جبهه مردمی نیروهای انقلاب اسلامی در حالی به دنبال شکل گیری یک دولت ائتلافی، انقلابی، کارآمد و متعهد است که «محسن رضایی» چنین طرحی را در سال 1384 با پایان یافتن دوره ریاست جمهوری «سیدمحمد خاتمی» و قبل از روی کارامدن دولت نهم مطرح کرده بود.
به گزارش «تابناک»، گاهی اسناد تاریخی و وقایعی که در گذشته اتفاق افتاده، برهان و دلیلی برای اثبات یک مسأله در آینده است؛ موضوعی که اگر در همان برهه تاریخی اولیه درباره آن تعمق و تفکر بیشتری صورت می گرفت، شاید کار را به بازخوانی تاریخ نمی انداخت و موجب نمی شد، بعدها خسارتی که از بی توجهی به یک مسأله شده، از طریق راهکارهایی که پیشتر مطرح شده است، جبران کنیم.
آذر ماه سال 1387 و در فاصله 6 -7 ماه مانده به انتخابات ریاست جمهوری دهم، نامه ای از سوی «محسن رضایی» خطاب به مرحوم حبیب الله عسگر اولادی منتشر شد که در آن به مسأله دولت ائتلافی كارآمد و متعهد" اشاره شده بود. در برهه ای که همه دم از دنبال کردن طرح «دولت وحدت ملی» می زدند، این مسأله موضوعات و مسائل تاریخی را که البته چندان هم از آن نمی گذشت، باز کرد. محسن رضایی در همان زمان ضمن مخالفت با دولت وحدت ملی که یکی از دولتمردان مطرح کرده بود، دلایل تشکیل دولت ائتلافی را مطرح کرد.
در این نامه، دلایل «محسن رضایی» برای انصراف از عرصه انتخابات ریاست جمهوری نهم مطرح شده بود و همچنین به طرحی اشاره می شود که کتبا در اختیار یکی از مقامات عالی رتبه نظام قرار گرفته و بنا بوده ائتلاف واحدی را بین اصولگرایان در سال 1384 ایجاد کند که البته بازی های رندانه سیاسی برخی، باعث شکست آن شده و مسأله مذکور را در آن برهه از موضوعیت انداخته است.
حال که اصولگرایان در قالب جبهه مردمی نیروهای انقلاب اسلامی برای تشکیل یک دولت ائتلافی، انقلابی، کارآمد و متعهد تلاش می کنند، مروری بر نامه ای 9 سال پیش نگاشته شده در زمینه تشکیل دولت ائتلافی، بسیاری از موضوعات را روشن می کند که پیشتر در مورد آن فکر و سخن گفته شده است.
متن کامل نامه محسن رضایی به مرحوم عسگراولادی به شرح زیر است.
بسمه تعالی
برادر گرامی جناب آقای عسگراولادی
واعتصموا بحبل الله جمیعا و لاتفرقوا
با سلام و تحیت
از قضاوت عجولانه جنابعالی که از پیشکسوتان انقلاب اسلامی هستید در نفی "دولت ائتلافی كارآمد و متعهد" تعجب كردم. البته عده ای آن را با طرح دولت وحدت ملی اشتباه گرفتند. این طرح با طرح « دولت وحدت ملی» متفاوت و همان چندماه پیش هم عرض كردم كه كشور ما درشرایطی نیست كه طرح دولت وحدت ملی پی گیری شود.( به مصاحبه اینجانب با روزنامه اعتماد درهمان تاریخ مراجعه بفرمایید ). اگر چه آن طرح هم از سر دلسوزی و تعهد پیشنهاد شده بود و پس از آنکه اصلاح طلبان با آن مخالفت کردند طراح آن موضوع را مسکوت گذاشت.
طرح دولت وحدت ملی به توافق بین سران جناح ها بر می‌گشت درحالیکه دولت ائتلافی، دردرون جناح ها بوجود می‌آید. حتی اگر چند نفری هم از نیروهای کارآمد و متعهد، از جناح دیگر به کارگیری شوند بدون توافق جناحی و یا چانه زنی و از این دست اقدامات، صورت می‌گیرد.
البته معتقدم که باید "عرصه ملی" را در کشور بوجود آوریم که موضوع اصلی آن منافع ملی وارزش های حیاتی جامعه است و همه معتقدین به نظام اسلامی، چه درجناح‌ها باشند و چه مستقل، چه درحاکمیت باشند و چه درجامعه، می‌توانند در ایجاد آن مشارکت داشته باشند.
تفاوت عرصه ملی باعرصه جناحی این است که اولی، فراجناحی است و با منافع ملی مرتبط است ولی دومی، جناحی است و به سلیقه های متفاوت در اداره کشور باز میگردد. اولی بر پایه همکاری وبرادری استوار است ولی دومی بر پایه رقابت.
اگر اولی در یک کشور نباشد، اولاً: رقابتها در آن صورت، چون مرز ندارند به منازعه ودرگیری کشیده می شود. ثانیاً : از مرزهای ملی و اعتقادی در رابطه با مخالفین و دشمنان، مراقبت نمی‌شود. ثالثاً : از فرصتهای ملی استفاده مناسب بعمل نمی‌آید و در مقابل تهدیدات با همه توانایی‌ها نمی توانیم ایستادگی کنیم. ( در فرصت مناسبی به این موضوع خواهیم پرداخت).
ـ دولت ائتلافی، کارآمد و متعهد
سابقه طرح دولت ائتلافی به چندماه قبل از انتخابات ریاست جمهوری نهم بر میگردد كه در آنجا، از یكی از مقامات عالی‌رتبه نظام(كتباً) تقاضا كردم كه از شش نفر نامزدهای انتخاباتی اصولگرایان بخواهند كه دور هم جمع شوند و از بین خود یك نفر را انتخاب و بقیه هم در كابینه او باشند و بصورت جمعی قوه مجریه را اداره كنند.
البته محور وحدت آنها، برنامه توافقی باشد كه روی آن توافق كنند و هم عهد شوند. بعدها شنیدم كه یكی از علمای بزرگ تهران با اجازه از یک مقام عالی رتبه که در پاسخ به او، فرموده بودند یک تکلیف است، درصدد انجام چنین طرحی برآمد كه متأسفانه تصمیم زودهنگام شورای هماهنگی و مصاحبه‌ای كه صورت گرفت موجب عقب‌نشستن ایشان شدو بعدهم گروهی تندرو، با ادعای قیم مابانه‌ای، ته مانده وحدت درجبهه اصولگرایی را ازبین بردند و آن شد كه دیدیم، شفافیت از انتخابات رخت بربست و تك روی به اوج خود رسید و من هم به عنوان اعتراض به این وضعیت و پاسخ به خواست مراجع به نفع ملت ایران كنار گیری كردم.
بهرحال دولت ائتلافی كارآمد و متعهد با الگویی كه در پیوست توضیح داده شده است به جمع‌گرایی و برنامه محوری و نفی خود محوری و تكروی می‌انجامد. از اختلاف در انتخابات جلوگیری می کند و پس از انتخابات همکاری را تسهیل می‌نماید. پیشنهاد این است که نامزدهای اصولگرا و ارزشی در چارچوب طرح پیوست، وحدت کنند و یک دولت ائتلافی کارآمد و متعهد برای چهار سال آینده تشکیل دهند و در انتخابات ریاست جمهوری تلاش کنند یک‌نفر به نمایندگی از آنها به صحنه بیاید ولی بقیه هم در دولت او حضور داشته باشند.
در غیر این‌صورت اگر نامزدهای انتخاباتی وحامیان آنها فکر کنند که یک فرد به تنهایی و با یک تیم صرفاً هماهنگ با او می تواند قوه مجریه را اداره کند، از چند حال خارج نیست، یا آنكه درك درستی از اداره كشور و مشكلات و فرصتهای داخلی و بین‌المللی ندارد و یا ممكن است خدای ناكرده، انگیزه دیگری غیر از خدمت داشته باشد و یا آنكه برداشت غلطی از توكل دارد.
مهمترین وظیفه رئیس جمهور، تشكیل دولت كارآمد و ارائه یك برنامه سازنده با کمک آن دولت درچارچوب سیاستهای کلان است. در غیر این صورت، دولت در حد یک بنگاه و آنهم از نوع سهامی خاص، تنزل یافته است که هم سهامداران و هم هیئت مدیره آن یک نفره است.
مجلس شورای اسلامی و هیئت دولت، کم اثر می‌شود و رئیس جمهور باید به تنهایی، نقش و وظایف مجلس و هیئت دولت را برعهده بگیرد. به این ترتیب انتظار تحولی از آن نخواهد بود. در حالیکه شرایط تاریخی ایران نشان می‌دهد که تاچندین دهه باید دولتهای کارآمد ومتعهد برسر کار بیایند و فضای عمومی کشور به سوی همکاری و نشاط پیش برود.
ـ دولت و جامعه توحیدی
در آیه شریفه مذکور، وحدت، سه بار با معانی و کارکردهای خاصی مورد تاكید قرار گرفته :
1ـ واعتصموا بحبل الله: چنگ زدن به ریسمان الهی می تواند به وحدت هم منجر شود. حبل الهی هم در اینجا اطاعت از خدا و رسول اوست و در زمان غیبت، اطاعت از دین او و علمای باتقوا و اسلام شناس و در عصر جمهوری اسلامی، اطاعت از دین خدا و ولی فقیه زمان.
2ـ جمیعا : توحید دسته جمعی تاكید مجددی بر وحدت است.گویی كه نگرانی قرآن مجید این است كه خداپرستی باشد ولی جمعی نباشد. یا آنكه خداپرستی فردی را كافی نمی داند.
3ـ ولاتفرقوا : این هم به زبان دیگری، بیانگر همان "وحدت" است. اگر دیانت ما عین سیاست ماست، چون دین ما توحیدی است، سیاست ما هم باید توحیدی باشد. تنفر از مشركین باید همراه دوستی و برادری با خودمان باشد و هر دو بعد هم باید برای رضای خدا باشد و طریق آن هم اطاعت از دین خدا و نماینده رسول خداست که درشرایط کنونی ولی فقیه است.
بنظر می رسد همانطور که وحدت، نماد توحید است تفرقه هم نماد شرک است؛
"ولا تکونوا من المشرکین، من الذین فرقوا دینهم و کانوا شیعا کل حزب بما لدیهم فرحون" روم آیه 32
معلوم است که منظور ما از وحدت، راه پیدا کردن افراد غیر متعهد به کانونهای راهبردی کشور نیست و البته برخوردهای تند و کنار ماندنِ سرمایه های انسانی فراوان در توسعه کشور را نیز توحیدی نمی‌دانیم.
حقیقتاً ما با دارا بودن اسلام و نظام جمهوری اسلامی و رهبری دانا و با انگیزه و نخبگانی بی‌نظیر و پیشکسوتانی توانمند، باید بهترین دولتها چه در بعد کارآمدی و چه دربعد اخلاقی و ارزشی را به جهانیان نشان دهیم. موفقیت های بزرگ سه دهه اخیر جمهوری اسلامی نباید ما را مغرور نماید و از اصول گذشته خود دور سازد و خدای ناکرده دعواهایی بر سر غنائم صورت گیرد. باید با تمام توان و قبل از آنکه دوباره قدرتی مثل شوروی، تنفس ما را در مرزهای شمالی محدود سازد و یا قدرتی مثل آمریکا بتواند از بحرانها عبورکند و به مرزهای جنوبی و یا غربی ما نزدیک شود و یا آنکه دوباره ازغرب قدرتی بخواهد جایگزین او در منطقه شود. همان طورکه آمریکا در شصت سال پیش جایگزین انگلیس در منطقه شد.
باید از فرصت فعلی استفاده کرد و ایران را تبدیل به یک امپراطوری علمی، فرهنگی و اقتصادی نمائیم که ریال و زبان فارسی، پول و زبان مشترک منطقه گردد.
افول آمریکا در دو دهه آینده پایان دوران امپراتوری های نظامی درجها ن است و ما هم به این نوع امپراطوریها نیازی نداریم. پنج سال پیش در کتاب " ایران منطقه ای" به این آینده درخشان اشاره نموده و در چشم انداز بیست ساله، پایه‌های آن ریخته شده است و امروزه هم سازمان های اطلاعاتی آمریکا اذعان کرده اند که چنین موقعیتی برای ایران امکان پذیر است.
لازمه دستیابی به چنین موقعیت هایی، وحدت و همکاری و نشاط و برادری و امید به آینده است و اینکه به گذشته، قانع و مشغول نباشیم و حداکثر تواناییهای ملی را بسیج کنیم و گامهای باقی مانده انقلاب را برداریم تا به یک جامعه آرمانی و یک تمدن درخشان در منطقه و جهان دست یابیم.
از آنجاكه ما نه به لیبرال دموكراسی و نه به سوسیال دموكراسی معتقدیم، باید در انتخابات و درسایر امور اجتماعی و سیاسی، مدلهایی را ابداع کرده به آنها تن دهیم كه با اسلام ـ دموكراسی، سازگار باشد.
دولت ائتلافی، کارآمد و متعهد و تشکیل "عرصه ملی" در این رابطه پیشنهاد شده است.
دولت ها اگر کارآمد و متعهد نباشند و اگر تمامی معتقدین به جمهوری اسلامی به ساخت یک عرصه ملی که فراتر ازجناح هاست نپردازند.و یک فضای مثبت و امیدوارانه در کشور شکل ندهند، نمی توانیم به اهداف خود برسیم و فرصتهای تاریخی را از دست می دهیم و ارزش های انقلابی و اسلامی جامعه هم ازبین می رود.
آیا مردمسالاری دینی فقط همین است كه افراد از تایید شورای نگهبان بگذرند؟ آیا مدلهای انتخاباتی نباید با اصول اسلامی و اخلاقی سازگار باشد؟آیا در انتخابات نباید وحدت حفظ شود؟ آیا رقابت نباید تنها برای افزایش کارآمدی باشد و نه تفرقه و نزاع و بداخلاقی؟ آیا پیروز انتخابات نباید دست کمک به سوی همه دراز کند و از همه ظرفیتها و نخبگان بهره‌گیرد؟ و یا آنکه از آن طرف بیافتد و مرزهای ملی با مخالفین و دشمنان یکسان شود؟
اگرچه تحقق چنین ایده‌ای كارِ ساده‌ای نیست ولی اگر امثال جنابعالی و بزرگانی كه در شكل‌گیری این نوع ایده‌ها و یا ممانعت از تحقق آنها مؤثر هستید به صحنه بیایید یكی از عوامل محقق شدن آن بوقوع می‌پیوندد.
بهرحال از اینكه ناچار شدم این نامه را سرگشاده بنویسم از جنابعالی عذر می‌خواهم. هدف من گرفتن پاسخ نیست بلکه در پیِ روشن کردن ابهاماتِ طرحِ پیشنهادی و باز کردن مباحثی از این دست در گفتمان غالب جامعه بوده‌ام.
محسن رضایی
22/09/1387
