به گزارش «تابناک»، یونس بابایی در گفت و گو با ایسنا درباره تاثیر کم آبی و خشکسالی در نهالکاری و تغییر گونه‌های گیاهی اظهار کرد: شیوه مراقبت و آبیاری در اداره جنگلداری و اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری با شیوه جنگلکاری و ایجاد فضای سبزدر شهرداری متفاوت است.شهرداری‌ها برای ایجاد فضای سبز از نهال‌هایی که داری سنین بالا هستند و نیاز آبی بالایی دارند، استفاده می‌کنند و در محدوده شهرها فعالیت جنگلکاری را انجام می‌دهند.
رئیس اداره جنگلداری و جنگلداری اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری استان تهران اضافه کرد: شهرداری‌ها از تانکرها و سیستم‌های آبیاری برای آبیاری استفاده می‌کنند و دارای امکانات هستند ولی عرصه توسعه و احیا در اداره جنگلداری عموما خارج از محدوده و حریم شهر است.
وی افزود: عرصه‌های توسعه در اداره جنگلداری عرصه‌هایی با توپوگرافی بالا و شیب بالای ۳۰ درصد ایجاد می‌شود و به طبع در اراضی مسطح محدودیت‌های شدیدی همچون محدودیت خاک وجود دارد چرا که هرچه عرصه شیبدار باشد، عمق خاک کمتر است و در خاکی که عمق کمی دارد باید ازگونه‌هایی استفاده شود که سازگار و کم‌نیاز باشند و بتوانند سریع به سازگاری برسند و مستقر شوند.
رئیس اداره جنگلداری و جنگلکاری اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری استان تهران ادامه داد: پیک خشکسالی از نیمه دوم اردیبهشت شروع می‌شود و در آن زمان گیاه نیاز بیشتری به آب دارد و این شرایط تا اواسط مهرماه ادامه دارد. این پیک پنج ماهه باید به شیوه‌ای مدیریت شود که هم با کمترین تنش آبیاری داشته باشیم و هم درصد افت نهال به حداقل برسد.
وی درباره گونه‌های گیاهی مورد استفاده در توسعه فضای سبز اظهار کرد:همیشه گونه‌هایی کاشته می‌شود که جنگلی است چراکه گونه‌های باغی و فضای سبزی گونه‌های پرنیازی هستند و احتیاج به خاک و آب زیادی دارند اما ما درتوسعه فضای سبز از زیتون تلخ،ارمغان،زالزالک و انار وحشی استفاده می‌کنیم که با محیط سازگار هستند.
بابایی درباره محدودیت آب و شیوه مدیریت در آبیاری گفت: سال به سال منابع آبی ما بسیار محدود می‌شود. ما قبلا می‌توانستیم برای آبیاری از سد لتیان و رودخانه جاجرود آب پمپاژ کنیم اما حالا آب شرب ساکنان تهران در اولویت قرار دارد بنابراین نمی‌توانیم همچون سال‌های گذشته از این منابع استفاده کنیم و چه بسا استفاده از پساب برای حریم شهر مناسب باشد که این روزها هم شهرداری‌ها مجاب شده‌اند که به جای آب چاه از پساب استفاده کنند.
وی ادامه داد: به دلیل اینکه محدوده فعالیت ما در نقاط توپوگرافی بالا قرار دارد و امکان دسترسی به پساب و یا پمپاژ آب و آبیاری با پساب را نداریم، در زمان‌بندی آبیاری‌ها تغییر ایجاد می‌کنیم بعنی تعداد دفعات آبیاری را به نسبت کمتر می‌کنیم تا گیاه بتواند نسبت به کم‌آبی به سازگاری برسد. معمولا این دوره آبیاری و مراقبت تا پنج سال باید ادامه یابد ولی اعتباراتی که در مناطق استانی و ملی به ما می‌دهند این اجازه را به ما نمی‌دهد که اعتبارات بیشتری را به مراقبت و آبیاری اختصاص دهیم البته با همین اعتبارات اندک توانستیم عرصه‌های مراقبتی داشته باشیم و هرسال هم برنامه توسعه جنگل هم برقرار باشد.
رئیس اداره جنگلداری و جنگلکاری اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری استان تهران درباره تاثیر کم‌آبی و کمبود اعتبارات در شیوه مدیریتی و توسعه فضای سبز گفت:هر برنامه‌ای که سالانه سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری به ما اختصاص می‌دهد، همان برنامه انجام می‌شود و کم‌کاری نمی‌کنیم اما تغییراتی که که برای مدیریت مراقبت و نگهداری و توسعه فضای سبز انجام دادیم این بود که عرصه فعالیتی را به خارج از محدوده شهرها سوق دادیم و به سمت و مناطق روستایی هدایت کردیم بنابراین برنامه پویش را که اعم از نهالکاری بوده است را به سمت و سوی بوستان‌های روستایی هدایت کردیم.
وی افزود: برای ایجاد بوستان‌های روستایی و افزایش سرانه فضای سبز روستاها و شهرستان‌ها اراضی ملی را که قابلیت نهالکاری و ایجاد فضای سبز داشته باشد را شناسایی کردیم و قرار شد که دهیاری‌ها،بخشداری‌ها و شوراها هر نقطه‌ای را که می‌توانند در راستای توسعه سرانه فضای سبز در حریم روستاها در هر مساحتی بسته به منابع آبی و امکاناتی که دارند به ما درخواست دهند. اگر این اراضی در محدوده اراضی ملی باشد ما هیچگونه محدودیتی در احاله مدیریتشان نداریم.
رئیس اداره جنگلداری و جنگلکاری اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری استان تهران درباره پویش و نهالکاری اظهار کرد: برنامه پویش از ۱۴ آذر آغاز شد که بخش اعظم عرصه فعالیت آن بوستان‌های روستایی است که دوهدف توسعه سرانه جنگل ها و مراقبت و نگهداری بعد از کاشت نهال را که بسیار مهم است را دنبال می‌کند.نگهداری از نهال بعد از کاشت در سه تا پنج سال اول بسیار مهم و حیاتی است.
بابایی در پایان تصریح کرد: شیوه‌های ذکر شده شیوه‌های مدیریت اداره جنگلداری است که در مسیر این شیوه مدیریت هم اراضی ملی حفظ می‌شود و هم به افزایش سرانه فضای سبز کمک می‌شود و هم برای روستاییان جنبه تفریحی و تفرجی دارد.
جمعیت زیاد بشه مشکل اب هم به خودی خود حل میشه! 