خلاء حضور افراد موجه در فدراسیون فوتبال/ آقای وزیر! این اسامی کجا هستند؟

مربی و دروازه بان سابق تیم ملی تاکید کرد که با تاج و دارودسته اش دیگر هیچ امیدی برای رقابت با همین کشور‌های حاشیه خلیج فارس هم نداریم.

به گزارش سرویس ورزشی تابناک، در روز‌هایی که فوتبال ایران در دو عرصه ملی و باشگاهی با مشکلات و معضلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کند، بسیاری از کارشناسان، پیشکسوتان و هواداران معتقدند سوءمدیریت نقش زیاد و غیرقابل انکاری در بخش زیادی از مشکلات دارد.

در واقع مدیران و مسئولانی که در سال‌های اخیر برای فوتبال تصمیم گرفته‌اند، نتوانسته‌اند آنطور که انتظار اهالی فوتبال است در راستای حل و مرتفع کردن مشکلات پرشمار، گام بردارند.

در این راستا، نادر فریادشیران، رئیس کمیته پیشکسوتان و کانون مربیان فوتبال ایران، یادداشتی در اختیار تابناک قرار داد که در ادامه می‌خوانید.

«از سال ۱۳۵۰ افتخار آشنایی با دکتر حسین راغفر عزیز را دارم. ایشان ۱۸ ساله بودند و من ۱۶ ساله، میعادگاه آشنایی ما جنب میدان راه آهن تهران زمین فوتبال راه آهن بود. بسیار سختکوش و جدی در تمرینات دروازه بانی بود و، چون مربی دروازه بانی در آن دوران نداشتیم بنابراین تمرینات دروازه بانی را خدا بیامرز داود پهلوانی و بیشتر دکتر راغفر به عهده داشتند. همان سختگیری‌ها و جدی بود ایشان باعث شد که اکثر دروازه بانان راه آهن بعد از ایشان در تیم‌های رده‌های ملی بازی کنند.

در سال ۱۳۵۱ بخاطر شرکت در کنکور سراسری به مسابقات قهرمانی کشور جوانان ایران (جام ولیعهد) که در اهواز برگزار شد نیامد، چون تحصیل برایش مهم‌تر بود. در آن سال تیم جوانان راه آهن به عنوان نماینده تهران قهرمان کشور شد که من هم افتخار داشتم عضو کوچکی از آن، در سن ۱۶ سالگی باشم. دکتر راغفر بعد از انقلاب فوتبال را در سن ۲۸ سالکی کنار گذاشت و برای ادامه تحصیل و اخذ مدرک دکترا راهی خارج شد و بعد از اتمام تحصیلات به ایران برگشت و چند جا مشغول خدمت شد تا اینکه در سال ۱۳۶۳ قائم مقام سازمان تربیت بدنی شد. یک دوره هم رئیس فدراسیون فوتبال ایران شد و...

قبل از انقلاب دکتر راغفر اهل دین و دیانت بود و رعایت خیلی از مسائل را داشت بخصوص لباس‌های دروازه بانی دکتر با آن شورت ورزشی بلند که در آن زمان اصلأ متداول نبود و تنها جناب ناصر نبوی عزیز دروازه بان بانک ملی شورت ورزشی بلند می‌پوشید.

برادر عزیزم دکتر راغفر، دلسوز ایران و ایرانی است، تعصب ایشان به حفظ کیان ایران یکپارچه مثال زدنی است، در حوزه فقر و آسیب‌های اجتماعی یک فعال واقعی است و در مباحث اقتصادی یک دردآشنا و رئیس گروه اقتصاد دانشگاه الزهرا است.

بغض و ناراحتی ایشان برای آینده ایران را ستایش می‌کنیم؛ دغدغه‌های حسین راغفر بزرگوار را جدی بگیرید، وی مورد احترام جامعه و خانواده بزرگ ورزش و بخصوص اهالی فوتبال ایران است.‌ای کاش دکتر حسین راغفر عزیز راضی می‌شد و در مدیریت فوتبال ایران ورود می‌کرد و خانواده بزرگ فوتبال ایران از دست تاج و دارودسته او رهایی می‌یافت.

چرا کسی پیگیر این نیست که امثال حسین راغفر، مهدی خبیری، نعیم صفری، محمد مایلی کهن، محمد دادکان، محمدرضا زادمهر، مسعود تابش، رضا وطن خواه، مسعود معینی، جواد قراب، جمشید بشاگردی، ابراهیم قاسمپور، هادی نراقی، محمد پنجعلی، حسین فرکی، بهتاش فریبا، محمود حقیقیان، علی دایی، جهانگیر کوثری، رضا قره خانلو، واعظ آشتیانی، محمد خاکپور، حمید استیلی، علیرضا اسدی، اصغر مدیروستا، امیرحسین پیروانی، پژمان نوری، سیاوش بختیاری زاده، عباس بنیان و... کجا هستند و چرا در فدراسیون فوتبال ایران هیچ سمتی ندارند!

آقای دنیامالی! وزیر محترم ورزش و جوانان، باید برای نجات فوتبال ایران به فکر تغییر و تحول باشید. با تاج و دارودسته اش دیگر هیچ امیدی برای رقابت با همین کشور‌های حاشیه خلیج فارس هم نداریم. دیگر به همه اهالی فوتبال ثابت شده که با مدیریت تاج، هیچ امیدی برای پیشرفت در سطح ملی و البته همه رده‌ها وجود ندارد.»