دولت در واگذاری سرخابی‌ها بار دیگر در مسیر تکرار اشتباهات گذشته است.
با وجود تذکرات قبلی مبنی‌بر روش نامناسب واگذاری دو باشگاه سرخابی که درواقع رهاسازی توسط دولت است و تهدیدی تاریخی برای هر دو باشگاه و هواداران آنها محسوب می‌شود، دلایل زیر نشان می‌دهد که همین روش نادرست و غیراصولی هم با اشکالات عمده‌ای روبه‌رو است:
۱. افزایش قیمت ۱۱۰ درصدی عرضه سهام با توجه به عدم استقبال خریداران در گذشته و کاهش قیمت سهام آنها، نشان از درآمدزایی دولت از طریق واگذاری برای پرداخت بدهی و دیون قبل دارد که گویا سازمان خصوصی‌سازی متوجه این موضوع نیست که شرایط برای واگذاری به این روش مهیا نیست.
۲. برخلاف سایر کشورها که دولت با ارائه وام‌های بلندمدت کم‌بهره و امکاناتی نظیر زمین و ورزشگاه در فرآیندخصوصی‌سازی و حرفه‌ای‌سازی باشگاه‌ها نقش حمایتی و تسهیل‌گری ایفا می‌کند، این وظیفه مهم کلا به فراموشی سپرده شده و در این فرآیند هیچ بسته حمایتی و انگیزشی دیده نمی‌شود.
احتساب سود ۲۳ درصدی؟!
۳. با این حساب استقلال در شش سال باید در کل ۱۴۸۶ میلیارد و سالانه حدود ۵۲۵ میلیارد و پرسپولیس در کل ۲۱۱۶ حدود ۶۰۰ میلیارد تومان قسط پرداخت کنند. علاوه‌بر هزینه‌های جاری باشگاه (که رقمی بیش از همین عدد است و روند افزایشی دارد) تامین آنها با توجه به عدم درآمدزایی باشگاه‌ها از محل حق پخش و بازارپردازی و... اساسا امکان‌پذیر نیست.
۴. با توجه به عدم تعادل در میزان درآمد باشگاه‌ها با پرداخت اقساط و هزینه‌های جاری عملا فیرپلی مالی رعایت نخواهد شد. لذا کسب مجوز حرفه‌ای هم بسیار سخت و درآمدهای ناشی از حضور در رقابت‌های آسیایی کور می‌شود.
۵. در باشگاه‌های بزرگی چون استقلال و پرسپولیس هواداران به‌عنوان مالکان اصلی باشگاه باید سهم حداکثری داشته باشند. با واگذاری سهام عمده به شرکت‌های تجاری و خصولتی این اصل مهم هم رعایت نشده و این عدم تناسب خود چالش‌آفرین خواهد بود.
*جامعه‌شناس ورزشی
