اعتدال به عنوان مفهومی جدید در ادبیات سیاسی کشور، در انتخابات سال 92 رونمایی شد؛ اما تولد این نوزاد نارس، تنها به کمک حمایت اصلاح طلبان مقدور بود. کناره گیری محمدرضا عارف و سرازیر شدن آرای اصلاحات به سبد روحانی در شرایط خاص انتخابات ریاست جمهوری گذشته، موجب شد تا این جریان جدید سیاسی در رأس یکی از قوای سه گانه قرار بگیرد، ولی ارتباط اعتدالگرایان با اصلاح طلبان در انتخابات اسفند ماه، پیچیده تر از سال 92 خواهد بود.
به گزارش «تابناک»، در روزهای اخیر، جریان اعتدالگرا، تلاش های فراوانی برای ایجاد ائتلاف هایی با دو گروه در دستور کار خود قرار داده است؛ گروه نخست، جبهه رهروان و طیف میانه رو اصولگرایان را شامل می شود. اعتدالگرایان با توجه به وجهه مناسب اعضای این جبهه سیاسی به ویژه علی لاریجانی، علاقه دارند، با جذب این گروه در ائتلاف خود، نه تنها از تعداد بالای کرسی هایی که به دست می آورند، اطمینان داشته باشند، بلکه همچنین با رسیدن علی لاریجانی به ریاست مجلس آینده، نوعی تعامل فارغ از تنش میان دو قوه را شاهد باشند.
اما این سناریو به دو دلیل از احتمال پایینی برای موفقیت برخوردار است؛ نخست، جبهه رهروان همواره بر ماهیت اصولگرای خود تأکید کرده و اگر بخواهد وارد ائتلافی شود، طبیعی تر آن است که به ائتلاف اصولگرایان بپیوندد. به بیان ساده تر، امکان جمع میان آرای اعتدالگرایان و گروه های همراه آنها مانند کارگزاران با اعضای فراکسیون رهروان مجلس بسیار سخت است. با اینکه لاریجانی به عموان یک دیپلمات در رأس مذاکرات هسته ای قرار داشته و در پرونده هسته ای، زبان فنی مشترکی با روحانی یافته بود، مسیر او و دیگر اعضای فراکسیون مربوطه در مسائل فرهنگی و اقتصادی به کلی از کارگزاران و حامیان دولت تدبیر و امید دور خواهد بود.
دومین سند برای کاهش احتمال همکاری انتخاباتی میان این دو گروه، سخنانی است که رئیس مجلس در دیدار با جمعیت عدالت و پیشرفت مطرح کرده است. علی لاریجانی به صراحت در سخنان اخیرش از عدم ائتلاف با دولت در انتخابات دور دهم مجلس شورای اسلامی پرده برداشت. رئیس قوه مقننه، علاوه بر تکذیب همکاری، به وظیفه ی مجلس به عنوان قانونگذار در نظام سیاسی نیز اشاره کرد. به بیان دیگر، شاید لاریجانی می خواست با این عبارات، استقلال میان قوای مجریه و مقننه را به تصویر کشیده و لزوم خروج قوه مقننه از حوزه نفوذ دولت را مطرح نماید.
در سوی دیگر معادله، جریان اعتدال به دنبال یک ائتلاف دیگر نیز بوده و هست. مزه پیروزی با کمک اصلاح طلبان هنوز زیر دندان های اعتدالگرایان مانده است؛ بنابراین آنها مشتاق هستند تا بخشی از نیروهای اصلاح طلب را به سوی خود بکشند. موضوع جلسات رایزنی کارگزاران و حامیان دولت با محمدرضا عارف نیز در همین راستا قابل تفسیر است. البته حسن روحانی به خوبی می داند که سهم اندک اصلاح طلبان از توزیع قدرت در ترکیب کابینه می تواند فشار احتمالی نمایندگان اصلاح طلب مجلس دهم را در دو سال باقی مانده از عمر دولتش افزایش دهد.
بر اساس این گزارش، دولت یازدهم در راستای کاهش دلخوری ها می خواهد از سیاست فرافکنی استفاده کند. هیأت های اجرایی انتخابات با رد تعداد ناچیزی از نامزدهای انتخابات مجلس، عملا چراغ سبزی به اصلاح طلبان نشان داد. تلاش برای جذب اعتماد آنها و رد هر گونه مداخله در مسیر عدم احراز صلاحیت اصلاح طلبان سبب می شود تا اصلاح طلبان گزینه «ائتلاف با اعتدالگرایان» را همچنان روی میز ببینند.
اما نباید فراموش کرد، هنوز پاسخ نهایی رسیدگی به صلاحیت نامزدها نیامده است. در این میان، اگر تعداد اصلاحاتی ها برای ایجاد لیست های مستقل کافی نباشد، عملا از گردونه رقابت حذف خواهند شد؛ بنابراین، تنها راه باقی مانده این خواهد بود که این بار برای فرار از حذف از صحنه بازی سیاسی به ائتلاف با اعتدالگرایان تن در دهند؛ بنابراین، حامیان دولت تدبیر و امید در انتخابات پیش رو، بازی دوگانه ای را در دستور کار دارند: بازی فعال در قبال جبهه رهروان و بازی منفعل در برابر اصلاح طلبان؛ باید منتظر بود و دید، کدام یک از این بازی های سیاسی نتیجه خواهد داد؟
