چرا تلاش برای مقابله با شیوع سرطان، شعاری بیش نیست؟!

نامش هم ترسناک است، چون با مرگ، درمان سخت، درد، تغییر ظاهر با ریختن موها، داروهای گران قیمت و امثال آن همراه می‌شود؛ واقعیت تلخی که در سایه بی تدبیری ما روز به روز دایره بزرگ‌تری از جامعه را در بر می‌گیرد تا ترسمان از آینده دو چندان شود.

به گزارش «تابناک»، مرگ خواننده جوان پاپ و بعد از آن کوچ ابدی بازیگر تئا‌تر بر اثر سرطان، هرچند به غایت تلخ بود و متأثر کننده، ‌بهترین فرصت را برای آشنایی با غولی فراهم آورد که اغلبمان از وجودش در پیرامونمان بی‌خبریم و چه بسا ندیدش می‌گیرم.

بناگاه سرطان آنچنان در کانون توجهات قرار گرفت که نشست اخیر کمیته ملی سرطان میزبان دوربین‌های رسانه ملی شد تا میان بحث‌های جاری و مرسوم این قبیل نشست‌ها، نام مرحوم مرتضی پاشایی هم مطرح شود و وزیر، چهار معاون و اساتید دانشگاهی که این کمیته ملی را شکل می‌دهند، درد دلشان باز شود.

سخن از شیوع روزافزون این بیماری در کشور شد و اینکه در میان انواع آن، سرطان معده از بقیه مرگبار‌تر است؛‌‌ همان نوعی از سرطان که خواننده جوان پاپ کشورمان را به رغم مراقبت‌های خوب، روحیه بالای بیمار و به‌کار‌گیری تمامی تدابیر از پای انداخت و البته شایع‌ترین سرطان میان مردان کشورمان است.

آن گونه که وزیر بهداشت گفت، «اگرچه سرطان در ایران در مقایسه با اروپا و آمریکا پنج برابر کمتر است، ‌معنی‌اش آن نیست که مسیری را که آن‌ها رفته‌اند و در آن گرفتار آمده‌اند، در پیش نخواهیم داشت‌» شاهد مثال هم که موجود است؛ مرگ جوانانی که عزیز دل خانواد‌هایشان هستند و‌ گاه اینقدر هجرشان ناباورانه است که ممکن است مردم را به خیابان‌ها بکشاند.

این در حالی است که به گفته کار‌شناسان، سرطان یکی از درمان پذیر‌تریرن بیماری هاست؛ البته به شرطی که زود تشخیص داده شود، تا جایی که آمار و ارقام حکایت از آن دارند که 80 درصد سرطان‌ها ـ به شرطی که بیماری زود تشخیص داده شود ـ پیشگیری یا درمان قطعی می‌شوند.

همین گزاره موجب شده که چنین کمیته‌ای شکل گرفته و برای اجرای اقدامات پیش‌گیرانه، آموزش پیشگیری و تسهیل درمان سرطان اقدام کند که به گفته وزیر بهداشت، توزیع انحصاری دارو در مراکز خاص از جمله اقدامات خوب برای تسهیل درمان آن است، اما در باب اجرای اقدامات پیش‌گیرانه در جامعه و یا آموزش پیشگیری چندان توفیقی به دست نیاورده است.

به عبارت بهتر، به مدد وجود درمان‌هایی چون استفاده از داروهای خاص (همان شیمی درمانی)، اعمال جراحی و یا پرتو درمانی، مرحله درمان تعیین ‌و شناخته شده است و تنها می‌توان دسترسی عموم به این درمان‌ها را ساده و ارزان کرد، در حالی که پیشگیری، چه از طرف مسئولان و چه در بعد شخصی، مغفول واقع شده است.

از این رو می‌گوییم مغفول واقع شده که می‌بینیم نه دولتمردان و دیگر نهادهای موظف توانسته‌اند در حذف عوامل افزاینده احتمال ابتلا به سرطان یا آموزش پیشگیری از این بیماری به شهروندان نقش خود را ایفا نمایند و نه مردم شناخت درستی از این بیماری و راه‌های پیشگیری از آن دارند.

این در حالی است که دانشمندان ثابت کرده‌اند، سبک زندگی مناسب، بهترین راه ِپیشگیری از این بیماری است؛ موضوعی که مورد تأکید کمیته ملی سرطان نیز هست و توصیه‌های غذایی ایشان نیز ریشه در این باور دارد؛ اما چه سود وقتی می‌بینیم مجموعه مدیران وزارت بهداشت از تداوم تبلیغ غیرقانونی محصولات مخربی چون پفک و چیپس گلایه می‌کنند، با طرح موضوعاتی چون اشکالات به‌کارگیری خمیر مرغ در محصولاتی که در مغازه‌ها عرضه می‌شوند یا ضررهای فراوان امثال سوسیس و کالباس و غیره، سعی به اصلاح امور دارند اما در ‌‌نهایت هیچ همراهی از دیگر مسئولان و نهاد‌ها نمی‌بینند.

اینجاست که درخواهیم یافت‌‌ همان گونه که وزیر بهداشت هشدار می‌دهد، متأسفانه می‌بایست رشد سرطان‌ها در کشورمان را انتظار بکشیم، مگر آنکه از خوردن نمک و غذاهای چرب، به ویژه فست فود‌ها پرهیز کنیم، سالانه یک بار چکاپ کنیم و بعد از آن امید داشته باشیم که مسئولان هم برای پیشگیری از شیوع این بیماری کشنده دست به کار شده و برای آلودگی هوا، برای آلودگی‌هایی که از طریق خورد و خوراک وارد بدنمان می‌کنیم و از آبیاری میوه‌جات و سبزی‌ها با آب‌های آلوده یا سم‌پاشی‌های مخرب گیاهان پدید می‌آید، برای کاستن از مصرف فست فودهایی که بالا‌ترین حمایت مالی برای تأسیسشان نزد بانک‌ها تعریف شده و... فکری کنند!