پیک های نوروزی با ابلاغیه وزیر آموزش و پرورش برای نوروز ۹۷ حذف شدند اما همچنان این پیک ها در آخرین روزهای اسفند از سوی برخی مدارس توزیع شد تا اعلام دیرهنگام این ابلاغیه را به رخ بکشند.
به گزارش مهر، یکی از طرح های های قابل تامل سال ۹۶ که از طرف آموزش و پرورش به سرعت مطرح و به مدارس ابلاغ شد طرح «حذف پیک شادی» و جایگزینی داستان و داستان نویسی به جای آن بود؛ هر چند به نظر می رسد سال هاست آموزش و پرورش به غیر کاربردی بودن این پیک های شادی پی برده است، چنانچه سال گذشته نیز وزیر وقت آموزش و پرورش در آستانه نوروز گفته بود: توزیع پیک شادی در اختیار استان ها، مدارس و معلمان است و هیچ اجباری در آن وجود ندارد. برخی از مدارس اقدام به توزیع پیک شادی موسسات آموزشی در میان دانش آموزان کرده اند. این پیک ها با دریافت مبلغ ۷ هزار تومان به دانش آموزان داده می شود تا تعطیلات نوروزی خود را با پر کردن پیک نوروزی موسساتی که خیلی هم مورد تایید وزارت آموزش و پرورش نیست بگذراند. این کار درستی نیست. بهتر این است که این کار انجام نگیرد.
۲۴ اسفندماه بود که معاون آموزش ابتدایی آموزش و پرورش در نشست خبری خود از حذف پیک نوروزی مدارس و ارائه طرحی جایگزین خبر داد و گفت: امسال دستورالعملی تدوین شده است که پیک نوروزی حذف خواهد شد و به جای آن طرحی اجرا می شود که طی آن دانش آموزان را با داستان خوانی، داستان گویی و داستان نویسی آشتی بدهیم و محیطی شاد را برای کودکان ایجاد کنیم، اما ۵ اسفند ماه بود که سید محمد بطحایی وزیر آموزش و پرورش دستورالعمل ممنوعیت تولید و توزیع پیک نوروزی را به ادارات‌کل آموزش و پرورش استان‌ها ابلاغ کرد. در متن این دستورالعمل آمده بود که بر اساس مصوبه ای که از قبل اعلام شده استان ها حق تولید پیک نوروزی را ندارند.
اما آنچه این دستورالعمل مفید را برای سال ۹۷ نیز در هاله ای از ابهام قرار داده است، به طوریکه بسیاری از مدارس خصوصا مدارس غیر انتفاعی اقدام به توزیع پیک های نوروزی و دریافت مبلغ آن از والدین کرده اند، دیر اقدام کردن آموزش و پرورش برای ابلاغ این دستورالعمل بود به طوریکه بسیاری از مدارس مدعی هستند کار تهیه پیک نوروزی را از ماه ها قبل آغاز کرده اند و در صورت عدم توزیع آن متضرر خواهند شد. اما در عین حال می گویند برای تکمیل این پیک ها توسط دانش آموزان سختگیری نخواهیم کرد.
حکیم زاده اما پیش تر گفته بود که این دستورالعمل به صورت شفاهی به استان ها و مدارس اعلام شده است. او ابراز امیدواری کرده بود امسال هفت و نیم میلیون داستان گو و داستان نویس داشته باشیم که در آن خلاقیت، مهارت های دیداری و شنیداری و خواندن در دانش آموزان تقویت می شود.
یکی دیگر از موضوعاتی که در حاشیه حذف پیک های نوروزی مورد بحث و نظر قرار گرفت این نکته بود که با وجود تعطیلات طولانی مدت نوروز، دانش آموزان از فرایند یادگیری دور می مانند هر چند به نظر نمی رسد این پیک های نوروزی نقشی در یادگیری در طول این سال ها داشتند و بیشتر به تکالیف دقیقه نود شبیه بودند، اما حداقل حالا آموزش و پرورش تکلیف خود را با یک جایگزین اشتباه در بحث دورنماندن بچه ها از یادگیری در ایام نوروز مشخص کرده است و با حذف آن شاید راه برای طرح های مفیدتر باز شود.
تاریخچه پیک های نوروزی نیز نشان می دهد که به مرور در تمام دوران بر ایرادات این پیک اشرافی نسبی وجود داشته است چرا که این پیک ها در دهه ۶۰ و ۷۰ به شکل سراسری تهیه و توزیع می شد و کم کم این تهیه و توزیع به استان ها سپرده شد و نهایتا منطقه ای و مدرسه ای شد؛ اما نکته حائز اهمیت در همین موضوع است که شاید اگر همچنان پیک های نوروزی به شکل کشوری یا استانی توزیع می شد برای توقف کامل آن می شد امیدواری داشت اما وقتی به تعداد هر مدرسه امکان عمل به یک دستورالعمل یا عمل نکردن به آن وجود دارد تجربه نشان داده است که طرح ها به صورت صد در صدی اجرا نمی شود. کما اینکه امسال آموزش و پرورش اعلام کرد با توجه به تعطیلات متعدد مدارس در سال تحصیلی مدارس باید تا روز ۲۸ اسفند دایر باشند اما عملا مدارس از اول هفته آخر اسفند را در تعطیلات گذراندند و با وجود انبوه مشکلاتی که مدارس و فرهنگیان در گذران امور جاری و مالی خود دارند به نظر نمی رسد در این موارد آموزش و پرورش بتواند برخورد جدی داشته باشد.
در یک نگاه جمع بندی می توان گفت گرچه دستورالعمل حذف پیک های نوروزی یک گام رو به جلو - حداقل در امر شفاف سازی اهم و فی الاهم در امر آموزش- از سوی آموزش و پرورش محسوب می شود و می تواند در درازمدت به امر کتابخوانی و سرانه مطالعه و افزایش تیراژ کتاب های کودک و نوجوان کمک کند اما کاش برای چنین دستورالعمل هایی زمان بندی ابلاغ رعایت می شد تا شاهد این نباشیم که چنین طرحی در قدم اول سلیقه ای اعمال شود. در این مورد اگر پیشتر هم اندیشی ای در سطح مدارس در استان ها برگزار می شد و خود مدارس در این طرح مشارکت داده می شدند، قطعا می توانست به بهتر عملیاتی شدن آن کمک کند؛ اگر به واقع برنامه ریزی درازمدتی از قبل وجود می داشت.
