روز ولادت حضرت معصومه(س) را چند سالی است بنام روز دختر نامگذاری کرده‌اند. به همین بهانه تبریک این روز به دختران رسم شده اگر‌چه نه‌چندان فراگیر.
دختران با همه آرزوهایشان گرامی‌اند و محترم اما گاهی ترکش روزگار و جهل و خشونت بشری زخم‌هایی برای آنها بجا می‌گذارد و وقتی این زخم نماد ملی می‌شود درد آنها هم ملی می‌شود و باعث همدردی همگانی.
دختران مدرسه شین‌آباد را فراموش نکرده‌ایم. خواستم به بهانه گرامیداشت و تبریک این روز، تصویری جمعی از آنها به این نوشتار ضمیمه کنم با خود فکر کردم آیا برای نشر تصویرشان مجازم؟ و آیا همه آنها راضی به نشر تصویرشان هستند؟
اگر حوادثی مثل مدرسه شین‌آباد را نتیجه جهل در مدیریت حوادث ( قابلیت پیشگیری حادثه) بدانیم اما شوربختانه در ایران ما امروزه گاه جنایاتی رقم می‌خورد که محصول ترکیب جهل و خشونت بشرند، و دختران و زنان سرزمین‌مان را قربانی می‌کند.
اسیدپاشی به دختران و زنان ننگین‌ترین جنایتی است که از ترکیبی جهالت و خشونت بر می‌آید و سبعیتی مخفی را آشکار می‌کند.
دختران و زنان مظلوم قربانی جنایات نابخشودنی اسیدپاشی هم نمادی از غم و غصه ملی ما هستند و البته فراموش نشدنی و ماندگار. ماندگار هم در مظلومیت و هم در انسانیت و تعالی خویش.
قصه پر غصه آتناها اما، داغ دیگری است بر دل مردم ما که معصومیت و حیات نونهالان وطنمان قربانی هوس‌بازی و جهل و خشونت حیوان صفتانی می‌شود که در جامعه بشری مخفی‌اند و در کمین.
در امواج احساسات ملی نسبت به حوادث خاص، فقط غصه‌دار چند روزه مصیبت دیدگان نباشیم. همدلی پیوسته با دردمندان و داغدیدگان شوق زیستن را برای آنها زنده می‌کند./
