روزنامه شرق در گزارشی نوشت: از آن دسته پیروزی‌هاست که برای همیشه در تاریخ رقابت‌های بوکس حرفه‌ای خواهد ماند! موضوع درباره پاتریسیو مانوئل آمریکایی است که در کالیفرنیا توانست نامش را به عنوان اولین بوکسوری که بعد از تغییر جنسیت در سطح حرفه‌ای مبارزه کرد و برد، مطرح کند.
این مبارز ۳۳ ساله توانست در دسته فوق‌سبک در جدال با هوگو آگیلار مکزیکی با امتیاز و بعد از چهار راند به برتری برسد. «دنیا را با تلاشی که انجام داده‌ام تا به این مرحله برسم عوض نمی‌کنم؛ ارزش مشت‌هایی که خوردم را داشت، چون حالا یک بوکسور حرفه‌ای هستم».
این اولین صحبت‌های پاتریسیو بعد از موفق‌شدن در اولین مسابقه حرفه‌ای بوکس آمریکاست؛ پیروزی‌ای که نمادی برای او و زندگی سختی است که از سر گذرانده. برای پاتریسیو مانوئل همه چیز از سال ۲۰۱۲ شروع شد؛ «پاتریسیا» (نامی که از بچگی به او می‌گفتند) که آن زمان زن بود، بوکس را دنبال می‌کرد ولی هرگز به سطح حرفه‌ای نرسید.
قبل از اینکه تغییر جنسیت بدهد، تلاش کرد سهمیه ورود به بازی‌های المپیک ۲۰۱۲ لندن در بخش زنان را به دست آورد ولی مصدومیت شانه آن‌هم بعد از اولین مسابقه‌ای که داشت مانع از تحقق رؤیایش شد. آن زمان، پاتریسیو مراحل تغییر جنسیتش را به تعویق انداخت، چون نمی‌دانست چه آینده‌ای در بوکس در انتظارش خواهد بود. بعد از شکست در راه رسیدن به بازی‌های المپیک بود که این ورزشکار تصمیم گرفت کار‌های مربوط به تغییر جنسیتش را آغاز کند. انتخابی که با حمایت همه‌جانبه مادرش همراه شد.
خودش به لس‌آنجلس‌تایمز می‌گوید: «کمی از این تصمیم مادرم شگفت‌زده شدم ولی برای من حکم یک مُسکن را داشت». او درمان هورمونی‌اش را شروع کرد و بعد هم مهیای عمل تغییر جنسیت شد. «اوایل که تغییر جنسیت داده بودم، در رقابت‌های بوکس زنان شرکت کردم تا با بی‌قراری‌هایی که حس می‌کردم کنار بیایم. در واقع می‌خواستم شرایط را بسنجم تا ببینم می‌توانم در رشته بوکس ادامه بدهم یا خیر. آن زمان که در راه ورود به المپیک ناکام مانده بودم، به مسائل زیادی فکر کردم نه تنها به عنوان ورزشکار بلکه به عنوان یک انسان. تصمیم به تغییر جنسیت احتمالا بهترین تصمیمی بوده که تا الان گرفته‌ام. برایم همه چیز واضح بود که باید چنین عملی را انجام بدهم. حالا قرار است همان کسی باشم که می‌خواهم. از این به بعد هم به مبارزه‌کردن با خودم ادامه می‌دهم». بعد از تغییر جنسیت شرایط برای پاتریسیو چندان هم ساده نبود؛ اولین مسئله این بود که او باید مدرک ورزشکاری‌اش را می‌گرفت.
اتحادیه بوکس آمریکا برای دادن مدرک ورزشی که به او اجازه می‌داد در رقابت‌ها شرکت کند تردید داشت تا اینکه پیش از سال ۲۰۱۶ و بازی‌های المپیک ریو، وقتی مجوز او از سوی کمیته بین‌المللی المپیک صادر شد، دیگر تردید‌ها از بین رفت و او توانست به رشته‌ای که دلش می‌خواهد پا بگذارد و مسابقه بدهد.
مشکل بعدی، اما پیداکردن رقیبی بود که حاضر باشد با او مبارزه کند. نزدیک به دو سال طول کشید تا بالاخره همین هوگو اگیلار مکزیکی پیدا شد. آگیلار هم که نمی‌دانست چه خبر است، درست دو روز قبل از مسابقه متوجه داستان پاتریسیو شد.
او البته بعد از شکست‌خوردن به تمجید از پاتریسیو پرداخت و گفت: «احترام زیادی برای کاری که او کرده قائلم. این موضوع چیزی را برای من عوض نمی‌کند. وقتی در رینگ هستیم هردومان یک چیز می‌خواهیم؛ پیروزی».
