در آستانه ایام نوروز و در روز‌هایی که اوضاع اقتصادی کشور ناخوشایند است، یک سوال مهم به شدت توجه‌ها را به خود جلب می‌کند؛ چرا از همه توانایی‌ها برای رفع مشکلات بهره گرفته نمیشود؟
به گزارش «تابناک»، چند روز پیش بود که نائب رئیس مجلس شورای اسلامی به آمار بسیار بزرگ دانشگاههای کشورمان اشاره کرد و با انتقاد از توسعه کمی، آموزش‌های دانشگاهی در کشورمان را منحصر به مباحث تئوری دانست که به کسب مهارت‌های عملی و کاربردی گره نخورده است.
انتقادی که در آن تاکید شده بود شمار دانشگاههای کشورمان حدود ۲۷۰۰ است؛ عددی بسیار بزرگ که از شمار دانشگاههای کشور چین با جمعیت یک میلیارد و چند صد میلیون نفر نیز افزون است تا با همین مثال مشخص شود که چقدر در توسعه کمی دانشگاهها پیش رفته‌ایم!
توسعه‌ای که البته در کیفیت به چشم نمی‌خورد؛ این را میشود از جای خالی دانشگاهها در کشورمان در همه امور دید. از امور اقتصادی و تجارت گرفته تا مسائل اجتماعی، فرهنگی و... جای خالی بزرگی که نه دانشگاهیان تمایلی به پرکردن آن دارند و نه مسئولان و در نتیجه، روز به روز در حال بزرگ شدت است.
وضعیتی که وقتی بحران‌های اقتصادی از راه می‌رسد، یا خشکسالی امان مردن را می‌برد و مشکل آفرینی می‌کند، یا هنگامی که سیل و زلزله و دیگر حوادث غیر مترقبه از راه می‌رسند و انواع و اقسام مشکلات را بر سر مردم آوار می‌کنند و امثال اینها، بیش از پیش خودنمایی می‌کند و رنج آور به نظر می‌رسد.
اشکالی که البته در بخش‌های دیگر کشورمان نیز دیده میشود تا به تعبیر برخی، مقابله با مشکلات در کشورمان با همه توان پیش نرود، اما در مساله دانشگاه، کمی متفاوت‌تر است، چراکه دانشگاهیان متصل به منابع علمی و مسلط به دانش روز هستند و از آن مهم تر، جمعیتی بسیار بزرگ در کشورمان را شامل می‌شوند که توانایی‌های چشمگیری دارند.
جمعیتی بزرگ که اگر مثلا قرار باشد در بحث نظارت بازار شب عید از ایشان کمک گرفت، می‌توان اطمینان داشت که مطلوب‌ترین نتیجه حاصل آید، یا اگر قرار باشد راهکار‌ها و سازوکار‌هایی برای تنظیم بازار یا حتی مشکلات ارزی تدارک دید، با مراجعه به ایشان به سیل طرح‌های قابل اعتنا و اتکا رسید.
جمعیت بزرگی که ظاهرا منتظرند که مسئولان به سراغشان بروند و از ایشان طلب استمداد کنند -و شاید به جهاتی مطالبه شان بی جا هم نباشد، و، چون کسی سراغی از ایشان نگرفته، ترجیح داده‌اند سکوت پیشه کرده و ناظر اتفاقات ریز و درشتی باشند که در جامعه رخ میدهد. نقشی خنثی و بی اثر که نشان میدهد توسعه دانشگاهها در کشورمان تنها کمی بوده و بس!
وضعیتی که شاید ناشی از نگاه مسئولانی است که در بحرانی‌ترین روز‌ها هم سراغی از دانشگاهها نمی‌گیرند، شاید از این رو که می‌دانند در این عرصه چه کرده‌اند؛ افزایش مداوم شمار دانشگاهها بی آنکه قرار باشد ساختار آموزش در آنها از حضور در کلاس‌های درس و امتحان و پاس کردن واحد‌ها و فارغ التحصیلی فراتر رود.
تابناک عزیز 
