به گزارش تابناک از وبگاه ناسا، کهکشان‌ها متشکل از ستارگان، سیاره‌ها و ابرهای عظیم گاز و غبار هستند که همگی توسط گرانش به هم متصل شده‌اند. بزرگ‌ترینِ آن‌ها حاوی تریلیون‌ها ستاره است و بیش از یک میلیون سال نوری وسعت دارد. کوچک‌ترینِ آن‌ها چند هزار ستاره و فقط چند صد سال نوری را در بر می‌گیرد.
بیشترِ کهکشان‌های بزرگ، دارای سیاه‌چاله‌های بسیار پرجرم در مرکز خود هستند که جرم برخی از آن‌ها میلیاردها برابر خورشید است. کهکشان‌ها در اَشکال مختلف، بیشتر مارپیچی و بیضی‌شکل وجود دارند و آن‌هایی که ظاهرشان نظم کمتری دارد، معمولاً بی‌قاعده نامیده می‌شوند.
کهکشانی که خانه ما است، راه شیری نام دارد. این کهکشان مارپیچی از انبوهی از ستارگان تشکیل شده است و بیش از ۱۰۰ هزار سال نوری وسعت دارد.
زمین، به عنوان عضوی از منظومه شمسی، در امتداد یکی از بازوهای مارپیچی کهکشان، تقریباً در نیمه راه از مرکز آن قرار دارد. حدود ۲۴۰ میلیون سال طول می‌کشد تا منظومه شمسی ما فقط یک بار به دور کهکشان راه شیری بچرخد.
کهکشان راه شیری از روی زمین مانند یک نوار نورانی کم‌رنگ و شیری‌رنگ به نظر می‌رسد.
کهکشان راه شیری در همسایگی بیش از ۵۰ کهکشان دیگر به نام گروه محلی قرار دارد و اندازه اعضای آن از کهکشان‌های کوتوله (کهکشان‌های کوچک‌تر که فقط چند میلیون ستاره دارند) تا آندرومدا، نزدیک‌ترین همسایه کهکشانی بزرگ ما، متغیر است.
