ماجرای شهید گمنامی که به زندان رفت +عکس

بیست و پنجم فروردین ماه همزمان با شهادت حضرت فاطمه (س) 130 شهید گمنام و بی‌نام و نشان در سراسر کشور با استقبال پرشور مردم تشییع و تدفین شدند. چند تن از این شهدای گمنام به همدان منتقل و در آنجا تدفین شدند.

به گزارش تسنیم، مجید مرادی جانباز شیمیایی و عکاس جنگ که از این مراسم عکاسی و آن را در نمایشگاه عکس خود به نمایش گذاشته است در گفتگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، از استقبال کم نظیر مردم در این مراسم گفت و افزود: این شهدا در بدو ورود به همدان ابتدا از شهرستان‌های کبودر آهنگ و سپس روستاهای شهرستان ملایر تشییع شده و با استقبال پر شور و گرم مردم مواجه شده و بعد وارد همدان شدند. مردم روستاهای مجاور که در مسیر استقبال از شهید گمنام قرار داشتند. رسم و رسوم مهمان نوازی را به جا آوردند.
وی افزود: در تمام روستاها مردم با وجود آنکه عید نوروز به پایان رسیده بود اما قبل از ورود شهدا برایشان سبزه ریخته بودند و به یمن ورود آن‌ها به شهرشان سبزه عید سبز کردند. همچنین مردم روستای بهاره که همان سلطان آباد سابق است دو کیلومتر از آخر جاده‌ای را که منتهی به روستا می‌شد، گل گذاشته بودند. به طوریکه مسیر جاده سراسر گلکاری شده بود. و برخی روستاییان نیز گلدان‌هایشان را آورده و در دوطرف جاده گذاشته بودند. همه این‌ها نشان از ارادت مردم به شهدا به خصوص شهدای گمنام دارد که در این استقبال به خوبی قابل لمس بود.
مرادی با اشاره به اتفاق نادری که در جریان تشییع این شهدای گمنام در همدان افتاد افزود: برای اولین بار شهید گمنام به جایی رفت که در این مراسم‌ها کمتر به آن توجه می‌شود. طی مراسم خاصی این شهدای گمنام را برای نخستین بار به زندان مرکزی همدان بردند و در جمع زندانیان همدان نیز مراسم تشییع برگزار شد. بدیهی است که تاثیر شگفت این کار و برگزاری این مراسم بر زندانیان دیدنی بود. و آن‌ها در میان اشک‌های خود از این شهدا به خوبی استقبال کردند.
او ادامه داد: حضور مادران شهدای گمنام در تشییع این شهدای گمنام از دیگر وجوه قابل توجه بود. مادران شهدایی که عکس فرزندانشان دستشان بود اما پیکر آن‌ها هنوز برنگشته است. و در تشییع شهدای گمنام شرکت کرده و با این شهدا ارتباط عمیقی برقرار می‌کنند و شهید را فرزندم خطاب می‌کردند. این شهیدای گمنام که قدم مبارک خود را در این شهر گذاشته بودند و با خودشان برکات زیادی به همراه آورده و گویی بخشی از وجود این مادران شده بودند.