قاسم قاین زاد ـ قراری که دعوا را در حدود موضوع خود خاتمه دهد و دادرس با صدور آن به نوعی فارغ از رسیدگی میشود را قرار قاطع گویند. این نوع قرارها بدون ورود به ماهیت دعوا صادر میشود و پرونده را از دادگاه خارج می‌کند.
به گزارش «تابناک»؛ قرار در لغت به معنی استوار و ثابت کردن، استحکام بخشیدن است. در اصطلاح متون قانونی از قرار تعریف مثبت ارائه نشده و قانونگذار به تعریف منفی اکتفا کرده است. در حقیقت، با توجه به ماده ۲۹۹ قانون جدید آیین دادرسی عمومی و انقلاب در امور مدنی باید گفت: قرار دادگاه به تصمیم عملی اطلاق میشود که رأی محسوب شده و منحصراً راجع به ماهیت دعوا بوده و یا فقط قاطع آن باشد و یا هیچ یک از دو شرط مزبور را نداشته باشد که به ترتیب می‌توان، قرار کارشناسی، قرار رد دعوا و قرار تأمین خواسته را نام برد.
انواع قرار؛
۱. قرارهای قاطع دعوا
۲. قرارهای اعدادی یا مقدماتی
۳. قرارهای شبه قاطع دعوا
۴. قرارهای موقت و تامینی
قرارهای قاطع دعوا
قراری که دعوا را در حدود موضوع خود خاتمه دهد و دادرس با صدور آن به نوعی فارغ از رسیدگی میشود را قرار قاطع گویند. این نوع قرارها بدون ورود به ماهیت دعوا صادر می‌گردد و پرونده را از دادگاه خارج می کند.
این قرارها غالباً به دنبال ایراد خوانده مانند ایراد به اهلیت و با سمت خواهان و... صادر میشود و گاه بنابر تقاضای خواهان مبنی بر استرداد دادخواست یا استرداد دعوا صادر میشود؛ به عبارتی قرارهای قاطع دعوا زمانی صادر می‌شوند که دادگاه نتواند در ماهیت پرونده در موضوع اختلاف طرفین اقدام به صدور حکم کند. برخی از این قرارها مانع دایمی در راه صدور حکم ایجاد می‌نمایند و برخی دیگر مانع موقتی ایجاد می‌نمایند.
انواع قرارهای قاطع دعوا
۱. قرار رد دادخواست
۲. قرار ابطال دادخواست
۳. قرار رد دعوا
۴. قرار سقوط دعوا
۵. قرار عدم استماع دعوا
خصوصیات قرارهای قاطع
قرارهای قاطع دعوا دقیقاً مانند احکام پاکنویس می‌شوند و به صورت دادنامه درمی‌آیند، بنابراین به اصحاب دعوا ابلاغ خواهند شد.
این دسته از قرارها از قدرت اثباتی برخوردارند، ولی از اعتبار امر قضاوت شده برخوردار نیستند به استثنای قرار سقوط دعوا که از اعتبار امر قضاوت شده برخوردار است.
قرارهای قاطع دعوا نیز همانند احکام دادگاه نمی‌توانند موضوع دعوای ابطال یا بطلان قرار گیرند، زیرا تنها راه بی اثر ساختن این دسته از قرارها اعتراض و شکایت نسبت به آنهاست.
قرارهای قاطع دعوا مشمول قاعده فراغ دادرس می‌شوند. از ۵ طریق شکایت از آرای دادگاه‌ها که در قانون آیین دادرسی مدنی پیش بینی شده است فقط ۳ طریق آن می‌تواند طریق شکایت قرارها باشد؛
۱. تجدیدنظرخواهی
۲. فرجام خواهی
۳. اعتراض ثالث
سابقاً گفته شد که واخواهی مخصوص احکام است و قرار نمی‌تواند به صورت غیابی صادر شود. اعاده دادرسی هم به صراحت ماده ۴۱۷ آ. د. م. مخصوص احکام است.
قرارهای اعدادی یا مقدماتی
به این نوع از قرارها، قرارهای ماهیتی نیز گفته میشود. این دسته قرارها با اینکه نامشان به قرارهای قاطع دعوا شبیه‌تر است و به عبارتی به هر دو دسته قرار گفته میشود، ولی هیچ شباهتی در ماهیت و علت صدور با یکدیگر ندارند.
این قرارها زمانی صادر می‌شوند که دادگاه برای صدور حکم نیاز به انجام اقدامی از سوی اصحاب دعوا و یا یکی از نهاد‌های وابسته به دادگستری داشته باشد.
برای مثال دادرس برای اصدار حکم نیاز به انجام تحقیقاتی در محل و پرس و جو از اهالی می‌بیند، بنابراین قرارتحقیق محلی صادر می‌کند. یا اینکه در مورد موضوعی نیاز دارد یک متخصص ابراز عقیده نماید، که در این صورت» قرار کارشناسی صادر می‌کند و پرونده را به کارشناس احاله می‌دهد. پس قرارهای اعدادی و مقدماتی در مقدمات دعوای مطرح نقش دارند.
انواع قرارهای اعدادی و مقدماتی
۱. قرار کارشناسی
۲. قرار تحقیق محلی
۳. قرار معاینه محلی
۴. قرار اتیان سوگند
۵. قراراناطه
۶. قرار رسیدگی به اصالت اسناد
۷. قرار تطبیق اسناد
