آخرین روز‌های فوتبال کریم باقری، همچنان کسی در توانایی فنی‌اش هیچ شکی نداشت. فصل قبل از خداحافظی اجباری با ۱۰ گل، بهترین آمار لیگ برتری اش را از نظر گلزنی ثبت کرده و آماده بود که در فصل جدید نیز برای تیم علی دایی بدرخشد، اما ترجیح سرمربی این بود که کاپیتان تیمش را آنقدر روی نیمکت قرار بدهد که بالاخره از فوتبال خداحافظی کند.
به گزارش تابناک ورزشی، پایان فوتبال کریم باقری انقدر هم ساده نبود، اما آنچه که به جا مانده همین جمله آخری است که نوشته شده؛ نیمکت نشین شد، اما ترجیح داد که به جای ترک پرسپولیس، کفش هایش را بیاویزد و برای همیشه از مستطیل سبز برود؛ آن هم در شرایطی که چند باشگاه لیگ برتری به شدت خواهان جذب او بودند که در صدر آن‌ها باشگاه تراکتورسازی قرار داشت. تیمی که او را به فوتبال معرفی کرده بود و شاید هرکسی علاقه داشته یاشد که برای تلطیف فضای هواداری در شهر خود و جمع آوری اعتبار بیشتر برای آینده، به این مدل پیشنهاد‌ها بله بگوید، اما آقاکریم نه.
شاید بسیاری گمان کنند که این ماجرای نسبتا قدیمی به وضعیت حال حاضر فوتبال ایران ارتباطی ندارد، اما همین ماجراست که باعث شده هواداران سرخپوش به این باور برسند که آقاکریم هیچ پیشنهادی را به پرسپولیس ترجیح نمی‌دهد و اگر لازم باشد، هزینه این خواست خود را هم با خداحافظی از فوتبال می‌دهد.
اگرچه تیم ملی با تیم‌های باشگاهی متفاوت است، اما در روز‌های نخست دهه ۸۰ او حتی عطای تیم ملی را هم به لقایش بخشید تا ثابت کند بازی در جام جهانی و جام ملت‌ها و... چیزی نیست که برایش خیلی هم اهمیت داشته باشد؛ هرچند که همین حالا نیز با ۵۰ گل گلزن‌ترین هافبک ملی جهان است.
طرفداران سرخپوش وقتی جدایی برانکو قطعی شد، تنها یک خواسته داشتند، هرکسی که قرار است بیاید باید کریم باقری را روی نیمکت حفظ کند و حتی از پیشنهاد ایرج عرب برای سرمربیگری او نیز استقبال کردند؛ هرچند که به وضوح می‌دانستند وی نه سابقه سرمربیگری دارد و نه به صورت آکادمیک مربیگری را تا سطح بالا دنبال کرده. در این بین پاسخ کریم باقری به پیشنهاد عرب بر محبوبیت او اضافه کرد. آقاکریم گفته بود که خود را در حد سرمربیگری پرسپولیس نمی‌داند.
مسئله اصلی در محبوبیت کریم باقری (به عنوان مربی) این است که پرسپولیس گمان می‌کنند او عامل وحدت، حاشیه زدایی و همدلی در بین بازیکنان پرسپولیس است و نگاهی به اتفاقات پنج سال اخیر نیز همین موضوع را نشان می‌دهد. در دومین بازی برانکو روی نیمکت پرسپولیس، کریم باقری روی شیطنت پیام صادقیان سخت گیری حداکثری انجام داد و نتیجه‌اش هم کنارگذاشته شدن او توسط برانکو بود. این که یک نفر نظم را به مجموعه تیمی، چون پرسپولیس بیاورد، کار بسیار بزرگی است و این را بیش از همه هوادارانی می‌دانند که سال‌های سال با حاشیه سازی بازیکنان خود دست و پنجه نرم کردند و حتی در برخی مقاطع به عنوان پرحاشیه‌ترین تیم ایران مطرح شدند. اما در دوره برانکو با محوریت کریم باقری، این تنش‌ها تا میزانی که بتوان آن را نزدیک به صفر خواند، کاهش یافت.
این نکته بسیار مهمی است چرا که خیلی از کسانی که در دوره بازیکنی از سرمایه اجتماعی گسترده برخوردار بودند، در دوره مربیگری نتوانستند این سرمایه را در دفترچه خود حفظ کنند، اما کریم باقری نه در اینستاگرام و تلویزیون بلکه با رفتار و منش خود آن را حفظ و البته به آن اضافه هم کرد و حالا حتی هواداران نوجوان نیز او را به عنوان کاپیتانی مقتدر در گذشته و رهبری منضبط در فضای فعلی می‌شناسند.
پس طبیعی است که پرسپولیسی‌ها جدایی او را تاب نیاورند و به حق با آن مخالف باشند. آن‌ها از دستمزد بالای او حمایت می‌کنند، چون تصور دارند که سزاوار آن است، آن‌ها از تصمیمات قاطع و مشاوره‌های سخت گیرانه اش به سرمربی استقبال می‌کنند، چون می‌دانند منافع تیم و باشگاه را در نظر می‌گیرند، آن‌ها با جدایی او مخالف هستند، چون بیم این را دارند که دوباره حواشی بر فضای تیم محبوبشان سایه بی‌افکند؛ بنابراین مسئولان فدراسیون و دراگان اسکوچیچ باید حق بدهند که این طرفداران حتی دوست نداشته باشند که آقاکریم را در لباس مربی تیم ملی هم ببینند، چه برسد به باشگاهی دیگر.
البته نکته مهم این است که شاید بسیاری ادعا کنند که کریم باقری به حضور در تیم ملی و ترک پرسپولیس علاقه دارد، اما او در گفتگوی اخیر خود هم تاکید کرده که همه چیز به نظر باشگاه پرسپولیس بستکی دارد و این یعنی مدیریت سرخپوشان است که باید تصمیم بگیرد.
