به گزارش «تابناک» به نقل از عصر ایران، سرانجام بعد از قریب به دو ماه ناآرامی در دانشگاه ها، وزیر کشور در این باره اعلام موضع کرد و گفت: "ورود دستگاه‌های اطلاعاتی، امنیتی و انتظامی به دانشگاه‌ها ممنوع است و بناست روسای دانشگاه‌ها با استفاده از ساز و کار‌های مناسب، فضا را مدیریت کنند... در حوادث اخیر که در دانشگاه‌ها رخ داد، اکثر دانشجویان به دنبال کسب علم بودند و خواهان برگزاری کلاس‌های درس هستند و متأسفانه تعداد اندکی هستند که مزاحمت ایجاد می‌کنند در حالی که هیچ کسی نباید مانع درس و تحصیل شود. دانشجو برای درس و تحصیل به دانشگاه آمده به خصوص که ما امروز در یک روند رو به رشد علمی قرار داریم و از لحاظ علمی با بسیاری از کشور‌های دنیا در حال رقابت هستیم... تعداد دانشجویانی که اعتراضات خود را در فضای دانشگاه نشان دادند، کمتر از یک درصد بوده است. (گفتگو با سایت شفقنا)
ضمن استقبال از اصل پاسخگویی وزیر محترم، در این باره نکاتی به ذهن متبادر می‌شود که حال که آقای احمد وحیدی در صدد پاسخگویی برآمده اند، جا دارد در این باره نیز توضیح دهند:
۱ - این که تصریح داشته اند ورود نیرو‌های انتظامی و اطلاعاتی و امنیتی به دانشگاه‌ها ممنوع است، بسیار عالی است؛ خدا خیرشان دهد.
اما اگر ممنوع است، این افرادی که در هفته‌های اخیر وارد دانشگاه‌ها و خوابگاه‌های دانشجویی شده و دانشجویان را مورد ضرب و شتم قرار داده و بعضاً بازداشت کرده اند، دقیقاً چه کسانی بودند؟
چگونه بر خلاف قانون وارد دانشگاه‌ها شده و با دانشجویان درگیر شده اند؟ البته که آقای وزیر نخواهند گفت این‌ها مامورنما بوده اند، چون عذر بدتر از گناه خواهد بود.
گذشته از این، حالا که ممنوعیت ورود را زیر پا گذاشته اند، چه برخوردی با آن‌ها شده یا خواهد شد؟ نمی‌شود که وزیر بگوید ورودشان ممنوع است، ولی وارد شوند و پاسخگو هم نباشند و آخر سر هم کسی مسوولیت شان را بر عهده نگیرند! گو این که از مریخ آمده بودند و کسی نمی‌شناخت شان!
۲ - آقای وزیر گفته اند تنها یک درصد از دانشجویان در اعتراضات شرکت داشته اند و بقیه خواهان تشکیل کلاس‌ها بوده اند.
اگر واقعاً یک درصد هستند، که اساساً مانعی برای تشکیل کلاس‌ها وجود ندارد و در حالت عادی هم ممکن است در هر کلاسی بیش از یک درصد غایب باشند (مثلا دو کلاس ۵۰ نفری را در نظر بگیرید که اگر فقط یک نفر از مجموع دو کلاس غائب باشد می‌شود یک درصد؛ یعنی از هر کلاس به طور متوسط نیم نفر!).
این گونه آمار دادن، دانشجویان را عصبانی‌تر می‌کند که "هنوز ما را نمی‌بینند" و این ادبیات مسوولان ارشد، حتماً کمکی به حل مسأله نمی‌کند.
۳ -ای کاش به جای متهم کردن دانشجویان به ایجاد مزاحمت برای دیگران و اخلال در روند رقابت علمی ایران با کشور‌های دنیا، مطالبات آن‌ها مورد اشاره قرار می‌گرفت تا لااقل دانشجویان بدانند که مسوولان کشورشان متوجه درخواست‌های آنان شده اند تا آن را یک قدم به جلو بدانند برای رسیدن به فهم مشترک و چاره اندیشی.
ولی وقتی حرکت اعتراضی آن‌ها را در حد مزاحمت برای همکلاسی‌ها تقلیل می‌دهند، دانشجویان احساس می‌کنند که مورد بی احترامی مضاعف واقع شده اند و این نیز حتماً روش عاقلانه‌ای برای حل مسأله نیست.
به هر روی، فارغ از این که آقای وزیر توضیحات بیشتری خواهند داد یا خیر، امیدواریم ممنوع الوورد‌ها به دانشگاه همان‌هایی باشند که ایشان گفته اند، نه دانشجویانی که نام شان در لیست ممنوع الورودهاست!
