«سؤال از رئیس جمهور»؛ موضوعی که آن را از وظایف قانونی نمایندگان مردم برای دفاع از حقوق مردم در برابر اجرای قانون اساسی می دانیم، حال آنکه بسیاری از ما نام آن را حتی نشنیده‌ایم، به گونه ای که شنیدن یا حداقل انجام آن نیز عجیب به نظر می‌رسد. سؤال از رئیس جمهور در ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی، تنها یک بار و آن هم در 24 اسفند 90 رخ داد که تبعاتش بعدها به «یکشنبه سیاه» در مجلس منجر شد.
به گزارش «تابناک»؛ پس از اینکه کرسی ریاست جمهوری در اختیار آقای روحانی قرار گرفت، نمایندگان بارها برای کشاندن او به مجلس و پاسخگویی از رئیس جمهور تلاش کرده‌اند، ولی به علت لابی‌گری و معامله‌گری در بهارستان به ثمر نرسید. رئیس جمهور که در روز پیروزی انقلاب، روز نماد وحدت ملی، سخن از برگزاری رفراندم و همه پرسی می‌کند، خود حاضر به پاسخگویی در پیشگاه نمایندگان ملت نیست.
در آبان ماه بود که نمایندگان متقاضی سؤال از رئیس‌جمهور درباره مؤسسات اعتباری با ۷۵ امضا طرح سؤال را کلید زدند و تعداد آنها به 180 تن هم رسید؛ اما هیأت‌رئیسه بر خلاف آیین نامه از اعلام وصول و به جریان انداختن آن خودداری کرد. حال پس از پافشاری نمایندگان، طرح سؤال از رئیس جمهور بعد از بایکوت‌های بسیار، اعلام وصول و به کمیسیون اقتصادی ارجاع شد.
با این حال، این بار نیز دولت توانست تعداد امضاها را از حد نصاب خارج کند و این سؤال از دستور کار خارج شد؛ هر چند نمایندگان مجلس همزمان سه پرسش دیگر از رئیس جمهور را در مجلس کلید زدند، با گذشت چند هفته از این کار، خبری از آن نیست و گویا نمایندگان به کل موضوع را فراموش کرده و یا حداقل نمی خواهند آن را به یاد بیاورند.
البته برخی از نمایندگان پیگیر این موضوع نیز از انجام آن ناامید شده و بر این باورند که با روند کنونی، نمی توانند رئیس دولت را برای پاسخگویی به صحن علنی بکشند.
احمد مازنی در گفت وگو با تابناک در این باره اظهار داشت: سؤالی که ما از رئیس جمهور کردیم، درباره مؤسسات مالی بود، ولی بسیاری از نمایندگان امضای خود را پس گرفتند و سؤال از دستور خارج شد. احساس می کنم با این قضیه برخورد سیاسی می شود و ماجرا لوث شده است. ما در حال پیگیری سؤال درباره مؤسسات بودیم، ولی یکباره چهار سؤال دیگر مطرح شد و عدهای مشغول جمع آوری امضا شدند؛ در شرایطی که سؤال از رئیس جمهور تابو شده است، ما قصد داشتیم این تابو را بشکنیم و قانون اساسی اجرا شود.
این نماینده مجلس گفت: انتظار ما این بود که دولت کمک می کند، این سؤال مطرح شود؛ اما برعکس تلاش زیادی شد که امضاها پس گرفته شود و هم نماینده ها باید یک سؤال را پیش ببرند و اگر قرار بود سؤال دیگری مطرح شود، باید مشورت می شد، ولی دوستان ما رعایت نکردند و ما هم دیگر پیگیری نکردیم.
این نماینده مجلس در پاسخ به این که آیا ممکن است، بالاخره یکی از سؤالات به صحن برسد گفت: اگر روابط قوا همین گونه باشد و دولت بخواهد به جای پاسخگویی امضاها را پس بگیرد و مدیریت مجلس هم در امر نظارت مجلس ضعیف عمل کند، امیدی به سؤال کردن نیست.
وی گفت: دولت باید از سؤال استقبال کند، وقتی از دولت سؤالی مطرح می شود، به این دلیل است که شبهه‌ای نماند و نماینده هم وقتی سؤالی مطرح می کند، باید با هدف رفع شبهه این کار را انجام دهد، نه با هدف امتیاز گرفتن یا لابی های پشت پرده؛ با این نیت که اگر برای طرف آب نداره، دست کم برای کسی نان داشته باشد!
«سؤال از رئیس جمهور»؛ موضوعی که آن را از وظایف قانونی نمایندگان مردم برای دفاع از حقوق مردم در برابر اجرای قانون اساسی می دانیم، حال آنکه بسیاری از ما نام آن را حتی نشنیده‌ایم، به گونه ای که شنیدن یا حداقل انجام آن نیز عجیب به نظر می‌رسد. سؤال از رئیس جمهور در ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی، تنها یک بار و آن هم در 24 اسفند 90 رخ داد که تبعاتش بعدها به «یکشنبه سیاه» در مجلس منجر شد.
