بخش‌های مختلف دولت از جمله سازمان سینمایی، باید در واپسین روز‌های سال پیش روی، بسته‌های حمایتی را برای مجموعه‌های تحت نظر خود به ویژه قشرهای ضعیف و آسیب‌پذیر فراهم کنند؛ بسته‌هایی که بتواند این قشرها را از این شرایط دشوار و پیچیده عبور دهد و فشار اقتصادی این گروه‌ها را از نفس نیندازد، ولی تاکنون نشانی از در نظر گرفتن چنین تمهیداتی که حتی در سال‌های عادی نیز مسبوق به سابقه است، مشهود نیست.
به گزارش «تابناک»؛ با شیوع کرونا و توقف اکران فیلم‌هایی که پس از جشنواره ملی فیلم فجر اکران شدند، سالن‌های سینما در اقدامی منطقی در راستای پیشگیری از شیوع کرونا تا زمان کنترل دامنه شیوع این ویروس تعطیل شد؛ تعطیلی که با توجه به اتصال آن به اکران نوروز و صف فیلم‌هایی که در اکران فشرده سال ۹۹ قرار دارند، شرایطی را به وجود خواهد آورد که احتمالاً فیلم‌های اکران اسفند، فرصت اکران پس از بازگشایی سالن‌های سینما در سال آینده نخواهند داشت؛ وضعیتی که نیازمند اقدامی منطقی برای دست‌کم بازگشت اصل سرمایه صاحبان این فیلم‌ها و جلوگیری از ورشکستگی‌شان است.
در این شرایط، اما عده‌ای که عمدتاً مالکان سالن‌های سینما هستند، به دنبال کسب رقم‌های درشت از سازمان سینمایی به جهت خسارت تعطیلی سینما هستند، این در حالی است که اگر سالن‌های سینما باز بود نیز بعید بود شاهد فروش معناداری در این فصل باشیم و همان گونه که مشهور است، اسفند فصل مرده اکران است. همچنین این موضوع قابل توجه و اشاره است که ضرر و زیان برای همه صنوف است و اگر قرار باشد حاکمیت خسارت پرداخت کند، باید به عدد واحد‌های صنفی در قریب به اتفاق مشاغل خسارت قابل توجهی پرداخت کند؛ رویکردی که در قبال کرونا در هیچ جای دنیا در پیش گرفته نشده است.
یکی از این اهالی سینما در درخواستی غیرمسئولانه پیشنهاد کرده، سالن‌های سینما باز شود و مردم با ماسک و دستکش به سالن‌ها بیایند و فیلم ببینید. سینماداری نیز پیشنهاد کرده جشنواره فیلم فجر برگزار نشود و بودجه آن به عنوان خسارات به سینماداران پرداخت شود؛ قشری که از قضا ثروتمندترین گروه در سینمای ایران هستند و به واسطه آنکه بدون هیچ ریسکی، ۴۷.۵ درصد قیمت بلیت سینما را به جیب می‌زنند، هیچ وقت حتی در بدترین سال‌های سینما نیز ضرر نکرده‌اند و بر خلاف بسیاری از تهیه کنندگان هیچ گاه به خاک سیاه ننشسته‌اند.
این درخواست‌های عجیب با واکنش محمدمهدی عسگرپور، مدیرعامل پیشین خانه سینما و دبیر جشنواره جهانی فجر مواجه شد. وی در یادداشت مفصلی به این وضعیت اشاره کرد و در فرازهایی از آن نوشت: «کمی کودکانه است اگر فکر کنیم با تعطیلی (جشنواره‌ها)، حامیان مالی این جشنواره‌ها حاضرند پولشان را به آن بخش از سینما که رشد فرهنگی دست کم اولویت اولش نیست و معادلات مالی‌اش هم ترتیبات دیگری دارد بدهد... طرح تعطیلی رویدادهای سینمایی با بیان بی فایده بودنشان به نفع تعدادی مجموعه‌دار که اتفاقاً از جهت تعداد، بسیار کم و از جهت مال و اموال بسیار پرقدرتند، با ظاهر تا حدی عوام فریبانه‌اش یک تیر است با دو نشان: جذب مالی بودجه(هرچه قدر که امکان دارد) برای کسانی که سودهای چند ساله‌شان کاملا به خودشان مربوط بوده و ضرر اخیر را به حساب بیت المال می گذارند و از سر راه برداشتن باقیمانده پایگاه‌های مقاومت فرهنگی سینما، به نفع سیطره کامل سینمای سطحی و فاقد استاندارد که دیر زمانی است با سرمایه‌گذاری همین دوستان سینمادار همانند ویروسی واگیردار به جان سینمای ملی افتاده است...»
او در نهایت آدرس درست را این گونه داد: «به هر روی حتی اگر تصمیم‌گیران اصلی روزی با برداشتن مشکلات حقوقی و قانونی به این نتیجه برسند که چنین جابجایی انجام دهند، صف واقعی باید تشکیل شود و ای بسا در آن هنگام جای سرصف و ته صف فعلی، باید عوض شود.» و در واقع به تعبیر ساده‌تر می‌گوید، حتی اگر قرار است رقمی توزیع شود، به جای آنکه به تعداد محدودی سینمادار ثروتمند پرداخت شود، باید به گروه عظیمی از اهالی سینما پرداخت شود که درآمد ماهیانه بسیاری‌شان ماهیانه چندصدهزار تومان است؛ از تدارکات و بلدکاران تا پیشکسوتان بازنشسته سینما که بسیاری‌شان حتی سابقه بیمه نیز ندارند و شب عید به اندازه یک پایه حقوق دریافتی ندارند.
برای درک بهتر باید، وضعیت خارج از سالن سینما را تشریح کرد. حدود یک هفته به نوروز باقی مانده است. بیکاری و وضعیت دردناک اقتصادی و علاوه بر همه این‌ها بیماری پیش‌بینی نشده‌ای که دست اندرکاران فعالیت‌های سینمایی را تهدید می‌کند منجر به تعطیلی بسیاری از فعالیت‌ها شده و این فشارها، اهالی سینما را با توجه به اینکه حقوق و مستمری ثابت و عایدات دیگری ندارند و صرفاً از حرفه خود ارتزاق می کنند با وضعیت بسیار اسف باری مواجه کرده است. سینماگران از بدو تاسیس خانه سینما همواره از مساعدت‌های وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و معاونت (سازمان) سینمایی آن به صورت متناوب و معمول برای دریافت عیدی نوروزی برخوردار بوده‌اند.
این همراهی حتی در طول بسته بودن خانه سینما و تعلیق هجده ماهه آن توسط دولت محمود احمدی نژاد نیز استمرار داشت و در آن دوران نیز با وجود وضعیت اسف بار اقتصادی در آن مقطع زمانی، سبد کالایی به مبلغی بیش از آنچه معمول بود، در آستانه شب عید به سینماگران اهدا شد اما اکنون علی‌رغم فشارهایی که برای دولتی کردن (کارگری کردن) صنوف سینمایی از سوی دولت اعمال شده و می‌شود، روز به روز و لحظه به لحظه، شاهد کمرنگ شدن نقش حمایتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سازمان سینمایی در حمایت از صنوف سینمایی هستیم.
با وجود اینکه وزارت ارشاد به عنوان متولی فرهنگ کشور و سازمان سینمایی به مرجع بالادستی در حوزه سینما، خود بیشتر از همه نهادها و ارگان‌های نظام به مضیقه‌های مادی و معیشتی سینماگران اشراف دارد، اکنون با اینکه زمان چندانی به عید نوروز باقی نمانده، هیچ اراده و تمایلی برای اختصاص مبلغی هرچند ناچیز برای سینماگرانی که سال‌هاست به دلیل عدم سیاستگذاری‌های اصولی فرهنگی و سینمایی در بیکاری و تنگنای مالی به سر می‌برند از خود نشان نمی‌دهد.
این انفعال و بی‌اعتنایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی این تصور را بیش از پیش پررنگ می‌کند که شاید اصرار بیش از اندازه سازمان سینمایی برای کارگری کردن اصناف فرهنگی و هنری، بر مبنای پس زدن آنها از این حوزه و برداشتن همه کمک‌ها و حمایت‌هایی است که تاکنون وزارت ارشاد آنها را عهده دار بوده است. اکنون سینماگران سردرگم مانده‌اند که تکلیف عیدی همه ساله آنها چه خواهد شد؟ آیا سازمان سینمایی انتظار دارد که اهالی سینما عیدی خود را از وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی دریافت کنند؟ اگر چنین است پس چرا این موضوع را در فرصت باقی مانده رسما اعلام نمی‌کنند؟
بخش‌های مختلف دولت از جمله سازمان سینمایی، باید در واپسین روز‌های سال پیش روی، بسته‌های حمایتی را برای مجموعه‌های تحت نظر خود به ویژه قشرهای ضعیف و آسیب‌پذیر فراهم کنند؛ بسته‌هایی که بتواند این قشرها را از این شرایط دشوار و پیچیده عبور دهد و فشار اقتصادی این گروه‌ها را از نفس نیندازد، ولی تاکنون نشانی از در نظر گرفتن چنین تمهیداتی که حتی در سال‌های عادی نیز مسبوق به سابقه است، مشهود نیست.
داداش عیدی خبرنگاران و نویسندگان چی؟ خون سینماگران رنگین تره؟ 