نه تنها در مدیریت بحران ضعیف عمل میکنیم، که به بحران مدیریت مبتلاییم؛ احتمالا این جمله را زیاد شنیده‌اید، اما بعید است مثالی مانند آنچه در ادامه خواهید خواند، برایش سراغ داشته باشید.
به گزارش «تابناک»؛ با شروع بارندگی‌ها در غرب کشور و پیرو آن بالا آمدن سطح آب رود‌ها در خوزستان و در شرایطی که پیش بینی می‌شد، به زودی بخش‌های وسیعی از جلگه حاصل‌خیز جنوب غربی کشورمان به زیر آب برود و زندگی ساکنان این دیار به خطر افتد، تخلیه بسیاری از مناطق در دستور کار قرار گرفت.
رویدادی که بر خلاف انتظارها، منجر به تخلیه سریع مناطق در خطر نشد و با مقاومت شدید مردم همراه شد؛ مردمانی که نگران مزارع و خانه و کاشانه خود بودند و هشدار‌ها و اخطار‌ها را باور نداشتند. شاید از این روی که احساس می‌کردند حرف و سخن مسئولان چندان که باید قابل اعتماد نیست و تدبیرشان برای ترک روستا‌ها ممکن است اشکال آفرین باشد.
بدین ترتیب کشمکشی آغاز شد که به تخلیه نشدن بسیاری از مناطق در معرض خطر انجامید؛ مناطقی که برخی شان زیر آب رفت و نجات مردم از آنها با سختی‌های فراوان صورت گرفت و بعضی شان به کمک اقداماتی مانند ساخت سیل بند‌ها از خطر غرق شدن رهایی یافت و چون جزیره‌ای در میان انبوه آب ماند.
اما ماجرا زمانی جالب‌تر می‌شود که بدانیم در برخی مناطق، مردم با مسئولان همراه شده و اقدام به تخلیه منازل و روستا‌های خود کردند؛ اما در نهایت اتفاقی عجیب گریبانشان را گرفت. اتفاقی قابل تأمل و تلخ که باید به دقت بررسی شده و علت وقوع آن ریشه یابی شود، هرچند نخستین نمونه از این دست اتفاقات نیست و پیشتر نیز بارها در بحران‌های دیگر رقم خورده و خودنمایی کرده است.
ماجرا از این قرار است که در محدوده الهایی در نزدیکی اهواز، برخی گروه‌هایی که برای نجات مردم از سیلاب پا به میدان گذاشته بودند، ساکنان برخی روستا‌های منطقه را از روستا‌ها تخلیه کرده و در جایی ساکن کردند که مکان یابی درستی نشده بود و ایمنی چندانی نداشت؛ مسأله‌ای که موجب شد یکی دو روز بعد محل اسکان این عده غرق شود!
غرق شدن منطقه‌ای که انتخاب شده بود تا عده‌ای از هموطنانمان تا رفع خطر سیلاب در آن ساکن شوند و خیلی زود مشخص شد تفاوت چندانی با روستا‌های غرق شده‌ی این افراد نداشته است. رویدادی که مسئولان استان نیز بر رقم خوردن آن مهر صحه می‌زنند و بر این باورند که ناشی از ناهماهنگی دستگاه‌ها و نهاد‌های مختلف در مدیریت بحران است.
وضعیتی که از چندین سال قبل، رفع آن در دستور کار مسئولان قرار گرفته و حتی به تهیه لایحه مدیریت بحران در کشور نیز منجر شده، اما در نهایت راه به جایی نبرده تا یکی از اولین اشکالاتی که در مناطق بحران زده در کشورمان بروز می‌کند، بحران مدیریتی باشد؛ بحرانی که ماجرای فوق نمونه آشکاری از آن است.
چرا ساختمانهایی که برای راهیان نور ساختند وبلا استفاده هست وامکانات هم دارند را در اختیار مردم قرار ندادند. 
