پس از انفجار یک خودروی بمب گذاری شده در آنکارا در هفته گذشته که منجر به کشته شدن 28 نفر و زخمی شدن 61 نفر دیگر شد، رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه تهدید کرد که به سوریه حمله خواهد کرد. دولت ترکیه یک جوان فعال را که در ارتباط به حزب اتحاد دموکراتیک سوریه بود، مقصر و مجرم دانست. اما در کمتر از 24 ساعت، این ادعای دولت ترکیه با چالش مواجه شد و در بی توجهی رسانه های غربی، گروه «عقاب های آزادی کردستان» مسئولیت کامل بمب گذاری در آنکارا را بر عهده گرفت که ارتباطی با حزب اتحاد دموکراتیک کردستان نداشت.
به گزارش «تابناک»، مایک ویتنی، تحلیلگر آمریکایی در مطلبی در پایگاه اینترنتی «کانترپانچ» ضمن اشاره به مطالب فوق می افزاید، اردوغان در نشست یونسکو در «غازیانتپ» ترکیه تهدید کرده بود که هر پایگاه تروریستی علیه کشورش در خاک سوریه را هدف قرار می دهد و هیچ کسی نمی تواند حق ترکیه در دفاع از خودش را نادیده بگیرد. این امر توضیح می دهد که چرا ترکیه در هفته گذشته، خاک سوریه را مورد حمله توپخانه ای قرار داد. همچنین توضیح می دهد که چرا دولت اردوغان یک گذرگاه آزاد را برای ترویست های افراطی برای سفر به ترکیه باز نگه داشته است.
دولت اوباما می داند، اردوغان به منازعات کنونی دامن می زند و به همین دلیل، به دنبال انتخاب راه های دیگری است. در حالی که اوباما دولت ترکیه را به خویشتن داری در قبال حمله به خاک سوریه دعوت می کند، در همان زمان نیز از حق دفاع ترکیه از خود سخن می گوید که تا حدودی یادآور رویکرد ایالات متحده در قبال حملات وحشیانه اسرائیل به نوار غزه بوده است؛ رویکردی که بیش از هر چیز، دورویی ایالات متحده را نشان می دهد.
برنامه و بازی واشنگتن در سوریه چیست؟ آیا دولت در مورد شکست داعش و پایان دادن به مخاصمات جدی است یا اوباما چیزهای دیگری در آستین دارد؟
اول از همه، واشنگتن حداقل تا حدودی در مورد داعش نگران نیست. داعش صرفاً مترسکی است که اجازه می دهد ایالات متحده عملیات های نظامی خود در منطقه ای که برای منافعش حیاتی است را به انجام برساند. با این حال، اگر مترسک داعش هم از بین برود، ایالات متحده موضوع فریبنده دیگری مانند جنگ علیه مواد مخدر و یا هر چیز مضحک دیگری را برای مداخلات خود در منطقه را مطرح خواهد کرد.
وجود دولت های سکولار در منطقه، یک تهدید بلند مدت برای بلندپروازی های امریکا و اسرائیل در منطقه است. این چیزی است که مهم به نظر می رسد. هدف آشکار دیگر اینکه کنترل منابع حیاتی و کریدورهای خط لوله به اروپا را در اختیار گیرد و مطمئن شود که منابع مالی همچنان بر حسب دلارهای آمریکا محاسبه شوند.
هدف واقعی از اتحاد حزب اتحاد دموکراتیک و آمریکا، خشمگین کردن ترکیه و تحریک آن ها به برای ورود به یک درگیری مرزی با ائتلاف تحت رهبری روسیه است. در صورتی که ترکیه نیروی زمینی به سوریه اعزام کند، مسکو می تواند یک باتلاق را برای ترکیه در سوریه به وجود آورد. نیروهای ترکیه به عنوان یک ارتش جایگزین برای تروریست های مورد حمایت آمریکا در پنج سال گذشته در جنگ سوریه بودند، اما در حال حاضر به نظر می رسد یک عقب نشینی کامل اتفاق افتاده است.
مهمتر آنکه، تهاجم ترکیه به سوریه باعث تشدید اختلافات و تقسیم بندی های داخلی در ترکیه و کاهش قدرت اردوغان می شود که در عین حال، آسیب پذیری هایی را ایجاد می کند که ایالات متحده می تواند با همکاری با عوامل خود در نیروهای نظامی و اطلاعاتی ترکیه از آنها بهره برداری کند.
اما هدف نهایی چه خواهد بود؟ هدف نهایی نیز دامن زدن به ناآرامی های اجتماعی در ترکیه و برانگیختن یک انقلاب رنگی علیه اردوغان تحت هدایت واشنگتن است. مانند آن چیزی که سازمان سیا در «کی‌یف» اجرا کرده بود.
تصور این موضوع سخت نیست که اوباما ابتدا محرمانه به اردوغان برای مداخله در سوریه چراغ سبز نشان می دهد و سپس به محض اینکه نیروهای خود را وارد سوریه کند، فرش را از زیر پای او می کشد.
نمونه مشابه این فریبکاری را باید در حمله به عراق در 1990 مشاهده کرد؛ زمانی که «ایپریل گلاسپی» سفیر آمریکا در عراق، به صدام حسین برای حمله به عراق چراغ سبز نشان داد و حتی آن را تحریک کرد. وقتی ارتش عراق به سختی در حال رسیدن به مقاصد خود در کویت بود، آمریکا یک عملیات نظامی گسترده (عملیات طوفان صحرا) را علیه عراق و مقاصد از پیش تعیین شده خود راه اندازی کرد که این فاز نخست طرح واشنگتن برای سرنگونی صدام و جایگزینی او با یک دولت سازگار و دست نشانده عرب بود.
آیا اکنون همان دام تغییر رژیم برای اردوغان پهن شده است؟ به نظر می رسد، می توان با اطمینان گفت که این همان دامی است که اردوغان را نیز در خود گرفتار خواهد کرد و ما باید شاهد آن در آینده باشیم.
