به فاصله چندماه بعد از شهادت کاملا مشکوک ابراهیم ملت، اسماعیل امت را هم شهید کردند. اما این بار کاملا آشکار و بدون هر نوع شک و شبهه و در حالی که ایشان مهمان عزیز ما بود. چیزی که همیشه بعد از شهادت حاج قاسم در ذهن ما باقی مانده این بود که حاج قاسم در خاک عراق و در حالی که مهمان رسمی دولت عراق بود ترور شد و انتظار عکس العمل متناسب از سوی دولت میزبان را داشتیم.
قاعدتا همان حس و حال ما درباره دولت عراق را حالا جوانان فلسطینی درباره ما دارند. باخود می‌گویند که پاسخ ایران اسلامی به عنوان کشور میزبان، به ترور اسماعیل امت در تهران به عنوان ام القرای جهان اسلام چه خواهد بود؟ آیا همچون دولت عراق نهایتا به صدور بیانیه محکومیت بسنده خواهیم کرد؟! و یا پاسخ میدانیِ متوازن و بازدارنده در دستور کار قرار خواهد گرفت؟
معتقد هستم که ایران اسلامی اگر قصد دارد کماکان در تراز پرچمدار جبهه مقاومت به کنشگری خود ادامه دهد لزوما و حتما بایستی به شهادت مهمان رسمی خود، پاسخ متوازن دهد؛ و قاعدتا تصمیم سازان ما ملتفت هستند که اگر صرفا به محکومیت بسنده کنیم علاوه بر آنکه معادله بازدارندگی برای ما به کلی از بین خواهد برد، لطمه‌ای اساسی به موازنه قدرت و اقتدار ایران اسلامی نیز وارد خواهد شد. لذا حتما و ضرورتا، پاسخ متوازن از سوی ایران اسلامی مورد انتظار همه ما است.
اما آنچه باید همگی به آن توجه کنیم این است که پاسخ متوازن لزوما به معنای پاسخ متقارن نیست. هلاکت فرمانده آنها در قبال شهادت فرمانده ما پاسخ متقارن است اما گاهی ممکن است پاسخ صادر شده، گرچه هم وزن و متوازن با جسارت دشمن است اما به دلیل اقتضائات میدان، نباید متقارن حرکت آنها نباشد.
وعده صادق، پاسخی متوازن و بلکه فراتر از متوازن به جسارت چند ماه قبل رژیم موقت صهیونیستی به ترور فرماندهان ما بود که آورده‌اش برای ما حتی بیش از یک پاسخ متقارن بود. اکنون نیز به هر دلیل میدانی و غیرمیدانی، اگر پاسخ متقارن به شهادت شهید اسماعیل هنیه، مصلحت نباشد اما قطعا پاسخ متوازن به این جنایت بی‌سابقه، هم مصلحت است و هم ضرورت. بسم الله...
