مهدی محمدی؛ تابناک- خیلی از طلبه ها و روحانیون را می ببنیم که این روزها در فضای مهیای شبکه های اجتماعی، به دنبال ارائه تصویری نو و تازه از یک روحانی شیعه هستند؛ حتی به قیمت استفاده از فیلترشکن.
این که این تلاش تا چه اندازه در برابر نسلی که چندین قدم از همه نسل های پیشین خود در ابعاد متعدد جلوتر هستند، موفق و مثمر است، سئوالی است مهم.
در این میان اما عرفان ۲۷ساله، یا همان حجت الاسلام عرفان خزایی، حداقل از نگاه بسیاری از مخاطبان و هم لباسی هایش در نهاد مذهب، پا را فراتر از «دیگر پا پیش نهادگان»، پیش نهاده است؛ روزی اگر با لباس روحانیت عکسی را پست می کند، اما روز دیگر، فیگور ورزشکارانه خود را در حالی که صرفا یک شورت ورزشی بر اندام دارد به اشتراک می گذارد. هرچند از نظر بخشی کوچک از مخاطبان او، هر دو تصویر، عادی تلقی می شود که متناسب با دو حوزه حرفه ای متفاوت اوست، اما بازتابها و واکنش هایی متفاوت هم جریان دارد که گاهی هزینه بردار می شود.
این قهرمان ورزشی، برای خود اهداف، ایده ها و ظاهرا ماموریتی ویژه قایل است؛ البته که در این میان و با آن تصاویر موجود در صفحات شبکه های اجتماعی، کامنتهای همه جوره مخاطبان جورواجور و حواشی های احتمالی دیگر، در برابر دوستان هم لباس مذهبی و استادانش کار سختی پیش رو دارد.
ضمن این که در سویی دیگر هنوز خیلی از مخاطبان هم، با او کنار نیامده اند و کارهایش را نمایشی و هدفمند می دانند. اما او در هر حال یک قهرمان ورزشی است و روز بعد از این مصاحبه نیز در فینال انتخابی تیم ملی شرکت کرده است.
بخش اول مصاحبه تابناک با عرفان خزایی، مهمان ویژه سرویس فرهنگی_اجتماعی، که البته به موضوعاتی همچون واکنش علما و نیز نحوه پوشش در جامعه و ... ختم شد، را باهم می خوانیم.
***
شما یک روحانی هستید؛ اما در توجه کامل به وضعیت جسمانی. تلاقی این دو در شما چگونه است و چه اتفاقی را سبب شده است؟
-همین ابتدا یک مطلبی را باید عرض کنم. معیار ما همیشه و همواره حضرت علی (ع) است. نه فلان عالم یا شخصیت. صرفا حضرت امیرالمومنین(ع).
علاوه بر این، من هیچ امامی را نیافتم که به لحاظ جسمانی، ضعف داشته باشند و توانشان بالاتر از دیگران نباشد. دیدم اگر من می خواهم در این مسیر طلبگی گام بردارم باید سَبک زندگی و لایف استایل این ائمه بزرگوار را در پیش بگیرم.
این تلنگر از چه سن و سالی در شما شکل گرفت؟
-ما از بچگی ورزشکار بودیم...
منظورم دقیقا این بخش تلنگری است که مبتنی بر شناختتان از ائمه (ع) به شما دست داد...
-این، تقریبا دو سال است که در من شکل گرفته. پی بردم که همه اهل بیت یک قهرمان بودند. فیتنس کار نبودند، اما ورزشکار بودند. این ویژگی ها در امامان بزرگوار ما، اتفاقا قابل ارائه هم بودند. مثلا در روایات داریم که ویژگی بدنی حضرت علی(ع) چگونه بوده است. بازوهای به هم پیچیده داشتند. در آن زمان مثلا عنوان بازوی سه بعدی مطرح نبوده. ولی از بازوهای به هم پیچیده سخن گفته شده است.
منِ طلبه الان رجوع کرده ام و در روایت ها و در مورد حضرت علی(ع) این موارد را می بینم، یعنی ایشان بازویی خاص تر از بازوی دیگران داشته اند.
یا در مورد امام صادق علیه السلام روایات می گویند که پوست رقیقی داشته اند. در بدنسازی امروز، پوست رقیق نشان، دهنده درصد چربی اندک است و درصد چربی کمی دارد. یعنی مشخص است تغذیه درستی داشته اند که چربی را پایین آورده.
همچنین در مورد حضرت علی(ع) روایت هست که ساق پایشان باریک بوده. ما، ساق پای باریک نداریم؛ مگر این که چهار سر ران، خیلی قوی و درشت باشد که ساق پا را باریک نشان بدهد. همین موضوع امروز در مورد ورزشکاران رشته سوار کاری وجود دارد.
در واقع اهل بیت ما اندامی ورزیده داشتند. لفظ سیکس پک نبوده، اما در واقع بوده چنین چیزی. یعنی بزرگواران و قهرمانانی بوده اند که توجه به این مسائل هم داشته اند.
این ها باعث شد تا این علاقه در بنده ایجاد شود.
به نقش تغذیه اشاره کردید که تغذیه خوب در رقیق شدن پوست و مسائلی از این دست در اندام امامان ما و اهل بیت (ع) نقش داشته است. چیزی که به ما به واسطه روایات و منبرها و سخنرانیها ارائه شده، عمدتا از نان و نمک و نهایتا خرما و شیر به عنوان تغذیه اصلی این بزرگواران یاد می کند. یعنی شما همان نان و نمک را تغذیه مناسب برای داشتن چنان اندامی می دانید؟ عاملش همین نوع تغذیه بوده؟
-بله. اتفاقا در بدنسازی هم همین ها هست و نیز در فیتنس؛ که در برابر بدنسازی، رشته کم هزینه تری است. یعنی هزینه های مربوطه، نسبت به بدنسازها بسیار پایین تر است. در سیره اهل بیت (ع) هم همین است. مثلا موقع خوابیدن شیر می خوردند. شیر، کازئین دارد و نمی گذارد بدن شما ضعف برود. یعنی این الگوی تغذیه ای را داشته اند.
بدون علم تغذیه ای مکتوب امروزی، اما به این موارد توجه داشتند.
من الان داخل برنامه تغذیه ام نان جو هست. یا گوشت هست که آن زمان هم بوده. سبزیجات و شیر و ... همه اینها در تغذیه یک بدنساز هم وجود دارد. همین هاست که باعث می شود تا بگویم الگوی زندگی ما در این ورزش، با انبیا و ائمه تطابق ۹۰درصدی دارد.
یعنی الان استادان شما و علمای بزرگوار با همین دریافت شما کنار آمده اند و می پذیرند؟
-راجع به این ها و بدنسازی بحث نکرده ایم.
استدلالهایتان را عرض کردم. قطعا شما استادانی دارید که مخالف روش و شیوه فعلی شما هستند. یا لباس ورزشی که دارید که صرفا و عمدتا یک شورت ورزشی است و ممکن است خیلی ها با این روال، مساله داشته باشند. تلاشی برای اقناعشان کرده اید؟
-این، یک حقیقت است. خیلی هایشان کنار آمده اند. اما بعضی ها گارد می گیرند. می گویند تو اینها را برای توجیه کارهای خودت می گویی. اما با استادانی که واقعا دنبال شنیدن حرف ها بودند اتفاقا مباحث خوبی هم داشته ایم.
ببینید من در واقع همان کاری را انجام می دهم که هادی چوپان هم انجام می دهد. اما در مورد ایشان اصلا کسی توجه نمی کند که شیوه پوشش ورزشی اش چیست؟رنگ شورت ورزشی اش چه بود، ولی در مورد من، صرفا روی این موارد جزئی بحث می شود.
کسی حواسش نیست که اتفاقا ورزش کردن یک طلبه، قهرمان شدنش و تربیت ذهنی و جسمی توامان و موضوعاتی از این دست چقدر می تواند خوب باشد. اما نهایتا به ماجرا، به گونه ای که حتما مساله ساز شود، نگاه می شود.
در حالی که اصلا در مورد پوشش طلبه ها، فقهی جداگانه نداریم که بخواهیم نگاهی جداگانه هم نسبت به موضوع داشته باشیم.
مثلا در مورد پوشش بانوان تاکیداتی روی پوشش وجود دارد که فقط گِردی صورت و مچ دست به پایین باید نمایان باشد. غیر از این مساله، هیچ نداریم.
پس از نگاه شما، یعنی اگر دختر خانمی فقط گردی و هلال صورت و مچ به پایین دستش مشخص باشد، با هر پوششی مبتنی بر این اصل پس می تواند ورزش کند و یا در جامعه حاضر باشد؟
-پوشش اسلامی صرفا چادر نیست. خانمی که فقط گردی صورتش مشخص باشد و مچ به پایین دستش، و البته لباسش بدن نما و چسبناک نباشد، می تواند ورزش کند و در جامعه حضور داشته باشد. کما این که امروز دختران خودمان را می ببننیم که با این شرایط در میادین ورزشی حضور دارند. هیچ کس طبق شریعت نمی تواند از این ها ایرادی بگیرد.
یعنی اگر خانمی همین شرایط را رعایت کند اما در همین جامعه با یک پیراهن کوتاه و شلوار و با رعایت همان شیوه سفارش شده، تردد داشته باشد، هیچ مساله ای نیست و مطابق با قوانین اسلام محسوب می شود؟
-بله. مثلا یعنی به جای چادر، لباسش حالت عبایی و ... داشته باشد...
نه. اصلا تیپ بسیار راحت بزند. اما موازین مورد نظر را هم رعایت کرده باشد...
-اگر چسبندگی نداشته باشد، و اگر باعث نگاه هرز مردی نشود، خیر. مساله ای نیست.
اما یک مرد ممکن است در هر شرایطی نگاه هرز داشته باشد، چرا باید مسئولیت نگاه آن مرد، بر گردن خانمی باشد که اتفاقا اصول را هم رعایت کرده است؟
-ببینید اگر خانم، رعایت کند، ولی مرد همچنان نگاه بد داشته باشد، مسئولیت از گردن خانم، ساقط است.
البته این از نظر نگاه تئوریکی به دین اسلام است و در واقع روی کاغذ. در حالی که مساله من با این تجویزها حل نخواهد شد. چون در جامعه و در واقعیت، در نهایت مسئولیت همان نگاه مرد هم بر گردن زن می افتد و اوست که باید محدود شود. چرا؟
-ببینید ...
می خواهم عرض کنم که... به نظر من پبیش از آن که حجاب، در پوشش طرف مقابل باشد، ابتدا باید در چشمان فرد نگاه کننده شکل بگیرد؛ یعنی به شکل حجب و مبتنی بر تربیتی که شده است. منِ نوعی ممکن است یک خانم محترم چادری را ببینم و نگاه هرزه داشته باشم، اما با یک تربیت و در فضای دیگری، افرادی هستند که زنانی نیمه برهنه هم از کنارشان رد می شوند و اصلا فرد، حواسش نیست و نگاه هرزه هم ندارد.
-بله. برای همین هم است که تاکید اسلام روی حفظ نگاه مرد هم است و بعد از آن می رود از لزوم پوشش مناسب زنان صحبت می کند. حالا اگر به فرض فقط یک درصد مردان نتوانند نگاهشان را کنترل کنند، پس همان خانم باید به خاطر همان تعداد اندک هم که شده... رعایت کند.
مگر غیر از این است که خداوند وقتی به پیامبر گرامی درباره شیوه راه و رفتن و رفتار زنانشان دستور می فرمایند، بعد بلافاصله درباره دلیل صدور فرمان، به یک موضوع مهم اشاره می کنند که ما خیلی توجه به این بخش نداریم. در ادامه اشاره دارد «چون مردانی هستند در قلب هایشان مرض است». یعنی در برابر توجه به پوشش زنان، موضوع توجه به قلب های مریض را هم بیان می کند که باید تربیت کرد و درمان. لذا ظاهرا همین ِصرف بردن ماجرا به یک سمت است که سوء تفاهم ها را ایجاد می کند.
-بله. بنده عرض می کنم که بالاخره یک درصد از مردان ممکن است این مرض را داشته باشند. پس برای در امان بودن از نگاههای آنها، یک زن باید حواسش به پوشش اسلامی اش باشد. در مواردی واقعا نگاه کردن، تصویری ذهنی است که حتی منجر به جنون هم می شود. در برخی از جوامع نمونه های آن را دیده ایم و خوانده ایم.
و به نظر من مبتنی بر همین شناخت خداوند از آفرینش مردان و این که در وجود آنها این شرایط وجود دارد (که نگاههایشان به سمت هرزه بودن برود)، است که در دین اسلام، مجوز ازدواج مجدد یا صیغه نامحدود به مردان ارایه می شود.
اما وقتی به خانم ها این مجوز را نداده است، یعنی تفاوتی در این بین وجود دارد. خداوند با توجه به علمی که از آفرینش انسان داشته است، این تفاوت را می داند و شرایطی را مبتنی بر آن، برای این دو آفریده خود، رقم می زند.
اما در این موضوع هم ما شاهد دستورات و فرامینی متفاوت و گاه متضاد، در ادیان متعدد ابراهیمی هستیم که کاملا با هم متفاوتند. اگر موضوع، مبتنی بر علم خداوند است، دستورات الهی هم از یک منبع صادر شده، چرا این ها در ادیان مختلف، متفاوتند؟
-بالاخره اسلام دین کاملی اسیت و تکمیل شده است.
بعضی موضوعات ربطی به تکامل دین یا تفاوت شرایط زمانی و مکانی ندارند. اصولا اگر ایراد محسوب می شده، باید امروز هم همان ایراد مطرح باشد. اما در واقع چنین نیست. مثلا حضرت یعقوب (ع) که نبی خداست، همزمان دو خواهر را توامان به عنوان همسران خود داشته است. اما در دین ما اصلا چنین موضوعی نمی تواند مطرح باشد؛ تا زمانی که خواهر اول فوت کند و بعد از آن، اگر مرد تمایل داشته باشد می تواند با خواهر وی ازدواج کند.
این، موضوع اصلی . سئول بنده است. اگر ایراد محسوب می شود، پس برای پیامبر خدا هم باید همان ایراد جاری بوده است. اگر شیوه درستی است، پس همچنان می تواند جریان داشته باشد. چه اتفاقی می افتد که در دین اسلام، این موضوع کار درستی به حساب نیاید؟ آیا علم خدا تغییر کرده، تغییری در انسان ایجاد شده؟ همان خدا، همان انسان و دو روش کاملا متفاوت...؟
-خب در قبل از دین اسلام حتی شراب هم آزاد بود و دین اسلام بعدا ان را حرام می کند. شاید رشدی فردی به آن حد رسیده که احکام جدیدی اضافه شود و یا موضوعات دیگری دخیل باشد.
البته مواردی هم هستند که ما اگاهی از دلایل و فلسفه آنها نداریم. هنوز خیلی از مسایل و روابط در دنیا برای ما ناشناخته است.
قبول دارید که امروز و در برابر نسل جدید و معروف به نسل زد، خیلی نمی توان با تکیه بر موضوعاتی که خودمان از فلسفه آن بی خبریم، حرف زد و انها را قانع کرد؟
-من قبول دارم کسی که می گوید دروغ نگو، اما خودش همان پایین منبر دروغ بافی می کند، حرفش خریدار نخواهد داشت.
بر خلافِ خیلی از کسانی که ادعای اسلام دارند، من صرفا، حرف نمی زنم. در صفحات شبکه های اجتماعی خودم، صحبت هایم را در واقع عمل می کنم. اگر ورزش را مهم می دانم، می روم ورزش می کنم. آن را هم به عنوان یکی از شاخص های لایف استایل اسلامی تبلیغ می کنم. از دیدن این شرایط، مخاطب، حس خوبی پیدا می کند و ترغیب می شود.
باور کنید مخاطبانی دارم که می گویند از روزی که شما را دیدیم که با این محدودیت های موجود، و در لباس روحانیت، فیتنس کار می کنید، و در قهرمانی کشور، رتبه می آورید، ترغیب شدم که حداقل یک سری به باشگاه بزنم و ببینم اصلا این فیتنس چگونه ورزشی است.
خب، حالا در این شرایط، من فیتنس را آورده ام و در کنار اسلام قرار داده ام .
تطابق دارند باهمدیگر؟
-اتفاقا به نظر من، یکی هستند. من به این اعتقاد دارم و حتی در حال نگارش کتابی هستم که تاکید می کند سبک زندگی در اسلام، در نود درصد تطابق با فیتنس دارد.
دنبال توجیه که نیستید برای تبیین این رابطه؟
_نه اصلا. اتفاقا فقط روی واقعیت تاکید خواهم داشت. در ابتدا، اسلام بوده و بعد فیتنس در این دوره آمده است. ولی نهایتا چیزی را که دریافتم تطابق فیتنس با سبک زندگی و لایف استایل اسلامی است.
پایان بخش اول
شریعت؟ اینها همه اشعریت است!!
ایشون روزانه کلی باید پول بده برای پروتئین و مکمل ورزشی تا بتونه بدنش را نگه داره. بعد از کجا در میاره این همه هزینه را؟؟؟ 
