سرویس فرهنگی ـ ذبیح الله رحمانی، نویسنده چند کتاب قصه، تهیه کننده و کارگردان چند فیلم ویدیویی بلند و همچنین بازرس انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی است.
«تابناک» با توجه به برگزاری جشن منتقدان و در پیش بودن جشنواره فیلم فجر، با وی گفت‌وگویی انجام داده که ابعاد گوناگون سینمای ایران را در بر می گیرد.
اهم نکات مطرح از سوی وی به شرح زیر است:ـــ خوشبختانه با اینکه چهارمین جشن انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران در شرایطی سخت و با کمترین بودجه و بدون هیچ حمایتی برگزار شد، با حداکثر کیفیت و رضایت به سرمنزل مقصود رسید و در شبی به یاد ماندنی، بیشتر سینماگران برجسته و معتبر کشور، اعم از نویسنده، کارگردان، تهیه کننده، بازیگر و دیگر عوامل در کنار نویسندگان و منتقدان سینما حضور یافته و در فضایی به شدت صمیمی جوایز خود را دریافت کردند.
تعامل مثبت سینماگران واقعی با منتقدان دلسوزـــ این جشن و داوری از معدود جشن‌هایی بود که همه از حضور در آن راضی بودند؛ چه آنها که برگزیده شدند و چه آنان که نامزد بودند، ولی جایزه‌ای دریافت نکردند و دلیل این رضایت نیز صداقتی بود که در بطن حرکت انجمن منتقدان نهفته بود.
در هر حال، باید گفت با اینکه برخی از جشنواره‌ها با هزینه‌ای میلیاردی برگزار می‌شوند و هیچ دستاورد و رضایتی را در پی ندارند اما جشن منتقدان با کمترین بودجه و حداکثر رضایت مندی همراه بود.
ـــ سینماگران واقعی همیشه در کنار منتقدان واقعی هستند؛ البته هستند منتقدانی که با سینمای بدنه و گیشه‌ای همراه هستند و اینها به درد همان‌ها می‌خورند، ولی نگاه غالب انجمن منتقدان در حمایت از فیلمسازان واقعی و فیلم‌های باکیفیت و باارزش است. باید دانست که اعتماد به نظر و رأی منتقد، سینما را واکسینه می‌کند و نجات سینما از این رکود و رخوت به کمک منتقدان میسر می‌شود.
ارزیابی از جشنواره بیست و نهم فیلم فجرـــ کیفیت جشنواره هیچ گاه نباید فدای کمیت شود. امسال گویا قرار است که همه فیلم‌ها هر جوری شده در یک بخش جشنواره جا داده شوند، بخش مسابقه، بخش مسابقه اول، بخش ویدیویی، بخش نوعی نگاه... آخر چرا باید به این شکل عمل کرد! این کار باعث می‌شود تا ارزش رقابت از بین برود یا کمرنگ شود. در همه جشنواره‌های معتبر دنیا، ممکن است پنج هزار فیلم هم به جشنواره برسد، اما آنها قوانین و ضوابط خود را زیر پا نمی‌گذارند و شمار اندکی را برمی گزینند، حتی اگر چند اثر از کارگردانان شاخص به جشنواره راه پیدا نکنند.
ـــ جشنواره محل بهترین‌هاست، ولی آیا همه این فیلم‌ها، از بهترین‌ها هستند؟ اگر هستند، پس چرا حال و روز سینمای ما این است؟ عرف جشنواره فیلم فجر این بوده که حداکثر 27 فیلم در بخش مسابقه جشنواره شرکت داشته باشد، اما این رقم اکنون نزدیک 33 فیلم رسیده و دیگر بخش‌ها هم بقیه فیلم‌ها را در خود جای داده‌اند؛ افزون بر این که بر خلاف سال های پیش که جشنواره در استان‌های گوناگون برگزار می‌شد، امسال سخنان ضد و نقیضی در این باره شنیده می‌شود، در صورتی که یکی از برنامه‌های اعلام شده معاونت سینمایی، برپایی عدالت سینمایی در همه کشور و تشکیل مناطق سینمایی در سراسر ایران بود. هرچند سینمای ایران، هم اکنون تنها مختص تهران شده و از نظر موضوعی مسائل و دغدغه‌های همه مردم سرزمین ما را در بر نمی‌گیرد.
چگونگی وضعیت سینمای ایران در مجموعـــ چند سال است که سینمای ایران، همچون تیم ملی فوتبالمان شده است، همان گونه که وقتی در فوتبال سه کشور را می‌بریم و فکر می‌کنیم به قهرمانی می‌رسیم، اما ناگهان از کل مسابقه حذف و ناامید می‌شویم، هر سال هم با آغاز جشنواره فیلم فجر فکر می‌کنیم که تحولی در سینمایمان رخ می‌دهد، ولی هرچند ممکن است دو ـ سه فیلم خوب و شاخص هم در جشنواره ببینیم، با این حال کلیت سینمای ایران پیشرفته نکرده و در جا می‌زند، امیدوارم سرانجام، روزی سینمای ایران یک بار برای همیشه به سمت تعالی دورخیز داشته باشد.
ـــ در این سینما، اگر یک حرف خوب و یک کار خوب ارایه شود، اما تهیه کننده یا بازیگر یا کارگردان آن چهره نباشد، مورد بی‌مهری و نادیده شدن قرار می‌گیرد، در حالی که سینما باید همیشه پویا بوده و آماده جذب هنرمندان مستعد و آثار باارزش باشد.
متن کامل این گفت وگو را اینجا بخوانید. 
