موضوعی که به ندرت در محافل و رسانه های غربی بدان توجه می شود، پایمال شدن حقوق شیعیان در برخی کشوهای از جمله عربستان و بحرین است. در همین زمینه، «شیرین هانتر» استاد ایرانی دانشگاه جورج تاون آمریکا در مطلبی که در پایگاه آمریکایی«لوب لاگ» منتشر کرد، به بی توجهی جامعه بین المللی نسبت به سرکوب شیعیان و پایمال شدن حقوق آن ها در سراسر جهان هشدار داد.
به گزارش «تابناک»؛ در این مطلب آمده است؛ چند ماه پیش عربستان سعودی روحانی برجسته شیعه شیخ نمر باقر النمر را اعدام کرد و ارتش نیجریه صدها تن از شیعیان این کشور را قتل عام کرد و رهبر شیعیان نیجریه-شیخ ابراهیم یعقوب زکزاکی- را به شدت زخمی کرد.
در حال حاضر نیز مقامات بحرینی شیخ عیسی قاسم یکی از رهبران اصلی شیعیان بحرین را از حق شهروندی محروم کردند. دلایل این اقدام، اتهام تلاش برای متزلزل ساختن حکومت، ایجاد فتنه و آشوب در کشور و ارتباط با ایران ذکر شده است.
برخی منابع شیعه در عراق بر این باورند که دلیل واقعی پشت اقدام اخیر علیه روحانیون شیعه، خشم سعودی ها از عقب راندن داعش از فلوجه توسط نیروهای شیعه است و حکومت بحرین نیز به دستور ریاض این اقدام را انجام داده است.
اگر این گمانه زنی ها درست باشد، پس اقدام بحرین نیز می تواند به عنوان تلاش دیگری از سوی عربستان برای تحریک ایران به اقدامات «تندروانه» و یا حداقل صدور بیانیه هایی از طرف ایران که خوشایند پایتخت های غربی نباشد کهمی تواند برای تضعیف روند آشتی غرب با ایران مورد استفاده قرار گیرد. اگر این هدف آن ها بوده، به نظر می رسد بحرینی ها و حامی سعودی شان موفق بوده اند.
سردار قاسم سلیمانی -فرمانده مشهور سپاه قدس ایران-یک «بیانیه تند» و هشدار آمیز در مقابل اقدامات خصمانه حاکمان بحرین علیه جمعیت شیعه بحرین صادر کرد. روحانیون شیعه عراقی و ایرانی و همچنین لبنانی نیز اقدامات مقامات بحرینی را محکوم کردند. مقتدی صدر کسی که خود را رهبر برحق شیعیان جهان می داند نیز خواستار تظاهرات گسترده و اعتراض نسبت به سلب تابعیت شیخ عیسی قاسم شد.
نویسنده معتقد است عربستان قصد دارد با تحریک ایران به پیگیری اقدامات و اظهارات تهاجمی، اعراب را علیه ایران متحد کند تا بلکه با یکدیگر بر علیه ایران اقداماتی انجام دهند.
اما باید گفت، وضعیت اسفبار شیعیان در سراسر جهان عمیق تر از مسئله رقابت ایران و عربستان و رقابت شان در خلیح فارس و فراتر از آن است. در مرکز و دل مشکلات شیعیان، این واقعیت قابل مشاهده است که جامعه بین المللی چشم خود را به نقض گسترده و سیستماتیک اساسی ترین حقوق شیعیان در کشورهایی همچون عربستان و بحرین و توسط گروه های افراط گرای سنی بسته است.
به عنوان مثال، در سال 1988، هیچ اعتراض بین المللی به قتل عام شیعیان هزاره افغانستان توسط طالبان صورت نگرفت. در دو دهه گذشته، شیعیان در پاکستان به طور منظم کشته شده اند و دولت هیچ اقدامی برای تعقیب قاتلان که تقریبا از افراط گرایان سنی هستند انجام نداد، چراکه این مسئله به عنوان یک ابزاری برای سیاست خارجی پاکستان مورد استفاده قرار گرفته است. تاکنون نیز دولت پاکستان هیچ هزینه ای در قبال این بی توجهی سیستماتیک به حقوق شهوندان شیعه نپرداخته است.
جامعه بین المللی حقوق شیعیان را نادیده می گیرد چراکه با دیدگاهی تنگ نظرانه، آن ها را به عنوان ابزار ایران و سیاست های منطقه اش تصور می کند. از آنجایی که روابط ایران و جامعه بین المللی و به ویژه آمریکا همواره پتنش بوده است، به همین دلیل نیز کشورهایی مثل عربستان و بحرین با استفاده از این فرصت و اتصال و اتباط شیعیان با ایران، آن ها ا مورد آزار و اذیت قرار داده اند.
بازیگران مهم بین المللی نیز به بهانه و به اسم مهار ایران همواه تجاوزات علیه شیعیان را نادیده گرفته اند. با این حال، این دیدگاه که ایران «خیمه شب باز» و شیعیان عروسک صرف هستند، علاوه بر اینکه توهین به شیعیان تلقی می شود، نادرست نیز است. اگر شیعیان احساس دلبستگی خاصی به ایران دارند که در دوران حکومت پادشاهی نیز وجود داشت، به این دلیل است که رفتار و باور مذهبی شهروندان کم و بیش با دولت هایشان همسان بوده است.
در مقابل، لازم نیست به این نکته نیست که شیعیان عربستان و بحرین در وضعیتی فرودست در کشورهای خود به سر می برند و توسط رهبران تحقیر می شوند. بنابراین، آن ها نیازی به تشویق و تحریک ایران برای پیگیری و مبارزه جهت به دست آوردن حقوق خود ندارند. بنابراین، اگر حاکمان عربستان و بحرین و دیگران، نگران جامعه شیعه خود هستند و به صورت کاذبی از نفوذ ایران در میان آن ها هراس دارند، باید حقوق آن ها را به رسمیت بشناسند و آن ها را در قدرت و ساختارهای سیاسی و اجتماعی سهیم کنند. اعدام روحانیون و یا زدودن حق شهروندی آن ها، پاسخ مناسبی به خواسته آن ها نیست.
جامعه بین المللی نیز باید از حقوق شیعیان هم به خاطر جلوگیری از افراطی گرایی آن ها و هم حفظ جایگاه اخلاقی خود در مورد مسائل حقوق بشری، محافظت کند. این حفاظت نیز باید فراتر از احساس نگرانی و تاسف صرف باشد.
