سرویس بین الملل ـ در حالی که در یک سال گذشته، روابط ایران و هند در نوسانات متعددی بوده است، سایت «کشمیر واتچ»، پرده از واقعیتی برداشته که سال های سال پنهان بوده و آن، اقدام ایران برای نجات کشور هندوستان در سال 1994 است.
به گزارش «تابناک»، زمانی که هند در سال 1994، به خاطر نقض حقوق بشر از سوی سازمان ملل در فشار و قرار بر این بود که قطعنامه ای حاوی مجموعه ای از تحریم ها علیه این کشور اعمال شود، با دخالت ایران این امر منتفی شد و اقتصاد هند که در آن زمان در آستانه بحران قرار داشت، نجات یافت.
در واقع، ماجرا از این قرار بوده است که پاکستان با حمایت سازمان کنفرانس اسلامی در صدد نهایی کردن شکایت علیه هند در سازمان ملل بوده است که ایران با پا درمیانی، مسأله را حل و تحریم های احتمالی را منتفی کرده است.
«کشمیر واتچ» در شرح این ماجرا می نویسد:
«در یک صبح سرد زمستانی در سال 1994 که فرودگاه تهران نیز آکنده از برف بود، وزیر خارجه وقت هند که در بیمارستان بستری بود، به سرعت رهسپار مأموریتی خطرناک در آن شرایط جوی نامساعد شد. وی به ایران آمد و در فرودگاه با آقای ولایتی و بعدا با آقایان هاشمی رفسنجانی و ناطق نوری، از مقامات وقت ایران دیدار کرد و نگرانی خود را در این بابت به گوش ایرانیان رساند؛ اما هاشمی رفسنجانی به وی قول داد که می کوشد تا این مسأله بدون رجوع به سازمان های بین المللی حل شود و تحریم های احتمالی بعدی علیه هند اعمال نشود.»
این گزارش می افزاید: 72 ساعت از این دیدار نگذشته بود که ایران به قول خود عمل کرد و توانست در ژنو پاکستان را قانع کند تا از تلاش برای گرفتن قطعنامه علیه هند خودداری کند.
بر این اساس سفیر وقت ایران در ژنو این مصالحه را با سفیر وقت پاکستان انجام داد و از تصویب قطعنامه کمیسیون حقوق بشر ملل متحد و اعمال تحریم علیه این کشور جلوگیری کرد.
اما اکنون پس از گذشت 16 سال، هندی ها گویی فراموش کرده اند که در آستانه حرکت رو به رشد اقتصادی خود، این ایران بود که از تصویب تحریم علیه این کشور جلوگیری کرد؛ کاری که هیچ گاه هند برای ایران انجام نداد و در عوض، مزیت های اقتصادی خود را با رأی به تحریم ایران در شورای امنیت حاصل کرد.
گفتنی است، به تازگی هم دولت هند بر پایه برخی توهمات مبنی بر دخالت ایران در مسائل داخلی این کشور به بهانه پیام حج رهبر انقلاب، رفتارهایی خلاف شئون دیپلماتیک علیه کشورمان انجام داده است.
اين تحريمها و قطعنامه ها كه كاغذ پاره است. چه لزومي داشت در اون سال ايران وقتشو بابت كاغذ پاره هدر كنه. كافي بود به مسئولاي هندي بفهمونن كه اين قطعنامه ها كاغذ پاره اس.
