خبرگزاری اسپوتنیک روسیه در مطلبی به تحلیل تنش های اخیر بین ایران و عربستان پرداخته و نگاهی هم به مقاله اخیر محمد جواد ظریف در روزنامه نیویورک تایمز انداخته است.
اسپوتنیک می نویسد: آنهایی که دیپلمات کار کشته ایرانی را می شناسند می دانند که آقای ظریف معمولا خیلی سیاستمدار است و ندرتا اقدام به نگارش چنین مقاله هایی می نماید اما مشخص است که شرایط رفتارهای عربستان سعودی بر علیه ایران ودیگر کشورهای منطقه دیگر جایی برای رفتار ظریف دیپلماسی نگذاشته است.
از بدو به قدرت رسیدن، آقای روحانی دو سیاست اصلی بین المللی را برای دولت خود در پیش گرفت یکی حل اختلافات ایران با کشورهای غربی ، رسیدن به توافق هسته ای با 1+5 ودر نهایت بهبود روابط با کشورهای اوروپایی و غربی، دیگری حل و یا حداقل کاستن اختلافات فیمابین ایران و کشورهای عرب حوزه خلیج فارس بالاخص عربستان سعودی.
تئوریسین این سیاست دولت آقای روحانی هم کسی نبود جز دکتر محمد جواد ظریف، همان وزیر امور خارجه خوشروی ایران.
از اقبال بد آقای روحانی و آقای ظریف آقای ملک عبد الله که پیرو سیاست تنش زدایی در منطقه بود فوت کرد و برادر وی ملک سلمان به قدرت رسید. به همراه ملک سلمان هم تیمی از بازهای جوان متولی سیاست عربستان سعودی گشتند. بازهایی که متصور هستند با جنگ افروزی و تنش سازی می توانند خودنمایی کنند و جایگاهی در کشور خود به دست آورند.
آقای ظریف از همان روز اولی که سر کار آمد به شکل های مختلف تلاش کرد رابطه ایران و عربستان سعودی را بهبود بخشد ولی همیشه با درب های بسته مواجه می شد.
سعودی ها موفقیت های سیاسی و نظامی و امنیتی واقتصادی و… ایران در منطقه را برگه هایی می دانند که در مقابل ایران از دست داده اند و تلاش دارند به هر نحوی که شده اول برگه هایی را برای مذاکره با ایران در اختیار داشته باشند و سپس پای میز مذاکره بنشینند.
تلاش عربستان سعودی برای به دست آوردن برگه های مذاکره با ایران مخصوصا در چند سال اخیر همیشه با ناکامی مواجه بوده و به این دلیل اینان از ابزار پول و رسانه برای رویارویی با ایران استفاده می کنند و با هزینه کردن مبالغ بسیار سهمگین در جنگ های مختلف وپرداخت باج های کلان به رسانه های بین المللی تلاش می کنند ایران را تخریب نمایند.
سیاستمداران عربستان سعودی حتی به منافع اقتصادی کشور خود توجه ندارند و حاضر هستند روزانه 12 برابر ایران ضرر کنند و قیمت نفت را پایین نگه دارند فقط برای اینکه ایران به سهمیه قانونی خود در اوپک نرسد و اگر هم برسد سودی عاید اش نشود.
طبق اظهار نظر مسئولان ایرانی اخیرا نیز عربستان سعودی اقدام به پرداخت پول های هنگفت و تامین بمب و تسلیحات برای تروریست ها نموده تا در ایران عملیات تروریستی انجام دهند و همه آنهایی که چه در شرق ایران و چه در غرب ایران بازداشت شده اند اعتراف کرده اند که پول و اسلحه و بمب ها را از کنسولگری های عربستان سعودی دریافت نموده اند.
با این شرایط و این رفتارها بدیهی است که دیپلماسی ملایم قبلی دیگر جوابگو نمی باشد و باید به سعودی ها گوشزد کرد که آن دیپلماسی همیشه محیا نمی باشد و به قول متنبی (شاعر معروف عرب):" إذا رأيت انياب الليث بارزة فلا تضن أن الليث يبتسم" (اگر دیدی عاج دندان های شیر نمودار شده وهم نکني که شیر به تو لبخند می زند".
لحن تند سخنان آیت الله خامنه ای خطاب به سعودی ها نشان می دهد که دیگر ایران تصمیم ندارد تئوری دیپلماسی ملایم را در پیش بگیرد و تصمیم دارد تا هر جایی که قرار باشد بالا برود بالا برود تا به عربستان سعودی نشان دهد که نمایش آن دندان ها برای لبخند زدن نبوده و هر لحظه ممکن است آن دندان ها گردن دشمن ایران را بدرد. و اگر سعودی ها تصمیم دارند روند فعلی رفتار خود را پیش بگیرند باید متوجه عواقب آن هم باشند.
مقاله آقای ظریف هم نشان می دهد که دولت جمهوری اسلامی و وزارت امور خارجه ایران هم از همین سیاست جدید پیروی خواهد کرد و روابط ایران و عربستان سعودی وارد فاز جدیدی از تنش شده که ممکن است حتی به درگیری مسلحانه نیز کشیده شود چون امروزه نظامی های طرفین بیش از پیش بر طبل جنگ می کوبند.
نویسنده این مقاله می نویسد: یکی از دوستان بنده که سالها در کویت زندگی می کرد زمانی که عراق کویت را اشغال کرد با تعجب اظهار می داشت مسیری که ارتش عراق برای رسیدن به پایتخت کویت طی کرده با شورولت هشت سیلندر پنج تا شش ساعت طول می کشد در حالی که عراقی ها ظرف چهار ساعت کویت را اشغال کرده اند. همان ارتشی که با داشتن پیشرفته ترین تجهیزات جهان در آن زمان هشت سال نتوانست یک وجب از خاک ایران را اشغال کند ودر مقابل ایران بدون تسلیحات شکست خورد.
حال ایران با تسلیحات تولیدی خود را با آن ایران مقایسه کنید. عربستان سعودی هم بخوبی می داند که داشتن تسلیحات هر چند پیشرفته تا زمانی که کشوری جنگجو نداشته باشد هیچ فایده ای برای کشوری ندارد و جنگ یمن نیز اوج توانمندی نیروهای مسلح عربستان را به همه نشان داده است لذا می توان گفت اگر تصمیم جنگ در ایران گرفته شود قطعا به نفع عربستان سعودی نخواهد بود، البته به نفع هیچ کشوری از جمله ایران هم نخواهد بود ولی شاید برای نجات منطقه و جهان از وهابی ها (آنگونه که آقای ظریف در مقاله اش نوشته) چاره دیگری وجود نداشته باشد و ایران مجبور باشد همانگونه که در سوریه وعراق برای نجات جهان از تروریست ها فداکاری می کند برای ریشه کن کردن درخت تروریسم و تفکری که آن را زنده نگاه داشته دست به کار شود حال چه مستقیم چه غیر مستقیم.
سیاست مداران عربستان باید به اتفاقات منطقه توجه خاص داشته باشند و متوجه باشند که پشت پرده آشی در حال پختن است که فقط لب سوزی آن به آنها خواهد رسید. فرصت میانجی گری سیاسی بسیار اندک و کوچه های آن هر روز تنگ تر و باریکتر می شود ولی نباید گذاشت همان سوی امید هم خاموش شود و همانگونه که آقای ظریف در مقاله خود گفت حل و فصل مشکلات منطقه با عربستان سعودی بهتر از بدون آن است.
اگه جنگ بشه همه می روند که انتقام بگیریم