزی با دریا چنین مشکلی داشته باشد.
مشکل کمبود آب، یکی از متداول ترین مشکلات کنونی کشور است و در بیشتر مناطق کشور به ویژه فلات مرکزی، نبود منابع آب کافی برای شهروندان چالش ایجاد کرده است؛ اتفاقی که سبب شده تا بسیاری از مسئولان کشوری به فکر راهکارهایی مثل انتقال آب باشند و با هزینه های بسیار سنگین به حفاری کوه ها بپردازند.
انتقال آب از دامنه های زاگرس به فلات مرکزی و حفر چندین تونل انتقال آب در این رابطه مثل قمرود، کوهرنگ 1، کوهرنگ 2، چشمه لنگان و... از جمله تلاش هایی است که برای برطرف کردن مشکل آب در فلات مرکزی دنبال شد.
مسئولان ارشد کشور در حالی حاضرند برای جبران مشکلات آبی فلات مرکزی کشور با هزینه های بسیار سنگین به انتقال آب آن هم در مسافت های بسیار طولانی بپردارند که گویا از تأمین آب شرب برای اهالی استان و شهر بوشهر آن هم در جوار دریا عاجزند.
مسئولانی که هر از چندگاهی صحبت از انتقال آب شور دریای خزر به استان سمنان می کنند و در تدارک زمینه هایی برای انتقال آب خلیج فارس به شهر کرمان هستند، گویا نمی توانند دست کم آزمایشی طرح های رویایی خود را برای مردم شهر بوشهر که در جوار دریا بدون آب شرب زندگی می کنند، اجرایی کنند.
شهر بوشهر دقیقاً در مجاورت دریاست و فاصله این شهر با ساحل خلیج فارس کمتر از 10 کلیومتر است؛ بنابراین اگر بنا باشد، از آب شور دریا برای رفع مشکلات آبی مناطق مرکزی کشور استفاده شود، بهترین فضا برای آزمایش عملیاتی این ایده های رویایی همین شهر بوشهر است.
اطلاعات به دست آمده از شهر بوشهر گویای این است که در فصل تابستان بخش های مختلف این شهر و بسیاری از مناطق همجوار آن با سهمیه بندی آب رو به رو هستند و در هر 24 ساعت تنها 6 ساعت امکان استفاده از آب لوله کشی دارند.
این شرایط برای مناطق روستایی که سیستم لوله کشی آب ندارند، به مراتب بدتر است و آنها تنها در یک ساعت مشخص باید از طریق تانکرهای آب، نیازهای آبی خود را تأمین کنند.
تصور اینکه مردم استان بوشهر با وجود منابع غنی گاز و سرمایه های ارزشمندی که این استاد در سطح ملی برای کشور دارد، در مجاورت دریا با مشکلات شدید آب شرب رو به رو باشد، بسیار دشوار است، به ویژه اینکه بدانیم در این شهر مدیریت صحیح منابع آب موجود نیز رعایت نمی شود.
یکی از فعالان زیست محیطی این استان در رابطه با اشکالاتی که در بخش مدیریت منابع آب شرب شهر بوشهر وجود دارد، به خبرنگار «تابناک» گفت: شهرداری بوشهر آب مورد نیاز برای آبیاری بسیاری از پارک های این شهر از جمله پارک مادر را از منابع آب شرب شهری برداشت می کند و در شرایطی که می تواند برای این کار از منابع آب کشاورزی و دریا استفاده کند، اما آسانترین راه یعنی برداشت بی رویه از آب شرب را انتخاب کرده است.
مشکلات آبی شهر بوشهر به این مسائل محدود نیست و گویا امکان تصفیه پساب های صنعتی نیز در این شهرستان شرایط قابل قبولی ندارد؛ پساب هایی که می توان با تصفیه دوباره به سیستم آب آشامیدنی یا کشاورزی بازگرداند و به این ترتیب، به تقویت منابع آب کمک کرد، به راحتی و با صرف کم ترین هزینه به دریا ریخته می شود.
اینکه چرا شهر بوشهر و مناطق همجوار آن با وجود نزدیکی به دریا، باید از آب شرب مطمئن و تمام وقت محروم باشند، تنها انتقادی که در این زمینه می توان به آن اشاره کرد نیست و در شرایط کنونی، بزرگ ترین نقد و نگرانی این است که هیچ اطلاع رسانی شفاف و فراگیری در رابطه با سهمیه بندی آب شرب صورت نمی گیرد و نه تنها عموم مردم از موضوع سهمیه بندی آب در استان بوشهر بی اطلاع هستند، بلکه در مورد زمان بندی دقیق این موضوع نیز اطلاعات کافی در اختیار شهروندان قرار نمی گیرد و این موضوع مخفیانه انجام می شود؛ شرایطی که استفاده از همین منابع آبی محدود را نیز برای مردم بوشهر دشوار کرده است.
با تفاسیری که رفت، تنها راهکار خروج شهر بوشهر از بحران کنونی، استفاده از دستگاه های آب شیرین کن و بهره برداری از آب خلیج فارس است؛ شرایطی که در بسیاری از کشورهای توسعه یافته و ساحلی امری متداول است و نمونه های بارزی هم در کشورهای حاشیه خلیج فارس دارد.
کاش به جای سرمایه گذاری در طرح های غیر مولد در صنعت آب شیرین کن سرمایه گذاری می کردیم که نیاز تمام شهرها و استان های مجاور دریا از شمال تا جنوب کشور است. 