کارها در دولت اول روحانی خیلی خوب پیش رفت و ایجاد ثبات در اقتصاد با وجود رکودی که وجود داشت و همچنین توسعه ارتباطات خارجی باعث شده بود از تنش های اقتصادی و مشکلات معیشتی مردم نسبت به سال های آخر دولت دهم کاسته شود؛ اما یکباره با آغاز به کار دولت دوم «حسن روحانی» و تصمیم آمریکا برای خروج از برجام، همه چیز به هم ریخت و وضعیت اقتصادی مشابه سال 91 شد.
به گزارش «تابناک»؛ بسیاری از مردم، تحلیلگران و سیاستمداران نسبت به بی عملی مسئولان و عدم انجام کار موثر و مفید برای بهبود وضعیت گلایه کرده و می کنند و اعتقاد دارند بخش زیادی از مشکلات مردم و کشور به دلیل رخوتی است که در مسئولان ایجاد شده؛ لذا اگر تلاشی در جهت حل مشکلات مردم صورت بگیرد حتما وضعیت رو به بهبود خواهد رفت و نسبت به آنچه اکنون شاهدش هستیم، دچار تحول خواهیم شد.
برخی هم اعتقاد دارند که دولت آنچنان برنامه ها و عملکرد خود را به «برجام» گره زده بوده که با تصمیم آمریکا برای خروج از برنامه جامع اقدام مشترک و همچنین ترس اروپایی ها از انجام اقدام عملی جدی برای حفظ این قرارداد بین المللی به شکل و شمایل قبلی، به یکباره دچار مشکل شده و نتوانسته است برنامه جدیدی را جایگزین آنچه پیشتر در مورد آن برنامه ریزی کرده بود، بکند.
هرچند خود دولتی ها بعد از هشدارهای منتقدان نسبت به اینکه نباید تمام برنامه های خود را بر مبنای برجام انجام بدهند و سرنوشت اقدامات آتی دولت را به این قرارداد بین المللی گره بزنند، بارها اعلام کرده بودند که سناریوهای مختلفی برای اجرای برنامه ها مورد نظر است و در صورت هرگونه خلف وعده از سوی طرف های مقابل، حتما برنامه های جایگزین از سوی دولت در نظر گرفته شده و به اجرا درخواهد آمد.
علیرغم اینکه این نکته بارها از سوی «محمد باقر نوبخت» رئیس سازمان برنامه و بودجه که متولی اصلی برنامه ریزی در دولت است و البته با توجه به نزدیکی اش به رئیس جمهور بسیار مورد وثوق «حسن روحانی» است، مورد اشاره قرار گرفته بود، پس از خروج آمریکایی ها از برجام و معطل ماندن برخی امور ناشی از اجرای این قرارداد بین المللی و بازگشت تحریم ها، تازه همه متوجه شدند که سخنان معاون رئیس جمهور درباره داشتن برنامه های جایگزین، ادعایی بیش نبوده است.
صرف نظر از این مسأله، یکی از انتقاداتی که اکنون در ارتباط با چرایی عدم انجام برنامه ها و اقدامات از سوی مسئولان برای بهبود وضعیت مردم و کشور می شود، این است که چرا آنها تلاش جدی از خود نشان نمی دهند و در حقیقت، قصد دارند کشور را مشابه آنچه در شرایط عادی حاکم بوده، اداره کنند؛ این اقدام به «بی عملی» دولت و مسئولان برای بهبود وضعیت تعبیر می شود و نسبت به آن گلایه های زیادی وجود دارد.
شاید بتوان این موضوع و ریشه های آن را در تحریم قبلی یافت؛ جایی که هرچند برخی «کاسبان تحریم» شروع به سوء استفاده از وضعیت نابهنجار کشور کردند و سودهای آنچنانی به جیب زدند؛ اما بودند برخی هم که با نیت خدمت و یافتن راهکاری برای دور زدن تحریم ها پا به عرصه گذاشتند، ولی بعدها مصداق «تر و خشک با هم می سوزند» شدند و بعضا به دلیل اختلاف نظرهای سیاسی با برخی مخالفانشان مورد هجمه و حتی برخورد قرار گرفتند.
اجازه بدهید این موضوع را با یک مثال بهتر روشن کنیم. وقتی شما در شرایط «تحریم» قرار می گیرید، طبیعی است که نمی توانید رفتار عادی گذشته را داشته باشید. در این شرایط، هر گونه مبادلات تجاری و اقتصادی، مستلزم انجام ریسک و یا هزینه هایی است که شما در شرایط عادی ناچار به انجام آن نیستید. پس این رفتار و ریسک ناشی از آن، باید موضوعی پذیرفته باشد تا یک مسئول اجازه پذیرش آن را به خود بدهد.
فرض کنید وقتی در قفل است شما باید تلاش کنید به راه های دیگری، خودتان و آنچه همراه دارید، به داخل منزل ببرید؛ مخصوصا اگر به آنچه همراه شماست، در داخل خانه نیاز داشته باشند. درست است که تلاش برای باز کردن قفل درب منزل، باید از طرق مختلف آزموده شود، اما نداشتن وقت برای بهبود یافتن اوضاع داخل خانه شما را ناچار می کند که ریسک کرده و از راه دیگری برای ورود خود و آنچه به همراه دارید اقدام کنید.
حالا فرض کنید برخی مخالفان نظر شما به خاطر چنین رفتاری شما را مؤآخذه یا تنبیه کنند. طبیعتا در این حالت قدرت ریسک پذیری لازم را نخواهید داشت و شاید حتی برای برخورداری از آن تلاشی نکنید. این موضوع دقیقا حکایت این روزهای کشور ماست که متأسفانه هر دو طرف اشتباه ترین راه ممکن را انتخاب کرده اند و همین باعث ایجاد فشار بر مردم و کشور شده است.
همین می شود که محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه پس از تحمل هجمه هایی که به او از سوی مخالفان سیاسی اش در جریان مذاکرات و پس از آن شد، اکنون ـ چه در مجلس و چه در سایر جلسات پیرامون FATF ـ اعلام می کند که «بنده و رئیس جمهور هیچ گونه تضمینی نمی دهیم، در صورتی که لوایح مربوط به FATF تصویب شود، وضعیت بهتر خواهد شد. اما می توانم بگویم اگر این مسائل را نپذیریم، چه مشکلاتی پیش روی ما قرار خواهد گرفت.»
یا در جای دیگری، بیژن نامدار زنگنه، وزیر با تجربه نفت که این روزها و پس از بازگشت دوباره تحریم نفت ایران وظیفه بسیار خطیر و سنگینی بر دوش دارد، رسما می گوید: «من حاضرم برای کشور و نظام شهید بشوم، اما یک دقیقه به دادگاه نروم.» این سخنان و اظهارنظرها، نشان می دهد که رفتار و اقدامات ما در داخل حتی در مواقع تحریم چنان بوده که کمتر مسئولی اجازه «ریسک کردن» به خود می دهد.
قطعا وضعیت کشور، اکنون و پس از خروج آمریکا از برجام و بازگشت تحریم ها مثل گذشته یک روال عادی ندارد. در این شرایط، باید مسئولان قدرت انجام ریسک و همچنین پذیرش هزینه های احتمالی برای بهبود وضعیت مردم و کشور را داشته باشند؛ البته این موضوع محقق نمی شود، مگر با وحدت رویه بیشتر در داخل و به هر بهانه ای مخالف سیاسی را مورد هجمه قرار ندادن. تا وقتی این قدرت و رفتار را نداشته باشیم، ایجاد شرایط بهتر کار سختی خواهد بود.
در دو دوره موسوم به « گفتگوی تمدن» و اخیرا هم « تعامل» با دادن امتیاز های فراوان ، اقتصاد به قهقرا رفت.. 
دقیقا ، همینطوره ، اما فکر می کنم از دیدن عکس افعی خشکش زده