در آخرین روزهای امسال انتشار نامه مهم دکتر رضایی خطاب به رئیس جمهور حاوی نکاتی است که می توان از زوایای مختلف به آن پرداخت. یادداشتی که به نوعی با توجه به گذشت عمر چهارساله از دولت یازدهم و گرفتن فرصتی چهار ساله از ملت ایران به گونه ای نگارش شده است که وضع و حال کنونی کشور از جنس دغدغه ها و مطالبات مردم مورد توجه قرار گرفته است و از سویی توجه به شخصیت نگارنده، که سالها تجربه مدیریت و سیاستگذاری داشته و کارنامه موفقی در عبور از گردنه های تاریحی انقلاب داشته است. در یادداشت پیشرو نکاتی در خصوص این نامه مهم به نظر می رسد که در بندهایی به آن اشاره می نماییم.
1- توجه به دغدغه ها و اولویت های مردم و به خصوص جوانان: سرمایه اساسی انقلاب اسلامی همواره حضور و نقش آفرینی مردم در صحنه های مختلف آن بوده است. مردم همواره به عنوان ولی نعمتان انقلاب باید مورد توجه مسئولین کشور باشند. بیان دکتر رضایی در بندهای نامه، نشان از شناخت و درک درست این دغدغه ها است. اشاره به موضوعاتی مثل اشتغال، رکود، تورم و مثال عینی آن که کاهش ارزش پول ملی است که مردم در کوچه و بازار به خوبی آن را درک می کنند و بسیاری از موارد دیگر که خود گواهی بر این موضوع است. امروزه دغدغه اساسی برای خانواده ها، اشتغال جوانانشان است. از هر خانه ای که سراغ می گیریم پدر و مار نگران آینده کار و ازدواج و مسکن فرزندانشان هستند.
2- پرهیز از ایجاد دوگانه های جعلی در جامعه: صرف نظر از اینکه پرداختن به مسائل و دوگانه های جعلی و ساختگی وقت ملت ایران را گرفته است، کشور را از مسیر اساسی پیشرفت خود دور نگه می دارد. برای رسیدن به اهداف سیاسی، بهره گیری از هرگونه ابزار و وسیله ای مناسب نیست. کما اینکه سرآغاز وقت گیری این دوگانه های ساختگی از دوگانه حقوقدان و سرهنگ بود. دوگانه های موافقان و مخالفان برجام، انگلیسی و ضد انگلیسی، دلواپسان، جنگ افروزان و ... و چندین دوگانه مورد استفاده دیگر برای رسیدن به اهداف سیاسی. مخلص کلام ایشان این است که دیگر وقت ملت ایران را با ساختن دوگانه های جعلی و ساختگی نباید گرفت.
3- دفاع از عزت ایران و ایرانی: دولت یازدهم از ابتدا بر توانمندی خود در برقراری ارتباط با کشورهای دنیا و تعامل با دنیا سخن گفت. برای اذهان مردم ما قابل پذیرش نیست که وقتی اتفاقاتی تلخ در فرودگاه جده و کشتار حاجیان بی دفاع ما در منا رخ می دهد و یا یکسری سیاستمدار عرب تازه کار علیه ایران و ایرانی دهان باز می کنند، دولتمردان ما باید مواضعی درست و منطقی در دفاع از عزت ایران و ایرانی داشته باشند. ایران و ایرانی همواره بر عزتمندی و سربلندی خود در مواجهه با سایر کشورها کشورها تاکید داشته و دارد، تاریخ ایران گواه این مطلب است. پاسخ سیلی، لبخند نیست. راهبرد لبخند همیشه جواب نمی دهد. در زمانی که لازم است باید پاسخ دندان شکن از خود بروز دهند.
4- ایستگاه اقتصاد و فرهنگ: قطار انقلاب به ایستگاه اقتصاد و فرهنگ رسیده است. اقتصاد و فرهنگ دو بال مهم برای پرواز هر کشوری در سپهر جهانی است. در اقتصاد برنامه ای برای خروج از رکود و تورم حاکم بر کشور وجود ندارد. دکتر رضایی در فرازی از نامه اشاره به این نکته دارند که باید به دنبال طرحی با عنوان نجات اقتصاد ایران باشیم. طرح نجات اقتصادی در بخش های نجات بانکی، نجات بنگاه های اقتصادی و کارگاه های تولیدی و ... باید باشد. داشتن اقتصادی قدرتمند، خواست به حق و اساسی مردم است. مردم ایران حق دارند اقتصادی داشته باشند که در آن شرمندگی و سرشکستگی برای کسی وجود نداشته باشد. در فرهنگ نیز راهبرد روشنی از سوی دولت امید، تدبیر نشد. فرهنگ به عنوان موتور محرکه در تمامی عرصه های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و ... می تواند به مانند یک لوکوموتیو واگن ها را در پی خود به حرکت درآورد. ولنگاری و بی برنامگی فرهنگ را آزار می دهد. بهره گیری از فضای فرهنگ ایرانی و اسلامی و تقویت و تبیین هویت دینی و ملی، راهبردی اساسی در حوزه فرهنگ است. در نامه برای عبور از این گردنه تاریخی، طرح نجات اقتصادی و راهبرد توجه به فرهنگ دینی و ملی به درستی اشاره شده است.
5- پایانی بر بی تدبیری ها: چهار سال زمان کمی برای ارائه هر نوع تدبیر و راهبردی نبوده است. اتفاقات اخیر در بلایای طبیعی و حوادث کشور مانند گرد و غبار در خوزستان و استان ها غربی و جنوبی، سیل در سیستان و جنوب کشور، حادثه قطار تبریز- مشهد و هزار اتفاق دیگر از جنس بی تدبیری نشان داد که اینها ماحصل بی تدبیری است و باید به فکر چاره ای برای پایان این بی تدبیری ها بود.
مخلص کلام؛ به نظر می رسد که این سوال خواه ناخواه در اذهان مردم به زودی شکل خواهد گرفت: «آیا زمان پایان این بی تدبیری ها فرا نرسیده است؟» مطالبه ای مردمی به سرعت کشور را فرا خواهد گرفت تا فردی پاک دست و از جنس مردم، مسلط به طرح نجات اقتصادی با رویکردی جهادی، با قابلیت هدایت و راهبری یک تیم قوی برای اداره کشور با مشارکت تمام اقوام ایرانی مورد نیاز است.
