دیوار ریخت اما پیش از ریختن، معلم خودش را رساند و دانش آموزان را به کناری پرت کرد تا خود قربانی شود؛ قربانی چه؟ چه کسی می‌تواند و می‌بایست به این سوال پاسخ دهد؟
به گزارش «تابناک»، هنوز ساعاتی از خبر فداکاری سوزناک معلم دبستان روستای نوک‌جو نگذشته، خبری روی خروجی رسانه ها رفت که حکایت از احساس مسئولیت سنگین معلمی دیگر، در جایی دیگر از کشورمان داشت؛ تدریس در بستر بیماری.
البته این خبر به تلخی خبر جان باختن معلم اهل سیستان و بلوچستان نبود که مدیر کل آموزش و پرورش استان معتقد است «قربانی کمبود امکانات درمانی شد» که حکایت بانویی است که حضور در کلاس درس را به ماندن در منزل ترجیح داده و ماه های اخیر در بستر بیماری به دانش آموزانش تدریس کرده است.
صحبت درباره «مهناز مقدم نیا»، معلم نیشابوری است که اواسط بهمن ماه سال 94، دچار دیسک کمر شده و پزشک معالج برایش مرخصی بلند مدت تا پایان سال تحصیلی تجویز کرده اما نه درد بیماری و نه اعزام نیروی جایگزین توسط آموزش و پرورش نیشابور، هیچ یک نتوانستند که وی را مجاب به ماندن در منزل کنند.
حالا از شروع بیماری چندماهی می‌گذرد و خانم معلم هنوز آنقدر احساس مسئولیت می‌کند و از خود گذشته است که ترجیح می‌دهد در کلاس درس و میان دانش آموزانش حاضر شود. با شرایطی ویژه، در حالی که بر تخت خواب تعبیه شده در گوشه کلاس درس دراز کشیده و چیدمان میز و نیمکت های دانش آموزان را هم به تناسب شرایط تغییر داده‌اند.
اوضاع البته چندان خوشایند به نظر نمی‌رسد، زیرا می‌بینیم شور و شوق معلم به حضور در کلاس درس و ادامه کار، بعد از دو ماه و اندی هم موجب نشده مسئولان به سراغش رفته و شرایط درمان سریع تر وی را فراهم آورند؛ اتفاقی که حتی اگر در حد و اندازه تقدیر از وی هم رخ می‌داد، می‌توانست قانعمان کند که شور و شوق بی نظیر خانم معلم به کارش دیده شده است.
دیده شدنی که کمتر در کشورمان رخ می‌دهد، مگر زمانی که دیگر کار از کار گذشته است؛ درست مثل حادثه ای که به جان باختن معلم روستای نوک‌جو منجر شد و خیلی سریع به صدور پیام تسلیت رئیس جمهور و وزیر آموزش و پرورش گره خورد و هنوز روز به پایان نرسیده، به نامگذاری یک میدان در خاش کشیده شد؛ اتفاقی که شایسته تقدیر است اما به یادمان می‌آورد زمانی قهرمانانمان را می‌بینیم که از میانمان رفته‌اند.
حکایتی که برای اثباتش لازم نیست راه دوری برویم؛ تنها کافی است داستان «مهناز مقدم نیا» را مرور کنیم. آموزگاری که شایسته است به پاس اشتیاق چشمگیرش به تدریس هم که شده، برای درمانش سریع دست به کار شویم تا بتواند بستر بیماری را از کلاس درس برچیند. معلم بیماری که ثابت کرده در زمره بهترین هاست؛ اما به رسم معمول ما، دیده نشده است!
