۴۵۰ سال از تولد گالیله می‌گذرد و هر روز اثر حضور او در زندگی بشر پررنگ‌تر می‌شود. او اثبات کرد که زمین به دور خورشید می‌گردد و همچنین نخستین تلسکوپ تاریخ را اختراع کرد.
به گزارش باشگاه خبرنگاران، گالیلئو گالیله کاشف نخستین قمرهای منظومه شمسی (بعد از ماه)، در هم شکننده فیزیک ارسطویی، متهم معروف‌ترین دادگاه ارتداد تاریخ و محکوم سر بلند این دادگاه است؛ اما او افتخار دیگری هم دارد که از همه این‌ها بزرگ‌تر است: بزرگ‌ترین اختراع گالیله، دنیای نوین است.
گالیله مقارن با ۲۶ بهمن ماه در سال ۱۵۶۴ در پیزای ایتالیا به دنیا آمد، ۷۷ سال عمر کرد و توانست شاهد آغاز انقلاب علمی اروپا باشد. هرچند ۴۵۰ سال از تولد گالیله گذشته، اما او هنوز جایی در اخبار دارد. توهم بصری که او در سال‌های ۱۶۰۰ کشف کرد، منجر به این می‌شود که وقتی به جای نگاه مستقیم به سیاره ناهید از دریچه یک تلسکوپ به آن بنگریم، این سیاره بسیار بزرگ‌تر و درخشان‌تر از حالت واقعی خود به نظر برسد (توهمی که خود گالیله آن را «تاج تابشی» نامید).
حل این معما تا هفته قبل به طول انجامیده بود. عصب‌شناسان دانشکده اپتومتری دانشگاه ایالتی نیویورک، گزارش دادند که پاسخ این معما در سیم کشی سلول‌های بینایی مغز ما نهفته است. نحوه پاسخ مغز به اشیای روشن و تاریک متفاوت است، در نتیجه وقتی سیاره‌ای در پس زمینه تاریک کیهان دیده می‌شود، روشنایی و درخشش آن موجب می‌شود که اندازه آن غیر واقعی به نظر برسد.
گالیله در سال ۱۶۱۰ نوشت: «سپاس بی‌پایان خداوند را، برای اینکه آن قدر مهربان بوده که مرا به تنهایی به اولین تماشاگر شگفتی‌هایی بدل ساخته که تاکنون پنهان مانده بوده‌اند».
او این جملات را در شادی کشف چهار قمر بزرگ مشتری نوشته بود: آیو، اروپا، گانیمید و کالیستو. در اصل او می‌خواست که قمر‌ها را به نام حامیان مالی خود، چهار برادر از خاندان قدرتمند مدیچی به نام کازیمو، فرانچسکو، کارل و لورنزو نامگذاری کند. دیگر اختر‌شناسان، شاید خوشبختانه، اسامی بهتری برای برای این قمر‌ها انتخاب کردند، اسامی که از اسطوره‌شناسی رم باستان اقتباس شده و به صحبت‌های ژوپی‌تر (نام سیاره مشتری)، خدای خدایان اشاره داشته باشد.
به اعتقاد وی گردش قمرهای چهارگانه به دور سیاره مشتری نشان دادند که برخی چیز‌ها به دور چیزهایی غیر از زمین هم می‌چرخند، کشفی که به گالیله کمک کرد تا حقیقت گردش زمین به دور خورشید را کشف کند.
این کشف اما توجه راهبان دادگاه تفتیش عقاید را به سوی او جلب کرد، دادگاهی که در قرن هفدهم وظیفه رسیدگی به شورش‌های مذهبی و ارتداد را در ایتالیا بر عهده داشت.
واتیکان در سال ۲۰۰۰ به طور رسمی بابت دادگاه ارتداد گالیله عذر خواهی کرد، اما این عذر خواهی برای دانشمندی که ۴۰۰ سال پیش از آن تاریخ، ۸ سال آخر عمرش را در حبس خانگی گذرانده بود، فایده‌ای نداشت.
